Live Review: Leon Bridges @ Doornroosje, Nijmegen
14 april 2016
Tekst Thijs Schamp Foto’s Thijs Schamp
De ster van soul zanger Leon Bridges is sinds vorig jaar rijzende naar misschien wel ongekende hoogte? Wie zal het zeggen. De van oorsprong uit Georgia afkomstige Texaan is een sterk gelovig persoon en komt zoals hij het zelf omschrijft: uit een gevoelig milieu. Nadat in 2014 bandleden van White Denim hem ontdekken en de man in een studio vol vintage apparatuur zetten gaat het snel. Twee nummers worden opgepakt door het lokale radiostation KKXT en wat volgde was een contract bij Columbia Records. Zijn debuutalbum Coming Home dat vervolgens in 2015 uitkwam werd genomineerd voor een Grammy voor beste album in de categorie R&B. Met een tour en succes over de hele wereld als gevolg. Vanavond staat Bridges met voltallige band in een nagenoeg uitverkochte grote zaal van het Nijmeegse Poppodium Doornroosje.
In het voorprogramma staat de retro-soul zangeres Andra Day. Een artiest met soul zoals je het wilt hebben gevoelig, dijk van een stem en goede begeleiding. De gospel achtergrond duidelijk voelbaar en merkbaar in haar muziek en teksten. Prachtig voorprogramma.
Als het rode theater doek in Doornroosje belicht wordt is het tijd voor man of the hour Leon Bridges. Zijn band start de klanken van zijn recente single in en al swingend komt Bridges van achter de coulisse vandaan: Over the horizon, Smooth Sailin’… Ja! Het wordt een avond om niet stil te staan. Het publiek gaat meteen in op de vlotte moves van de Texaan. Meer uptempo nummers als Better Man en Flowers worden afgewisseld met prachtige souldictaten als Coming Home of het prachtige Lisa Sawyer over een vrouw met weinig geld, opgeslurkt door de welvarende maatschappij in 1963 maar altijd haar weg vond in kerk en gospel.
Bridges weet de aandacht goed vast te houden. Soms zou je willen dat hij met zijn teksten nog meer persoonlijk contact zou maken met het publiek. Andra Day was daar wat meer bedreven in, maar het is zeker niet storend. De band van Bridges begeleidt hem gevoelig door de set en ook de bandleden pakken het ene na het andere verschillend instrument op. Het houdt de afwisseling en spanning in de hele set. Speciale aandacht mag wel gevestigd worden op backing vocal zangeres Brittni Jessie. Als een versiering laat zij met haar stem de teksten van Bridges nog beter naar voren komen. Soms apart van elkaar, soms tezamen om een prachtige en krachtige overtuiging aan de tekst mee te geven. Steengoed.
De set loopt tegen zijn einde als de bandleden Bridges en Jessie achter laten op het podium. De soul-man pakt zelf een gitaar en start de larger than life ballad River in. Een River staat in de gospel-muziek voor verandering en verlossing. Bridges schreef deze song in een tijd van hevige depressie. Een periode waarin hij gegrepen was tussen meerdere banen en de zorg voor zichzelf en zijn moeder. Met River hoopt hij licht en verandering te brengen naar de mensen die pijn en zorgen hebben. Werkelijk een fantastische afsluiter van de reguliere set, Amen.
Dan nog de toegift. Bridges wil het publiek niet in de mineur stemming achter laten. En brengt nog twee uptempo nummers waarbij de band zijn absolute klasse laat zien. Hij spoort het publiek aan samen met hem te dansen terwijl de bandleden er virtuoos op los jammen. Het is duidelijk dat we hier te maken hebben met een toekomstige grootheid in de soul. Op naar de legende status zou ik zeggen.