Live Review: Steven Wilson – Hand Cannot Erase Tour @ 013, Tilburg
3 februari 2016
Tekst | Foto’s Martien Koolen
Prog rock icoon (god?) en workaholic Steven Wilson heeft kortgeleden nog de EP 4 1/2 uitgebracht met zes ‘nieuwe’ nummers, waarvan er vanavond drie op het programma staan. Deze sublieme progressieve rockshow is verdeeld in twee delen (twee sets), waarvan het eerste gedeelte bestaat uit de 11 songs van Wilson’s vierde solo album Hand Cannot Erase; dat album is trouwens mijn favoriete album van het jaar 2015…
De show begint dus met het instrumentale intro getiteld First Regret en het valt meteen op dat het geluid subliem is, want elk klein muzikaal hoogstandje is duidelijk te horen en te onderscheiden. 3 Years Older, de titel song en Perfect Life behoren wat mij betreft tot de hoogtepunten van deze opmerkelijke avond; heerlijke, melancholische progressieve rockmuziek zoals alleen Wilson die kan componeren en vertolken. De Israëlische zangeres Ninet Tayeb is helaas vanavond niet te bewonderen tijdens Routine en Ancestral. Ascendant Here On… besluit het eerste gedeelte van deze avond en ik kan bijna niet wachten tot Wilson aan het tweede gedeelte van zijn show begint.
Set twee opent met de eerste Porcupine Tree song van deze avond Dark Matter van het album Signify uit het jaar 1996. Gelukkig krijgen we vanavond nog meer ‘oude’ Porcupine Tree nummers te horen en wat is het toch jammer dat Wilson besloten heeft om met die super band te stoppen! Lazarus (opgedragen aan David Bowie), Open Car (beide van het album Deadwing), Sleep Together (Fear Of A Blank Planet) en The Sound Of Muzak (In Absentia) komen voorbij en wat zijn dit toch heerlijke songs om nog eens te horen. Van de nieuwe EP speelt Wilson vanavond het fantastische My Book Of Regrets, en dat is wat mij betreft een van de beste nummers die ik ooit van Steven Wilson gehoord heb…
Ook van de nieuwe EP is het stuwende, rockende instrumentale Vermillioncore en de prachtige bewerking van het Porcupine Tree nummer Don’t Hate Me (Stupid Dream), met mooie zwevende vocalen van Wilson. Harmony Korine, Index en The Raven That Refused To Sing zijn nummers van eerdere soloplaten van Wilson en ook deze klinken vanavond retegoed. De band bestaande uit: David Kilminster, Nick Beggs, Adam Holzman en Craig Blundell is vanavond, net als de meester zelf, in topvorm en vooral de gitaarsolo’s van Kilminster bezorgen mij het nodige kippenvel. Misschien is het iets te voorbarig, het jaar is tenslotte nog maar zeer jong, maar ik denk dat ik vanavond het beste concert van 2016 gezien en gehoord heb. Wilson rules!!!
