Live Review: Black Box Revelation @ Sugar Factory, Amsterdam
9 November 2015
Tekst Jeroen Bakker Foto’s Peter Blaauw
Twee maanden geleden stonden ze nog in een stijf uitverkochte Paradiso om het publiek op te warmen voor het optreden van Seasick Steve. Die avond vormde zijn album Sonic Soul Surfer het excuus om naar de hoofdstad te komen. De bluesveteraan had enige tijd daarvoor kennis gemaakt met de twee jongens van Black Box Revelation en dat was hem uitstekend bevallen. Alles moest, zo bedacht hij, in het werk worden gesteld om het duo met hem, voor een weliswaar korte maar intensieve tournee, mee te krijgen. Van de ‘Sonic Surfer’ werd vervolgens direkt overgestapt over op de Highway Cruiser, het nieuwste wapenfeit van de twee vrienden dat sinds kort verkrijgbaar is en waarvan al enig nieuw materiaal is losgelaten op het publiek.
Voor wie het druilerige herfstweer geen belemmering vormde kon de week niet beter beginnen dan op maandagavond in de Amsterdamse Sugarfactory.
The Black Box Revelation richt zich deze maand volledig op de promotie van het vierde album dat tot stand is gekomen met behulp van producer Thomas ‘TNT’ Brenneck, de man die niet alleen verantwoordelijk is voor het soulvolle en veel geroemde ‘Daptone-geluid’ maar daarnaast de gitaarpartijen verzorgde bij artiesten als Sharon Jones of Amy Winehouse. “Vooral die plaat van Charles Bradley vonden wij geweldig klinken”, bekende zanger/gitarist Jan Paternoster in het gesprek wat wij eerder op de dag met de twee muzikanten hadden. “Zo moest die van ons ook gaan klinken.”
Het resultaat van deze samenwerking is een verzameling nieuw materiaal waarin Black Box Revelation nieuwe paden betreedt zonder het eigen karakteristieke geluid te verliezen. Het rauwe (blues)randje is gebleven maar er is inderdaad een pittige portie soul aan toegevoegd.
In de live-uitvoeringen blijken de nieuwe tracks van Highway Cruiser er al goed in te zitten. Het zal er ongetwijfeld mee te maken hebben gehad dat ten tijde van de opnamen alles dusdanig goed was voorbereid dat het in slechts enkele takes op tape stond. Daarnaast kan het duo zich nu eenmaal beroepen op een uitstekende live-reputatie. Ze zijn tenslotte al bijna tien jaar bij elkaar en hebben al een enorm aantal draaiuren op de teller staan.
Heel soms wordt er hulp van buitenaf gezocht. Voor vanavond was iemand op het briljante idee gekomen om vocale ondersteuning uit het voorprogramma te halen. Het gehele gospelkoor zoals dat op het album te horen is laten overvliegen uit New York is tenslotte iets teveel van het goede.
Zo zien we na Madhouse, de opener van de avond, zangeres Mo uit Mo & Grazz als derde bandlid fungeren in het, voor BBR-begrippen uiterst dansbare en gloednieuwe Gloria. Ook in War Horse dat wij voor het eerst live mogen meemaken voegt haar krachtige vocale bijdrage daadwerkelijk iets toe aan het stevige en vertrouwde geluid van de band.
Ondanks de geringe opkomst is het iedere keer weer een feest wanneer er knallers van het kaliber High On A Wire of I Think I Like You in de set voorbij komen. De podiumvloer heeft veel weg van een slagveld, is drijfnat van het zweet en ligt bezaaid met houtsplinters van de drumsticks. Na I Don’t Want It, het mooiste Rolling Stones-nummer wat Jagger en Richards nooit hebben geschreven, is het optreden als in een flits voorbij gevlogen en hebben mannen zich weer volledig leeg gespeeld. Deze Highway Cruiser is al in een vroeg stadium warm gedraaid en laat zich door niets of niemand afstoppen.
