Live Review: Dream Theater @ Poppodium 013, Tilburg
8 februari 2017
Tekst & Foto’s Martien Koolen
Het magistrale album Images And Words is 25 jaar oud en daarom wordt dat album tijdens deze tournee helemaal gespeeld, dus van opener Pull Me Under – waarschijnlijk het bekendste Dream Theater nummer – tot Learning To Live. De grote zaal van poppodium 013 is afgeladen vol en het publiek verheugt zich op een drie uur durende prog metal show van de eerste orde. Voordat Images And Words de revue passeert, trakteren Petrucci, Myung, Mangini, Rudess en LaBrie het publiek nog op een zestig minuten durende gig bestaande uit acht songs.
Het zeer heavy The Dark Eternal Night van het toch wat ondergewaardeerde album Systematic Chaos (2007) opent de avond en meteen is de toon gezet. Muzikaal is het zonder twijfel altijd puur genieten van de gitaarsolo’s van Petrucci, de huilende keyboards van Rudess en het stuwende, meesterlijke baswerk van de altijd onverstoorbare Myung. Vocaal gezien moet je echter altijd afwachten of de heer LaBrie wel goed bij stem is en helaas is dat vanavond weer zeer vaak niet het geval. As I Am, van een van de beste DT platen Train Of Thought, is een van de hoogtepunten van deze avond en dat zingt LaBrie gelukkig wel heel goed. Aan het einde van dat heerlijk prog metal ‘monster’ komt ook nog even een stuk van Metallica’s Enter Sandman voorbij. Het verrassende, instrumentale Hell’s Kitchen, van DT’s zwakste album Falling Into Infinity is een absolute showcase voor het magistrale gitaarspel van Petrucci. Van het nieuwste album The Astonishing horen we helaas slechts twee nummers, namelijk The Gift of Music en het zeer catchy Our New World.
Na een kwartiertje pauze, waarschijnlijk om de stembanden van LaBrie iets te ontzien gaat de band verder met een van hun beste albums ooit: Images And Words, voorafgegaan door korte fragmenten van bekende rocknummers uit het jaar 1992. De beginriff van de Dream Theater ‘hit’ Pull Me Under vult de enthousiaste zaal en we zijn onderweg op een 57 minuten durende prog metal reis met als muzikale hoogtepunten Metropolis Part 1: The Miracle And The Sleeper, Under A Glass Moon en Learning To Live. De twee prachtige, melodieuze power ballads Another Day en Surrounded worden helaas door het zwakke optreden van LaBrie behoorlijk ‘verkracht’; zijn te hoge en valse tonen zijn tijdens deze twee klassieke meesterwerken tenenkrommend te noemen. Veel bezoekers horen het misschien niet, of willen het niet horen, maar het is vanavond toch weer eens overduidelijk dat de zanger de zwakke schakel in de band is, want muzikaal staat DT nog altijd garant voor prog metal vuurwerk van de eerste orde. Toch zal ik altijd een DT fan blijven en zal ik ook al hun albums blijven koesteren en waarderen – in de studio klinkt LaBrie gelukkig wel heel goed – maar ik denk dat ik voorlopig hun live optredens maar even oversla.
Dat de heren van Dream Theater super muzikanten zijn hoeven ze voor mij niet meer te bewijzen, dus de solospots van Myung (Portrait Of Tracy, een Jaco Pastorius cover), Rudess (Another Day), Petrucci (Take The Time) en de totaal overbodige drumsolo van Mangini in Metropolis Part 1, hadden voor mij niet gehoeven. DT had in plaats daarvan beter een of meerdere songs van bijvoorbeeld klasse albums zoals Awake, Six Degrees Of Inner Turbulence of Metropolis Pt 2: Scenes From A Memory kunnen spelen….
Als toegift speelt DT hun eerste, echte epische, lange track A Change Of Seasons, uitgebracht in 1995. Change Of Seasons is een prog metal symfonie van 23 minuten die de tand des tijds makkelijk heeft doorstaan en dus nog steeds modern en uitzonderlijk goed klinkt. Na bijna drie uur komt er dan een einde aan dit Images & Beyond Anniversary concert in Tilburg en ik verlaat de zaal met gemengde gevoelens….. wordt het niet tijd dat Mike Portnoy terugkomt???