Live Review: The Jesus and Mary Chain @ Paard, Den Haag
24 april 2024
Tekst: Willem Kamps
The Jesus and Mary Chain bestaat veertig jaar en een maand geleden verscheen daarom een nieuw album, Glasgow Eyes. Hét moment dus voor een Europese tour. Volgens hun site begon deze de 23ste in de AB in Brussel en zou hun optreden in het Haagse Paard het enige Nederlandse cluboptreden zijn, maar de gebroeders Reid cs bleken afgelopen zondag al mooi in het land te zijn. De eigenlijke aftrap was in Tilburg tijdens Roadburn.
Het Paard was zo goed als uitverkocht en de zaal werd bevolkt door een gemêleerd publiek. Fans van het eerste uur tot jonge, nieuwsgierige gezichten. JAMC trapte af met Jamcod, een met elektronica versierde song van hun nieuwe plaat, om daarna een dwarsdoorsnede te spelen van hun niet al te ruime catalogus; acht albums in veertig jaar. De voorlaatste, Damage and Joy, dateerde alweer uit 2017.
Wat betreft podiumactiviteit is er in de veertig jaar vermoedelijk niet veel veranderd, al staan de bandleden gelukkig niet meer met de rug naar het publiek gekeerd. De vijf mannen stonden netjes op een rij opgesteld, met zanger Jim Reid in het midden en zijn broer William helemaal rechts. Beweging was er amper, afgezien van wat gedraai op de plaats. De variatie zat in de prachtige belichting die per nummer veranderde. Je zou vooral Jim wat peper in zijn reet gunnen, zeker bij de uptempo nummers.
Eén van de nieuwe nummers die zij speelden was The Eagles and The Beatles met, opvallend, dezelfde gitaarhook als I Love Rock ’n Roll van Joan Jett. Toeval of ironie: daarna speelden zij hun eigen compositie I Love Rock ’n Roll, van het album Munki. Dat was ook het moment dat Jim zich kort tot het publiek richtte. Ze waren blij om hier te staan, weer een show te kunnen geven en fijn dat er zoveel mensen waren gekomen.
Wat zich bij JAMC, het eigenzinnige Schotse noiseneefje van The Cure en Joy Divsion, wreekt (bij mij althans) is het vlakke, bijna eenvormige geluid (overigens loepzuiver, zonder enige kraak of piep). Het is alsof alles binnen één octaaf wordt gezongen en met dezelfde akkoorden gespeeld. De songs beginnen en eindigen, waarbij een duidelijke liedjesstructuur ontbreekt. Het gazed en noised voort. Echte uitspringers waren er niet, al knalde de afsluiter Reverence er dan wel weer heerlijk uit.