Foo Fighters – Concrete And Gold (SONY)
“De grootst klinkende rockplaat, van reusachtige proporties. Met het gevoel voor melodie en arrangement van producer Greg Kurstin.” (Adele, Beck, The Shins). Hij zat achter de knoppen tijdens de totstandkoming van Concrete And Gold, het negende album van Foo Fighters. Dave Grohl vervolgt: “Motörhead, dat een interpretatie geeft van Sgt. Pepper.” Zo zou Concrete And Gold moeten klinken, volgens Grohl. Niet meer en niet minder. Ongelooflijke ambities van een van de allergrootste rockformaties van de laatste decennia en zeker vandaag de dag. Missie geslaagd? Gedeeltelijk.
Voorloper van het album, eerste single Run, is een meesterlijke, vernietigende rocksong die alle pretenties waarmaakt. Maar Make It Right, bijvoorbeeld, is met alle respect een track die ook geschreven had kunnen zijn door Jesse Hughes van Eagles Of Death Metal. Je vraagt je zelfs af óf hij niet heel stiekem de ghostwriter is van het nummer. Grohl is groot fan van EODM. Daarom zien we het maar als een ode en wat is er eigenlijk mis met Eagles Of Death Metal? He-le-maal niets.
Maar staan er meer nummers van het niveau Run op Concrete And Gold? Want dat is dus ongeveer wat Grohl voor ogen had met de “grootst klinkende rockplaat ooit”. Het antwoord op die vraag luidt: ja. Het wat potsierlijk getitelde La Dee Da is net zo overtuigend, krachtig en in your face. Zonder het gevoel voor melodie te verliezen bovendien. Ook Arrows is zo’n rocksong van hoog niveau, edoch allesbehalve het “grootst klinkende” wat de Foos tot op heden op plaat hebben gezet.
Happy Ever After (Zero Hour) is, echt waar, een kampvuurliedje, met Dave Grohl op akoestische gitaar en de beeldschone Jessy Greene op viool. Het zou geschreven kunnen zijn door Paul McCartney, die nota bene de drumpartij voor zijn rekening neemt tijdens het niet al te bijzondere, gezellig wiegende Sunday Rain, met drummer Taylor Hawkins als zanger en de tweede stem voor Grohl. Kurstin zit achter de synthesizer. Zo is hij sowieso sterker bij de plaat betrokken dan alleen productiewerk, ook niet te beroerd voor onder andere wat achtergrondzang (Dirty Water) en piano en vibrafoon (Arrows).
Concrete And Gold is best een prima album, maar wie zich had verheugd op de “grootst klinkende rockplaat ooit van Foo Fighters” komt van een koude kermis thuis. Resumé: we zijn op het verkeerde been gezet door Grohl. Belhamel! Tekst Pieter Visscher