Jarv Is… – Beyond The Pale (Rough Trade/Konkurrent)
Toen Jarvis Cocker in 1995 met zijn band Pulp een van de belangrijkste en sterkste platen van dat decennium uitbracht, had je even het idee dat Pulp weleens tot het eind der tijden een belangrijke band zou blijven en dat alles wat Cocker en zijn kornuiten nog uit zou brengen in goud zou veranderen. Maar Different Class bleek een uitschieter en was natuurlijk al zó veel beter dan zijn vier voorgangers. Ook de volgende albums This is Hardcore (1998) en We Love Life (2001) konden geenszins tippen aan Pulps magnum opus.
Cocker verkoos na die laatste plaat het solopad boven werk met zijn band en dat leverde met Jarvis (2006), Further Complications (2009) en Room 29 (met Chilly Gonzales, 2017) een drietal albums op dat zich kwalitatief ook al niet kon meten met Different Class. Zo blijft het überhaupt wonderlijk dat artiesten opeens met een meesterwerk op de proppen komen, terwijl ander werk verre van inferieur is, maar niet in de schaduw mag staan ván dat meesterwerk.
Maar dan is er plotseling Jarv Is…, de nieuwe band van Cocker. Een bandnaam die te kolderiek voor woorden is en toch zien we dat met veel plezier door de vingers. Omdat er opeens veel van de grandeur van Different Class is terug te vinden op Beyond The Pale. Jarvis Cocker is er zelfs in geslaagd weer met een urgente plaat op de proppen te komen en velen hadden daar absoluut geen rekening meer mee gehouden. Het gaat om zeven tracks die Cocker al opnam in 2018 en 2019 en die nu pas op plaat zijn gezet. Drie ervan duren langer dan zes minuten en de andere vier hebben ook geen doorsnee singlelengte. Ook dat maakt Beyond The Pale zonder meer tot een volwaardig album, terwijl we muziek vooral dienen te beoordelen op kwaliteit. Niettemin zal er een enkele muggenzifter zijn die er het stempel met ep op wil plakken. Ga uw gang.
Beyond The Pale bevat enkele nummers die zo op Different Class hadden kunnen staan. Am I Missing Something? bijvoorbeeld, met Cocker ‘ouderwets’ desperaat als in de jaren 90. Wat ook opvalt zijn alle blikken elektronica die worden opengetrokken. Roland TR-808, Wasp en Korg, maar ook een elektrische piano van Wurlitzer, die over het afsluitende Children Of The Echo een onweerstaanbaar sausje giet.
Tekstueel blijft Cocker ook onnavolgbaar, met verhalen over politiek en klimaat, alsook gentrificatie; het vernieuwen en opknappen van oude, wat deplorabele gebouwen in steden. Gedanst kan er worden op onder meer House Music All Night Long en Must I Evolve?, dat óók al zo op Different Class had kunnen staan. Cocker (56) brengt al dan niet bewust, her en der praatzingend, een ode aan zijn onlangs overleden held Leonard Cohen, maar is er vooral in geslaagd een album uit te brengen dat geen enkel zwak moment kent en waarmee hij de toekomst te lijf mag gaan. Hulde! Pieter Visscher