Live Review: Lewsberg @ Rotown, Rotterdam
12 juli 2024
Tekst: Quint Kik
Dank voor jullie komst. Vandaag is een bijzondere dag, want ik sta precies vijf jaar droog. Ontwapenend heet zangeres/ bassiste Shalitha Dietrich van de Rotterdamse band Lewsberg deze vrijdagavond een uitverkocht huis welkom. We spelen eerst nog een liedje en daarna doen we een verhaaltje. De literaire connotatie met de Rotterdamse schrijver Robert Loesberg is me niet ontgaan, maar onwillekeurig gaat het door mijn hoofd: waar ben ik nu weer beland? De band heeft koud twee nummers gespeeld van wat gaandeweg uitmondt in een memorabele avond.
Het blijkt namelijk het op één na laatste concert te zijn van de band in deze samenstelling. Na een laatste optreden een dag later in Winsum zullen Dietrich en percussioniste/ zangeres Marrit Meidema de band verlaten. Zanger/ gitarist Arie van Vliet is zichtbaar aangeslagen. Tussen de nummers door geeft hij de hometown crowd te kennen het niet een beetje jammer te vinden. Dat ze samen de afgelopen jaren mooie dingen hebben gedaan en dat hij zonder hen nooit in Amerika zou zijn beland. Ik ben per slot van rekening niet zo’n globetrotter, laat hij zich ontvallen.
Met open mond en een tikkeltje beduusd sla ik het tafereel gade. Nog niet zo lang geleden ontdekte ik Lewsberg, dat een originele draai weet te geven aan mijn favoriete album van de Velvet Underground (de derde, met onder meer Pale Blue Eyes en What Goes On). Van Vliet’s praatzang roept ontegenzeglijk associaties op met het grote voorbeeld. Toch levert de band als eenheid een geheel eigen variatie op het VU-geluid. Tijdens het concert werd duidelijk, dat eventuele opvolgers van Dietrich en Meidema straks grote schoenen te vullen hebben.
Bij het luisteren naar de vier platen van Lewsberg neig ik nog weleens af te dwalen. Live was daar geen sprake van; gelijk al vanaf set-opener Cold Light Of Day, grepen ze me bij de lurven en lieten me niet meer gaan. Hun laatste album Out And About werd vrijwel integraal gespeeld; strak, ontroerend (Van Vliet channelde met zijn viool zowaar John Cale) en met als troefkaart lekker veel dissonante gitaarmotiefjes met gerichte feedback van Michiel Klein. Laten we hopen dat Arie en Michiel snel geschikte vervangers vinden, want dit smaakte naar heel veel meer!
