Ze heet English komt uit Australië, maar klinkt zo Amerikaans als maar kan. Of om precies te zijn Californisch.
Drie jaar geleden debuteerde Hazel English met Never Going Home, een zon gebleekte popsong, die klonk alsof hij was geschreven door een Papa gezongen door een Mama en geproduceerd door een Beach Boy. Dat de formule na zo’n dozijn singles nog steeds niet sleets is, laat Hazel horen op Shaking. Haar nieuwe single wordt aangezwengeld door een slidegitaar, die later nog een paar keer prominent terug komt. De beat is hypnotisch en de sfeer licht psychedelisch. Groovy man, zouden ze zeggen in de sixties.