Henny Vrienten bezingt zijn eerste liefde -de gitaar- een liefde waarvan hij nooit is genezen. Gelukkig. Vrienten’s eerste album in bijna een kwart eeuw is een prachtplaat geworden. Veel rockers van zijn generatie voelen de behoefte te doen alsof ze nog steeds 20 zijn, Henny niet. Hij heeft een album gemaakt dat past bij zijn positie als eminence grise van de vaderlandse popscene, ingetogen maar trefzeker, zonder toeters maar met ballen. Vrienten liet zich inspireren en begeleiden door het Amsterdamse voodoo trio My Baby. Producer en kwaliteitsbewaker was Daniel Lohues, die dat vaker zou moeten doen (Bo De Gro?). Speciale vermelding verdient Xander ‘zoon van’ Vrienten, die bast als de beste en misschien eens een solo-album zou moeten overwegen.
