Live Review: Manfred Mann’s Earth Band @ de Bosuil, Weert
26 februari 2016
Tekst & Foto’s Martien Koolen
Manfred Mann, geboren in Zuid-Afrika, richt in 1971 de Manfred Mann’s Earth Band op en sinds die tijd heeft de band 18 studio albums en 3 live albums geproduceerd. Het eerste album stamt uit 1972 en de beste albums maakt de Earth Band in de jaren zeventig, zoals daar zijn: Solar Fire (1973), Nightingales And Bombers (1975) en The Roaring Silence (1976). Bijna iedereen kent ‘hun’ hits Blinded By The Light, Spirits In The Night, Mighty Quinn en Davy’s On The Road Again en opvallend is natuurlijk dat dit allemaal covers zijn. Ondanks het feit dat ik eigenlijk wel een fan ben van MMEB heb ik ze slechts een maal eerder live mogen aanschouwen, en wel op Pinkpop in 1977!!!
Mann is inmiddels 75 jaar oud en wordt nog steeds bijgestaan door Mick Rogers (gitaar), die er ook in het prille begin al bij was. De setlist is voor de toehoorders van vanavond natuurlijk een feest van herkenning en meteen bij de openingssong, Spirits In The Night (een Bruce Springsteen cover) zingt het publiek uit volle borst mee.
Het geluid is prima en vooral de gitaar van Rogers en de typische keyboardsound (heerlijke mini moog) van Mann zijn goed in de ‘voorgrond’ gemixt. Captain Bobby Stout van het debuutalbum is net zoals het extra lange Martha’s Madman (een van de hoogtepunten vanavond) geschreven door de Amerikaanse componist, zanger en gitarist Lana Tietgen. Martha’s Madman is te vinden op het zeer goede album Watch (1978) en van dat album – een commercieel succes – krijgen we vanavond ook nog de obligatoire nummers Davy’s On The Road Again en Quinn The Eskimo, beter bekend als The Mighty Quinn te horen.
In het middengedeelte van de set na You Angel You en de T-Rex cover Get It On speelt de band het beste nummer van de avond: het heerlijke lang uitgesponnen Father Of Day, Father Of Night (de derde Bob Dylan cover van deze avond). Tijdens dat bijna psychedelische nummer van het album Solar Fire steelt ‘oudgediende’ Mick Rogers de show met zijn nog steeds wervelende en melodieuze gitaarspel. Blinded By The Light van het excellente album The Roaring Silence mag natuurlijk niet ontbreken; maar het publiek gaat vocaal pas echt los bij Davy’s On The Road Again; het laatste nummer van de set.
Toegift nummer een is het stokoude Do Wah Diddy Diddy uit 1964, dat vanavond semi-akoestisch gespeeld door Mick nogal vervelend en erg traag overkomt. Met het onvermijdelijke, waarschijnlijk te veel gespeelde Mighty Quinn, eindigt deze Manfred Mann’s Earth Band show een beetje in mineur.
Conclusie: een heerlijk avondje nostalgische MMEB muziek met hoofdrollen voor Rogers en Mann, maar persoonlijk had ik een beetje moeite met de zang van Robert Hart. Zijn stem, die overigens genoeg volume heeft en ook goed klinkt, past wat mij betreft niet zo goed bij de muziek van de Earth Band zoals die van de oude zanger Chris Thompson. Zeker bij klassiekers zoals Davy’s On The Road Again, Martha’s Madman en Blinded By The Light miste ik dat typische, herkenbare Thompson geluid, maar ja, over smaak valt niet te twisten…