Live Review: Pinkpop 2016 @ Megaland, Landgraaf
10-11-12 juni 2016
Tekst Martien Koolen Foto’s Joseph Voncken & Hub Dautzenberg
Check hier Live Foto Review: Pinkpop 2016 – Dag 1
Check hier Live Foto Review: Pinkpop 2016 – Dag 2
Check hier Live Foto Review: Pinkpop 2016 – Dag 3
En hier kun je ook nog nagenieten met het originele Pinkpopboek 2015
10 juni 2016
De 47ste editie van Pinkpop (mijn 40ste trouwens) wordt traditioneel geopend door de winnaar van de Nu of Nooit competitie, en dat is dit jaar Storksky. Michiel Claessen, singer/songwriter, zanger, gitarist en producer is eigenlijk Storksky. Zijn optreden is bijna foutloos en zenuwen zijn bij deze alternatieve ‘rocker’ zeker nier aanwezig, het nummer Saboteur (de nieuwe single) klinkt lekker vet; helaas ontstaan er tijdens het tweede gedeelte van de show wat technische problemen, maar dat mag de pret niet drukken. The Common Linnets hebben intussen de ‘eer’ om als eerste op de mainstage van Pinkpop 2016 te mogen optreden. Dat is helaas geen sinecure, want de band overtuigt niet echt, er gebeurt maar weinig op het podium en de toch al massaal aangereisde menigte staat erbij, luistert en kijkt erna, zonder echt enthousiast te worden. De obligatoire, kapot gedraaide hit Calm After The Storm sluit het helaas gezapige optreden af, misschien had Ilse en Co. het beter in de tent gedaan….
Het hoogtepunt van deze eerste dag is zonder twijfel het optreden van Gary Clark JR.. De Texaanse gitarist, die eindelijk doorbrak met het album Blak & Blu, was vorig jaar op Bospop ook al in topvorm. Vandaag speelt hij de sterren van de hemel en heb ik misschien de ‘nieuwe’ Jimi Hendrix gehoord. Zijn gitaarspel is uiterst cool, zijn stem is prachtig donker en zwoel en zijn mix van blues, funk, R&B en blues rock is uiterst origineel te noemen. When My Train Pulls In en Cold Blooded zijn wat mij betreft de absolute hoogtepunt van deze bruisende set; magisch gewoon!
De Staat staat vandaag voor de derde keer op Pinkpop en deze band zet vandaag het Brand Bier Podium in vuur en vlam. De muziek, o.a. Murder Death, Passenger en Help Yourself, is zeer opzwepend en experimenteel en werkt bijna hypnotiserend op het zeer enthousiaste publiek in de tent. Ook voor Bastille is het de derde keer op Pinkpop en eerlijk gezegd klinkt het allemaal een beetje te netjes en te gladjes wat deze heren doen. Het lijkt wel alsof het hele optreden van te voren bedacht is en daarom emotieloos en niet echt overkomt. Natuurlijk gaat het publiek vol mee met hun grote hits Laura Palmer en Pompeii, maar toch…
Afsluiter van de eerste dag zijn de ‘oudjes’ van de Red Hot Chili Peppers; zij stonden voor de eerste keer in 1988 op het Pinkpoppodium en vandaag is het hun vierde optreden daar. Kiedis, Flea, Smith en ‘nieuwkomer’Klinghofer stellen toch een beetje teleur vandaag. Het klinkt allemaal een beetje routinematig, slordig en stijfjes. Heerlijke nummers zoals Can’t Stop, Dani California, Scar Tissue komen voorbij, maar overtuigen niet echt. Alleen aan de einde van de set tijdens Californication, By The Way, Soul To Squeeze en Give It Away laten de Peppers hun echte gezicht zien. Jammer dat het zo lang moest duren, maar toch een waardige routineuze afsluiter van deze gevarieerde eerste Pinkpop dag!
11 juni 2016
Dag twee opent voor mij met het hard rock geweld van de female fronted Halestorm. Onder leiding van zangeres/gitariste Lizzy Hale knallen de hard rock songs in de stijl van AC/DC een vol uur lang door de boxen. Van originaliteit is natuurlijk geen sprake maar het klinkt wel lekker vet en strak allemaal. De drumsolo is helaas compleet overbodig, maar toch maakt Halestorm tijdens hun eerste Pinkpopoptreden indruk. Van een andere muzikale orde is het optreden van Nederlands rijzende ‘rockster’ Lucas Hamming. Zijn debuut in Landgraaf is zeer gedreven, energiek en opzwepend en zijn rock en roll achtige muziek komt bij het publiek goed aan, songs zoals Wood For The Trees en Mr. Irresponsible klinken lekker en zijn duik in het publiek op het einde van de set is natuurlijk ook de moeite waard om te vermelden.
Skillet is de tweede harde band van deze dag, deze Amerikaanse band heeft inmiddels al zeven albums uitgebracht en hun muziek is een mix van industrial rock, hard rock en reli-rock. Skillet brengt christelijke rock met een boodschap van hoop en liefde. Opener Whispers In The Dark knalt er meteen in, terwijl Sick Of It zich ontpopt als een absolute meezinger. De band speelt ook nog een nieuw nummer, namelijk Feel Invincible, voordat dit krachtige optreden wordt afgesloten met Rebirthing.
Helaas gaat het optreden van het Zweedse Ghost niet door vanwege stemproblemen bij Papa Emeritus 111 en zal De Staat voor de tweede keer op Pinkpop 2016 een optreden verzorgen. Om 21:30 betreedt Maynard James Keenan (bekend van A Perfect Circle en Tool) het podium om als Puscifer zijn debuut op Pinkpop te verzorgen. Puscifer’s set is een waar circus met veel show, drama en muzikaal geweld, want de muziek is een mix van industrial metal, rock en triphop. Door de anonimiteit van de zanger, hij draagt een vreemd masker wordt het allemaal nog mysterieuzer en Keenan’s typische stemgeluid brengt de menigte bijna in complete trance. Van de openingssong Telling Ghosts tot de afsluiter Man Overboard is dit een bijna subliem en magistraal optreden.
Rammstein heeft het genoegen om deze tweede dag te mogen afsluiten en ze doen dat eigenlijk op een bijna perfecte manier. Hun set is een aaneenrijging van hits (Reise, Reise, Keine Lust, Du Hast, Amerika, Engel en Sonne) en visueel geweld dat de toeschouwers elke keer weer boeit. Natuurlijk kent de militante muziek van Rammstein geen diepgang en natuurlijk is de muzikale variatie gelijk nul, maar dat interesseert niemand tijdens deze geoliede metalshow. Zelfs dit vierde optreden op Pinkpop gaat de boeken in als een zeer waardig muzikaal slot van de tweede dag op Pinkpop 2016.
12 juni 2016
Op de slotdag van deze 47ste editie helpen de weergoden helaas niet echt mee, want de zondag bezoekers hebben te kampen met fikse regenbuien. Al vroeg op de dag, om 13:00 precies opent de Nederlandse band Jungle By Night de derde dag van Pinkpop op het 3FM podium. Jungle By Night is een veelbelovende jonge Mokumse band, bestaande uit negen muzikanten en het bijzondere van dit combo is dat ze alleen maar instrumentale muziek maken. Een uur lang wordt het nog wat lauwe publiek getrakteerd op toeters, blazers, keyboards en percussie en na verloop van tijd krijgt Jungle By Night het publiek aan het swingen en dansen. In de gaten houden deze jongens, ze spelen dit jaar ook nog op Glastonbury en North Sea Jazz!
The London Souls, uit New York, speelden vorig jaar voor het eerst in Nederland en wel op Bospop en na dat indrukwekkende optreden voorspelde ik al dat ze ooit ook op Pinkpop zouden spelen, en het gebeurt vandaag dus al. Gitarist/zanger Tash Neal en drummer Chris St.Hilaire stelen ook hier de show en de songs van hun ‘nieuwe’ album Here Come The Girls klinken live nog beter. Hoogtepunten in deze muzikale mix van Led Zeppelin, Cream, Lenny Kravitz en Beatles zijn Al Tied Down en The River.
In 2013 speelde de Zweedse hardrockband Graveyard ook al op Pinkpop en maakte toen een behoorlijk goede indruk. Vandaag speelt de band op Stage 4 en het is er afgeladen vol, songs van hun laatste album Innocence & Decadence vormen de hoofdmoot van de set en de songs, een mix van Black Sabbath en de Rolling Stones klinken lekker toegankelijk en zijn uitermate geschikt voor een festival; hoogtepunten: Seven, Seven en The Siren.
Skunk Anansie staat nu al voor de vierde keer op Pinkpop en zangeres Skin vindt het blijkbaar nog steeds leuk want ze duikt maar liefst twee keer het publiek in om te crowdsurfen. Skunk Anansie is een echte band uit de jaren negentig, toen hadden ze ook hun grootste hits en de talrijke aanwezige fans willen die hits dan ook horen en trotseren daarvoor regen en modder. Zo wordt Weak letterlijk van begin tot einde meegebruld, maar helaas werken de nieuwe nummers van Anarchytecture niet zo goed en missen we hits zoals Selling Jesus of Hedonism. Skin is echter weer in topvorm en ze is gehuld in het wel hipste pakje van het hele weekend. Dat ze ook nog steeds politiek geëngageerd is blijkt wel uit het feit dat ze tijdens het slotnummer Little Baby Swastikka “Fuck Brexit” roept; een meer dan geslaagd optreden alweer.
En dan de slotact: Sir Paul McCartney, wie had ooit gedacht of gehoopt dat deze Beatle op Pinkpop zou spelen? Het grootste gedeelte van het publiek verwacht natuurlijk dat Sir Paul heel veel Beatles liedjes gaat zingen en dat gebeurt natuurlijk ook; zo komen o.a. Hard Days Night (openingsnummer) , Can’t Buy Me Love, Love Me Do, Back In The USSR, Hey Jude, Let It Be, Something en Eleanor Rigby voorbij. Ook nummers van Wings zoals Band On The Run, Let Me Roll It en Hi Hi Hi ontbreken niet. Helaas valt het toch al snel op hoe broos/fragiel de stem van McCartney is deze avond, maar dat schijnt heel veel mensen niet te deren of niet op te vallen. De knallende versie van Live And Let Die met vuurwerk en lasershow is wat mij betreft een van de betere stukken van deze toch wel memorabele avond. Ook Blackbird en de ode aan John Lennon Give Peace A Chance zorgen voor het nodige kippenvel. McCartney’s band is natuurlijk fantastisch, vooral de gitaristen Rusty Anderson en Paul Wickers zijn fenomenaal en ook drummer Abe Laboriel is prominent aanwezig. Hebben we dan toch maar eindelijk de ‘beste’ Beatle op ons Pinkpop gehad. Tot volgend jaar. Cheers.