High Vis – Blending (Dais)
Woede en hoop zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Zoveel wordt wel duidelijk wanneer je luistert naar het tweede album van de Liverpoolse band High Vis, die met Blending een van de lekkerste rockalbums van dit jaar heeft afgeleverd.
Rock die uitwaaiert naar diverse richtingen – zullen we het postpunk noemen? – en die evenzoveel referenties oproept aan allerhande bands. We horen flarden van Joy Division, Oasis, Fontaines D.C. en ook wel wat Idles en Eagulls (voor de kenners).
De mannen zijn boos. Zo horen we het graag in roerige tijden zoals die van vandaag de dag. De arbeidersklasse is zo goed als dood roept Graham Sayle en je gelooft ‘m terstond. Woeste gitaren en rammende drums zetten de toon. Een tekst over fabrieken en scheepsdokken. Sayle hunkert naar oude tijden. Kon hij die situatie maar herstellen. “Als je het niet geeft, nemen we het, verdomme!” Sayle windt er natuurlijk geen doekjes om. Het nummer heet 0151, wat het netnummer van Liverpool is.
Trauma Bonds gaat over de nasleep van de zelfmoord van een vriend. Er klinkt wanhoop in Sayles stem. En die is niet gespeeld. Zo is Blending überhaupt een fantastische, oprechte plaat, van een band met een hoge urgentie en gunfactor. Hebben we nog geluk dat we hier zijn, vraagt-ie zichzelf af. Terwijl er bovendien wat licht door de wolken schijnt op Blending, waarmee we terugkomen bij die eerdergenoemde hoop.
Blending is een tekstueel geregeld grauwe plaat, maar lang niet alles is somber te noemen op deze negen tracks tellende plaat en ook niet in dit bestaan. Wees eerlijk. Niettemin staat Blending bol van de boodschappen, meningen, waarschuwingen. Oppervlakkigheid drijft ons uit elkaar, waarschuwt Sayle. Het kapitalisme krijgt uiteraard een flinke veeg uit de pan. De band borduurt tekstueel voort op de razernij die de toon voert op het debuut No Sense No Feeling uit 2019. Een plaat met dezelfde diepgang en geldingsdrang. 15 februari staat High Vis in de heerlijke Rotterdamse Rotown. Iets om nu al naar uit te kijken. Pieter Visscher