Daniel Lanois @ OLT, Antwerpen
Vrijdag 19 juni 2015
Tekst Ruud Van De Locht Foto’s Patsie Borgers
Daniel Lanois is intussen de 60 gepasseerd en heeft een erg mooi cv als singer-songwriter en producer. Niet elke muzikant kan vertellen dat hij samenwerkte met Brian Eno, U2, Peter Gabriel, Bob Dylan, Neil Young, Willie Nelson, Emmylou Harris en Robbie Robertson. Bovendien had de Canadees ook de hand in drie albums die de Grammy Award voor Album of the Year wonnen. Vorig jaar bracht hij het insturmentale Flesh and Machine uit, dat je nog het best omschrijft als een experimenteel ambient album. Daarop schuwt hij absoluut geen ongeijkte wandelpaden. Met gitaar, drums of bas creëert hij de meest complexe geluidscollages die bijwijlen erg bevreemdend klinken alsof je in één of ander arrangementen-labyrinth verzeilde.
Dat Lanois live niet vies is van een portie ongeleide gensters op het vuur, ervaarden we enkele jaren geleden nog toen hij met Black Dub de nog piepjonge Trixie Whitley op sleeptouw nam.
Gisteren stond hij in het feeërieke openluchttheater in het Antwerpse Rivierenhof om ons nogmaals te overtuigen van zijn talent en ervaring. Met zijn muts over zijn oren en zijn leren jekker oogde hij aanvankelijk als een Hell’s Angel die even kwam tonen dat hij toch wel het best kan zingen en gitaar spelen van de hele bende.
Dat deed hij met veel verve. Hij oversteeg moeiteloos het niveau van Flesh and Machine en trok al zijn muzikale registers open. Lanois is niet enkel rot van talent maar door zijn decennialange ervaring als producer creëert hij muzikale patronen die zowel in de breedte als de diepte diverse lagen scannen dat het een lieve lust is. Terecht stelde hij dat het podium wel een muzikaal laboratorium leek.
Het trio, Lanois omringd met een al even talentrijke drummer en bassist, ging geregeld voor een onuitwisbare jamsessie. Ze vormden dan een driehoekje waarbij ze zich naar elkaar toe keerden als een groepje laatstejaarsstudenten conservatorium die steun zochten bij elkaar tijden hun eindexamenconcert. Maar wat zij presteerden was wel op doctoraatsniveau met grote onderscheiding. Genres en sferen wisselden elkaar af en verveelden geen moment. We hoorden zowel rock pur sang en bluesy arrangementen, maar evenzeer een heerlijke snuif psychedelica en op het einde zelfs een stevige streep drum and bass. Jawel, Lanois is volledig mee met de tijdsgeest.
Lanois zong zowel over de liefde en zijn Jolie Louise, grapte over het steeds donker wordende wolkendek (“I love it, that’s because my ancesters has to be Belgians”) en bracht nog een keer de ode die hij produceerde voor de jonge Canadese slachtoffers die hun leven voor de vrijheid offerden tijdens de Eerste Wereldoorlog.
Mooi was ook de harmonieuze samenhang tussen de grootmeester himself en zijn bassist, een gesmeerd vocaal tweespan dat een stevige portie romantiek het OLT instuurde. En er tevens voor zorgden dat de veel te koude zomeravond toch een beetje werd opgewarmd.
Conclusie? Daniel Lanois is zelfs op 64-jarige leeftijd nog steeds een singer-songwriter die aan de absolute top staat en zich bovendien amuseert als een adolescent die zijn publiek wil overtuigen dat hij het wel degelijk waard is om als professioneel muzikant door het leven te gaan. Eén woord? Hartverwarmend!