Public Enemy @ OLT, Antwerpen
Donderdag 14 juli 2015
Tekst Ruud Van De Locht Foto’s Patsie Borgers
“Am I a radical? Am I a radical? Am I a radical?”, orakelde Chuck D. op het podium van het Antwerpse Openluchttheater gisterenavond. Daar bracht de New Yorkse hiphop posse Public Enemy een old skool party die vooral veel fun en yo’s opleverde. Maar de grote revolutie is lichtjes verstild sinds de band in 1988 zijn doorbraakalbum It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back uitbracht.
Puur entertainment en amusement, daarvoor waren de ‘revolutionary boys’ duidelijk afgezakt naar Antwerpen. De diverse bandleden verkeerden in een uitermate positieve emotionele bui. Chuck D. kweet zich vanaf minuut één als een voortreffelijke MC die alle vogels in het Rivierenhof meteen op scherp zette. Wat meer achteraan het podium toonde DJ Lord eens te meer zijn kunstjes als ‘mixmaster’ en de S1W-soldaten leken net vanuit een Noord-Koreaans oorlogsschip gedropt.
Maar de grootste lolbroek van de avond was ongetwijfeld Flavor Flav die kwam aangerold op een Airboard. Hij verblijdde ons met het nieuws dat zopas zijn zesde kleinkind was geboren en hij op zijn 56ste nog steeds rondspringt als een 26-jarige. “56 is the new 26!”, klonk het overtuigend. Dat illustreerde hij meteen met een paar wijdbeense ‘jumps’.
De aanvang van het concert verliep erg rommelig alsof er een emmer strandzand in de PE-motor was gestrooid. Slechte klank, chaotische taferelen op het podium en weinig daadkracht. Maar gaandeweg geraakten de ‘oudjes’ opgewarmd en creëerden een groove waarin de meeste die hard-fans zich maar al te graag wentelden.
Vooral Hoover Music, een nummer waarin gewezen FBI-directeur en communistenjager J. Edgar Hoover op de korrel wordt genomen, zorgde voor het eerste vuurwerk. Want tegen de schenen van het establishment schoppen doen de jongens van Public Enemy nog altijd even graag. Ook al gebeurt dat tegenwoordig een stuk minder scherp dan tijdens hun hoogdagen. Dat neemt niet weg dat een aantal van hun songs nog niets van hun relevantie verloren en bijzonder aanstekelijk blijven klinken. Van nummers als Don’t Believe the Hype, Shut ’em Down, Bring the Noise en Fight The Power beginnen ook vandaag je ledematen nog spontaan te stuiteren.
Tijdens de finale kreeg DJ Lord zijn ‘five minutes of fame” en ging tekeer als een bartender die de ene muzikale cocktail na de andere uit zijn hyperactieve vingers schudde. Flavor Flav liet ons nog even horen dat hij wel degelijk met een basgitaar overweg kan en kroop even later achter de drums.
Maar deze sympathieke jongen heeft natuurlijk ook een grote mond en kon het dus niet laten ons finaal even op de wijze van Martin Luther King om de oren te slaan met slogans als: “Peace, Togetherness, Power”, of “We’re all the children of the same God on this united world”. Tot slot maakte hij ons nog even duidelijk dat er voor hem twee torenhoge taboes bestaan: racisme en separatisme. De strijdbaarheid is duidelijk nog lang niet begraven. Iets minder militant dus dan pakweg 25 jaar geleden, maar in feestverpakking nog steeds gloeiend van soul.”