Live Review: Ribs & Blues Festival 2017

Live Review: Ribs & Blues 2017 @ Domineeskamp, Raalte
3 + 4 + 5 juni 2017
Tekst Jeroen Bakker Foto’s Petra Bakker

Al 21 jaren lang staat het Overijsselse Salland met de Pinksterdagen geheel in het teken van het Ribs & Blues Festival, een evenement dat oorspronkelijk is begonnen vanuit het idee dat vroeger blues de muziek was voor de armen en dat spareribs de karbonaden waren van de minderbedeelden. Inmiddels is het festival dat zich in Raalte afspeelt en gratis toegankelijk is, enkele dagen per jaar het epicentrum voor iedereen die de roots- en bluesmuziek een warm hart toedraagt. De kwaliteit van het gegrilde varkensvlees wordt al jarenlang geroemd en het festival heeft zelfs Europese Blues Awards ontvangen in de categorie ‘Best Festivals’. Deze 21^e editie zullen tijdens de Pinksterdagen maar liefst 21 acts uit binnen- en buitenland op De Domineeskamp te zien zijn.

ZATERDAG 3 JUNI 2017

Golden Earring

Op de betaaldag, de vooravond van dit ‘Beeldbepalend Evenement’ zoals de Provincie Overijssel het festival onlangs heeft bestempeld, wordt zoals gebruikelijk groots uitgepakt met voornamelijk ‘andere muziek’. Desondanks zorgt één van Nederlands beste bluesbands voor een geweldige aftrap. KING OF THE WORLD heeft internationale allure en is hier al lang geen onbekende meer. Sterker nog, de afbeelding van gitarist Erwin Java siert zelfs de reusachtige banner die zich aan de rechterzijde van het podium bevindt. Het is de foto van een optreden dat al eens eerder hier plaatsvond. Java behoort nog altijd tot de beste gitaristen van ons land en weet met zijn solo’s zelfs de allerdrukste bezoekers voor heel even de mond te snoeren. Met de mond open van verbazing zien zij hoe toetsenist Govert van der Kolm zijn Hammond-orgel beklimt terwijl hij doorspeelt. De grote tent is al ramvol, de 8500 tickets zijn al wekenlang uitverkocht.

Wellicht dat het iets te maken heeft met de aanwezigheid van THE GOLDEN EARRING. Veel oude, maar ook jonge fans begeven zich al vroegtijdig in de frontlinie en zien alle grote hits voorbijkomen. Pas bij het relatief nieuwe Identical, afkomstig van Tits ’n Ass uit 2012, lijkt de focus even af te nemen maar tijdens klassiekers als Radar Love en Twilight Zone worden alle bewegingen op het podium nauwlettend gevolgd. Het 50-jarige jubileumsfeestje is al lang gevierd maar een Earring in deze vorm kan daar met groot gemak nog tien jaar aan vastplakken.

The Beach Boys

Of datzelfde van THE BEACH BOYS kan worden gezegd valt te bezien. Van de originele bezetting is nog maar weinig over en Brian Wilson is er al lang niet meer bij. Vanavond zijn het Mike Love en Bruce Johnston die de kar trekken. Beiden zijn al dik in de zeventig. Dit festival-optreden in het kader van de ‘World Honey World Tour’ is exclusief voor Nederland en viert het 50-jarige bestaan van het gelijknamige album. De zwartwit-beelden voorafgaand aan het optreden maken echter nog eens duidelijk met wat voor een imposante hitmachine we hier te maken hebben. ‘Let’s Go Surfing Now’ luidt het motto en overheersen uitsluitend ‘Good Vibrations’ op de Domineeskamp gedurende de anderhalf uur durende show. Het meest spraakmakend is wellicht de aanwezigheid van John Stamos, een uitgerangeerde acteur die in de jaren tachtig furore maakte, voornamelijk bekendheid verwierf vanwege zijn bekende dates, maar tegenwoordig deel uitmaakt van het Beach Boys-gevolg. John zingt, speelt gitaar en probeert ook te drummen. Leuk voor het vrouwelijke deel van het publiek. Op het moment dat Pinkpop zijn toekomst probeert zeker te stellen met een play-back-optreden van Justin Bieber, beleeft een aanzienlijk ouder publiek in Raalte een memorabele avond met onvergetelijke surfmuziek en palmbomen. Ruim dertig nummers zijn de revue gepasseerd als de Californiërs het podium verlaten. Terwijl nog druk wordt nagesproken over het muzikaal gebodene wordt het podium omgebouwd voor de afsluiter van de openingsavond.
DE EDWIN EVERS BAND is een fantastische slot-act voor een avond als deze. De populaire DJ weet zich al drummend omringd door uitstekende muzikanten die hun sporen reeds verdiend hebben bij grote Nederlandse artiesten. Na sterke uitvoeringen van U2’s One en een sublieme vertolking van Toto’s Stop Loving You houden wij het voor gezien om alle ervaringen even op een rijtje te krijgen. De impact van deze avond is blijkbaar groter dan wat wij op voorhand hadden verwacht. Vanaf het terras horen wij nog een massaal meegezongen Satisfaction. Misschien een leuke band om het 25-jarig bestaan van het festival te vieren?

ZONDAG 4 JUNI 2017

Aan de HACKENSAW BOYS uit Virginia is de eer gegund om op de 1^e Pinksterdag het Ribs & Blues Festival 2017 officieel te openen op het hoofdpodium. Zij doen dat met een combinatie van americana, rock ’n roll, country, folk en hillbilly. Het weer is goed, de drankjes zijn gekoeld, het barpersoneel enthousiast en, niet onbelangrijk, de ribs ruiken erg lekker. “Let’s Keep It Simple” aldus de frontman van het Amerikaanse gezelschap. Het is juist de kracht van deze muzikanten. De percussie wordt gevormd door een paar bij elkaar gebonden blikken en met een banjo, viool en mandoline erbij kom je blijkbaar een heel eind. Op het naastgelegen kleinere Delta-podium zijn inmiddels de DETONICS van start gegaan. Deze ‘Swingable Suspects’ nemen je mee naar de jaren veertig en vijftig. Het authentieke geluid en de stijlvolle aankleding maken het een uitermate prettige ervaring om dit optreden bij te wonen. Het had nog langer mogen duren maar de Detonics zijn een gewilde act. Vanavond worden ze weer op een ander festival- podium verwacht.

Darlyn

Bovendien staat op het hoofdpodium de RUBEN HOEKE BAND te popelen om het publiek in de grote tent eens goed wakker te schudden. Het belooft een druk jaar te worden voor de gitarist/bandleider. Nog maar nauwelijks bekomen van zijn optredens als speciale gast van Jan Akkerman en nog heel veel andere dingen, staan er maar liefst nog eens vijfentwintig optredens in de planning. Hoeke viert dit jaar namelijk het feit dat hij vijfentwintig jaar geleden voor het eerst op het podium stond. Het optreden van vandaag staat als een huis en is ronduit stevig. Zanger Lucas Pruim zou met zijn enorme bereik met groot gemak het vocale gedeelte zonder versterking kunnen afdoen. Tussen het overwegend ruige boogie- en rockmateriaal wordt een moment ingeruimd om ‘Four Seasons’, een vertaling van het door Thé Lau geschreven Vier Seizoenen te vertolken.
Het is warm vandaag in Raalte maar op het andere podium krijgen wij eveneens een kippenvelmoment voor de kiezen als de zangeres van DARLYN tijdens Today even stil staat bij de kinderen die onlangs bij verschillende aanslagen zijn omgekomen. Het is een indrukwekkend moment in de set met de opgewekte folkpop van Steppin’ Stone, de sfeervolle closeharmony en westcoastpop van deze talentvolle Nederlandse band. Honderd meter achter ons is het KidsAdventureland en daar wordt wordt volop plezier gemaakt door tientallen kinderen. Het zet je als bezoeker toch maar even aan het denken. Er wordt door Darlyn momenteel hard aan de weg getimmerd en er zijn dit jaar dan ook maar weinig festivals waar je deze jonge gasten niet tegenkomt. Sterk staaltje ook weer van de programmeurs die het brede vizier duidelijk op scherp hebben staan.

Jo Harman

Iemand die ook al enige tijd aan de weg timmert is de Britse zangeres JO HARMAN. Harman heeft hier al eens eerder gestaan en ook vandaag is zij, gekleed in een prachtige outfit, zo ongeveer het meest gefotografeerde ‘object’ van het festival. Je zou bijna vergeten dat er ook nog muziek gemaakt wordt. De zangeres heeft zich inmiddels prima ontwikkeld als vocaliste en ook als schrijfster. Zo zien wij in ‘Reformation’ haar sociale bewogenheid terug, Harman zet zich actief in voor Amnesty International, en krijgen wij ook een kijkje in haar persoonlijke gevoelsleven. Het is soul, blues en gospel maar wel in een modern en toegankelijk jasje.
Van een geheel andere orde is de mix van muziekstijlen die de heren van T-99 het publiek voorschotelen. Het hoofdstedelijke rootsrocktrio onder leiding van Mischa den Haring knalt alle kanten op. Van een opzwepende instrumentale surfer naar een onheilspellend logge blues en vervolgens weer een luchtige gospel-, country- of soulknaller om vervolgens keihard beukend en rockend te eindigen. Het is bovendien een combinatie van vakmanschap, gevoel, humor en vooral muzikale integriteit.
Het zijn bijna dezelfde ingrediënten die optredens van DAVINA & THE VAGABONDS zo interessant maken. Vergelijkingen met Adele en Amy Winehouse zijn vaker gemaakt maar deze gasten komen uit de USA en nemen ons via de Bourbonstreet in New Orleans mee naar het Memphis van de onlangs overleden Chuck Berry. Davina timmert er op haar piano aardig op los en weet met haar vocale capriolen en gezichtsuitdrukkingen alle aandacht op zich gericht te houden en met haar uitvoering van ‘I’d Rather Go Blind’ werkelijk ieder gevoelsprietje te activeren.

Davina & The Vagabonds

Van Davina’s pianoklanken gaan we naar de slidegitaar die JACK BROADBENT voor het gemak maar plat op zijn schoot heeft gelegd. De jonge Brit doet het allemaal alleen maar zelfs akoestisch gespeeld trekt hij stevig van leer. Hij gebruikt voor zijn bijzondere techniek geen bottle-neck maar een, waarschijnlijk met whiskey gevulde RVS-heupfles. Broadbent is letterlijk van de straat geplukt. Zo zijn er beelden van nog niet zo lang geleden te zien van zijn optreden op een brug in onze ‘red light district’. Sinds enige tijd wordt hem een fatsoenlijk podium aangeboden op festivals zoals deze. Broadbent speelt met groot gemak een stompende John Lee Hooker-boogie alsof de Duivel hem op de hielen zit. En dat brengt ons bij het eerste Duivelse dilemma van de dag. Op het andere podium staat namelijk een act te knallen waar heel veel mensen hier reikhalzend naar hebben uitgekeken.

Ken je trouwens het verhaal van de samenwerking tussen de Texaan Guy Forsyth en drie leden van de Britse Hoax die samen gezamenlijk onder de naam DVL een tribute-show zouden neerzetten in Raalte ter ere van Lester Butler en The Red Devils? Het verhaal leek te mooi om waar te zijn. Niemand zou deze klus beter kunnen klaren dan DVL, bijna niemand behalve dan de originele overgebleven Red Devils zelf. We komen er later op terug want je voelt ‘m al aan komen. Voor Raalte moest dus een aangepaste set worden voorbereid met Blues So Dirty You Can Smell It en daar is natuurlijk ook helemaal niets mis mee. “Als ik het zo kan zien ademen jullie de blues uit. Volgens mij zit het zelfs in jullie poriën. Ruik eens aan je buurman, dan begrijp je wat ik bedoel”, aldus de Amerikaan. Het is maar goed dat veel bezoekers het rookverbod negeren want het lijkt er inderdaad op dat iedereen inmiddels naar de blues ruikt. Het opzwepende Don’t Turn Me In schreef Forsyth naar eigen zeggen gedurende ‘The Second Depression’. Uiteraard krijgt ‘die asshole van een Trump’ er nog even van langs en krijgen we enige blues-educatie in de vorm enkele bekende klassiekers uit het genre. Het is voor veel bezoekers duidelijk een feest der herkenning.

Herkenning is er nog niet bij de voor ons volkomen onbekende LOUIS BERRY maar de jongste bezoekers van het festival hebben hem al omarmd op het moment dat wij de kleine tent binnenlopen. Jongens en meisjes hebben een kleine pit gevormd en proberen met hun mobieltje alles vastgelegd te krijgen. De jonge muzikant uit Liverpool staat daar heel overtuigend en met een behoorlijk stemgeluid een behoorlijk gepassioneerd optreden te geven dat wellicht iets ver van de blues af staat maar invloeden kent uit de rock ’n roll en de soul. Heel even lijkt zelfs het geluid van Kaleo’s Way Down We Go door te klinken. Daar hebben de programmeurs ons toch weer even weten te verrassen zoals zij dat wel vaker hebben gedaan.
Datzelfde gebeurde namelijk twee jaar geleden ook al eens toen MY BABY hier op het kleine podium verscheen. En kijk nu eens. Eerder op de dag heeft het drietal zelfs de 48^e editie van het Pinkpop Festival aangegrepen om zich rustig op te warmen voor de show in Raalte. De bluespuristen kijken hier vertwijfeld om zich heen maar het enthousiasme van de jongste bezoekers op het festival is ongekend. De spirituele oerritmes van de band worden begeleid door spectaculaire visuals. Tegenwoordig lijkt zelfs de tent van het hoofdpodium bijna te klein voor de charismatische Cato en haar mannen.
Oerritmes maar dan van een geheel andere orde zijn er te horen bij de mannen van BEANS & FATBACK. Diverse stijlen uit de rootsmuziek komen hier bij elkaar en worden op zowel respectvolle als authentieke wijze uitgevoerd. Het gezelschap onder leiding van Onno Smit heeft er maar een weekendtrip van gemaakt want een dag later zal de fenomenale zangeres Michelle Davids aansluiten in de Gospel Sessions. Tijdens deze set worden de bezoekers wederom met een duivels dilemma geconfronteerd.

Letterlijk wel te verstaan want inmiddels zijn op het naastgelegen grote podium de originele bandleden van THE RED DEVILS aan een zinderende set begonnen. Het is vijfentwintig jaar geleden dat het album ‘King King’ verscheen en het leven van vele muziekliefhebbers voor altijd zou veranderen. De rol van de helaas veel te vroeg overleden frontman Lester Butler, een van de meest invloedrijke mondharmonicaspelers van de laatste decennia, wordt deze keer overgenomen door ‘onze eigen’ Big Pete, Pieter van der Pluym. Het is bijna niet te geloven wanneer ze het podium betreden. De prachtig verlichte achtergrond van het podium toont de hoes van het legendarische album waar het hier allemaal om draait. Dit hadden maar weinigen ooit kunnen dromen: Gitarist Paul ‘The Kid’ Size, bassist Jonny Ray Bartel en drummer Bill Bateman, aangevuld met Mike Flanigin uit de band van ZZ Top’s Billy Gibbons. Een enthousiaste groep van enorme liefhebbers zijn anderhalf jaar bezig geweest om dit te bewerkstelligen en wat is het geweldig om al het moois uit dat helaas veel te korte repertoire van The Red Devils op deze manier te mogen beleven. We zien tevreden gezichten op het podium maar in de pit ervoor zijn mensen werkelijk dronken van geluk. Voor sommigen van hen is het hiermee allemaal begonnen. Wat een dijk van een afsluiter…

The Red Devils

MAANDAG 5 JUNI 2017

De laatste dag van het festival is doorgaans de zwaarste dag voor het publiek en dat heeft veelal te maken met het feest van de dag daarvoor. Dat betekent automatisch ook dat de artiesten er deze dag hard aan moeten trekken om de boel weer op scherp te krijgen, m.a.w. de aandacht op zich gevestigd zien te krijgen. Er wordt nog hevig nagenoten van de vorige avond en vooral de liefhebbers van de mondharmonica-blues evalueren uitgebreid de eerdere belevenissen maar om klokslag 13.00 wordt de stilte op de Domineeskamp ruw verstoord door een nieuwe ster op dit gebied.

Het is tijd voor de GILES ROBSON BAND, de band rondom de Britse zanger/harmonica-virtuoos die sommigen kennen uit The Dirty Aces. Iedereen kan weer vrolijk doorgaan met daar waar men gisteravond was gebleven, namelijk zwaar genieten van de klassieke elektrische urban-blues waarin de harmonica een centrale rol vervult. Het album bleek niet voor niets herinneringen op te roepen aan de muziek van The Red Devils, Little Walter en Muddy Waters. Vrijwel iedereen die gisteravond aanwezig was bij de slot-act is er ook nu weer bij. Trok Lester Butler nog wel eens de aandacht met, om het maar zachtjes uit te drukken, licht afwijkend gedrag, Robson laat zich eveneens niet onbetuigd. Hij provoceert er aardig op los en vooral de dames moeten het ontgelden. Zijn er hier ook lying, cheating and dirty women? Hij pakt ze vervolgens weer in door hen uit te nodigen na de show en al zijn gevoel in zijn spel te leggen. Hij realiseert zich tenslotte dat zij tevens de grootste bron van inspiratie vormen in zijn muziek. Het optreden is geweldig en de energie werkt aanstekelijk. De laatste dag van Ribs & Blues is op scherp gezet.

Voor aanvang van het eerste optreden op de Main Stage worden vandaag enkele belangrijke onderscheidingen uitgereikt. Het zijn de door BluesHour georganiseerde European Blues Awards 2016. De organisatie van het festival valt in de prijzen door voor de tweede keer te winnen in de categorie ‘Best Festival’. De derde award is bewaard voor de eerste act van vandaag in de grote tent. Hij heeft nadrukkelijk aangegeven de ceremonie kort te houden want de winnaar in de categorie ‘Best Solo/Acoustic’ wil heel graag spelen.
Het publiek begroet hem met een oorverdovend applaus terwijl hij bijna achteloos de prijs in ontvangst neemt. MATT ANDERSEN neemt plaats op de stoel die al voor hem is neergezet en slaagt erin op geheel eigen kracht datzelfde publiek voor zich te winnen. Zijn belangrijkste wapens zijn de akoestische gitaar en zijn stem waarmee hij een voor een opvallend vol geluid zorgt in die grote tent. Naast zijn eigen werk krijgt Raalte prachtige vertolkingen van bekend werk als ‘Ain’t No Sunshine’ en ‘People Get Ready’ waarin een belangrijke rol is weggelegd voor alle aanwezige mannen, ‘it’s all about testosteron’, en vrouwen die een vocale rol krijgen toebedeeld. De Canadees levert een prachtige set waarin folk, soul en blues subliem op elkaar aansluiten.Voor soul en blues hoef je bij ROBERT ELLIS niet aan te aankloppen. Voor country en folk des te meer. Ellis legt daar al zijn gevoel in. Zijn teksten beschrijven grotendeels de schade die de liefde dikwijls veroorzaakt en Ellis is wat dat betreft een ervaringsdeskundige. Het mooie aan dit optreden is dat hij niet rancuneus is. Ellis predikt liefde: ‘Knuffel diegene die naast je staat’. De dagprijs voor de meest opvallende outfits en mooiste Stetsons zijn zonder enige twijfel voor deze Texaan en zijn bandleden. Plotseling krijgt hij lucht van de heerlijke ribs die op de BBQ klaarliggen en ineens krijgen wij enorme trek. Voor diegenen die wel op zoek zijn naar het bluesgevoel biedt het grote podium uitkomst.

Daar staat namelijk een waar Nederlands blues-instituut. BARRELHOUSE is dit jaar op vrijwel alle belangrijke festivals te zien en wie het vorig najaar uitgebrachte album Almost There kent, zal kunnen beamen dat dit niet meer dan terecht is. Gaan wij het ooit nog eens meemaken dat Tineke Schoemaker het vocaal allemaal niet meer aankan? Zeer waarschijnlijk niet, de sympathieke frontvrouw klinkt prachtig gerijpt maar nog net zo krachtig als, pak ‘m beet, twintig jaar geleden. De prachtige zwart/wit-foto op het grote scherm doet bij veel jonge bezoekers de wenkbrauwen fronsen. Ja deze muzikanten maken al ruim veertig jaar muziek. Als een van de weinigen dit weekend staan zij even stil bij het wegvallen van Gregg Allman, een van de vele inspiratiebronnen van de band, die zaterdag is begraven. De slide-gitaarsolo tijdens I Wish I Could Pray behoort tot één van de meest intense momenten van vandaag die we vandaag mogen meemaken. Het is een prachtige opwarmer voor nog zo’n bijzondere act uit ons eigen kikkerlandje.

Alweer is daar Onno Smit en alle anderen van Beans & Fatback die wij gisteravond zagen knallen als afsluiter op het Delta-podium. Vandaag is echter de prachtige Michelle Davis in Raalte gearriveerd om de band te versterken op het grote podium. “Met geloof heeft het niet veel te maken hoor. Verwacht van ons geen ‘Happy Days’ of dat soort zaken. Wij proberen de ondeugende, zeg maar de sexy kant van de gospel te laten zien”, aldus de zangeres. THE GOSPEL SESSIONS zijn begonnen en vanaf de eerste minuut heeft Davids het publiek in haar greep. Het bereik van de Amerikaanse is enorm en wederom lijkt iedere gevoelspriet geactiveerd. Hadden wij het al eens over de Duivelse dilemma’s gehad? Het contrast is groot maar we moeten echt even naar de andere kant want daar staat een andere band helemaal van God los te gaan.

The Gospel Sessions

Het is de trots van Overijssel die hier al vaker en ook eens onder een andere naam de boel op stelten wisten te zetten. De woesterlingen van THE GRAND EAST zijn inmiddels een veelgevraagde act op diverse festivals in Nederland en wederom wordt ons duidelijk gemaakt waarom wij dit DE sensatie van Popronde 2016 vonden. De beleving zoals de rock en blues hier gepredikt wordt laat niemand onberoerd. Het komt hier werkelijk vanuit de tenen. Het is de meest intense Southern Rock die je in ons oosten en ver daarbuiten kunt aantreffen. Het is compromisloos en uiterst energiek gespeeld. Hier noemen ze dat simpelweg ‘raggen’. Op de radio worden de mannen keihard genegeerd en is er niemand die zijn handjes durft te branden aan deze ongepolijste muziekstijl, maar dankzij hun live-reputatie, dit weekend spelen zij maar liefst drie shows, verwachten wij dat deze Tukkers het ver gaan schoppen.

Van SARI SCHORR wordt eveneens veel verwacht en wordt zelfs al gesproken over een bluesrocksensatie. De zangeres mag vandaag het licht uit doen van de Delta-stage en is daarmee bovendien de festival-uitsmijter van dit gezellige podium. Haar recent uitgebrachte debuut-album A Force Of Nature kon op uitstekende recensies rekenen maar op het podium komt het allemaal net even sterker door. Het lijkt haar mee te zitten. Een gerenommeerde producer die zich over haar ontfermde, Walter Trout die een aardig deuntje meespeelde in de studio en op het podium wordt zij ook nog eens begeleid door een voormalig gitarist uit de band van Robert Plant. Schorr past met haar rauwe vocalen prima in het rijtje Beth Hart, Dana Fuchs en, ach vooruit, Tina Turner. Deze zangeres heeft haar zaakjes goed voor elkaar en kan nu al geboekt worden voor het grote podium tijdens één van de volgende edities.

Dat ook de organisatie de zaken ontzettend goed voor elkaar heeft blijkt uit het feit dat pas tijdens de laatste act van het festival de allerlaatste ribs van dit weekend worden verkocht. Maar liefst 4500 kilo vlees, een nieuw record!, is er dit weekend doorheen gegaan op het moment dat WALTER TROUT en zijn geweldige band het zeer geslaagde festival mogen afsluiten. Er zijn dan ongeveer 45.000 bezoekers geteld. Met het indrukwekkende en aan B.B. King opgedragen Say Goodbye To The Blues lijkt het ons een passend moment om het festivalterrein te verlaten.

Het zal trouwens weer een hele ‘kluif’ worden om deze editie van Ribs & Blues volgend jaar te overtreffen maar wij hebben het volste vertrouwen in de fantastische organisatie van dit prachtige festival met al die vriendelijke vrijwilligers die dit mogelijk hebben gemaakt.