Live Review: YES @ Poppodium 013, Tilburg
27 maart 2018
Tekst & Foto’s Martien Koolen
CELEBRATING 50 YEARS OF YES
In mei 1968 wordt Yes, een van de beste progressieve rock bands in Londen opgericht door Jon Anderson en Chris Squire en later maken Tony Banks, Bill Bruford en Tony Kaye de eerste line-up compleet.
Deze 2018 tour staat in het teken van de vijftigjarige verjaardag van Yes, maar helaas is het niet de ‘echte’ Yes die we vanavond te horen en zien krijgen. Jon Anderson, de voice van Yes, is er niet bij, en ook Rick Wakeman niet en hun vervangers, zanger Jon Davison (Glass Hammer) en Geoff Downes (toetsen) zijn in mijn ogen/oren als Yes-purist niet echt de ‘geschiktste’ muzikanten! Helaas blijkt dan ook nog de oudgediende drummer, van het bijna eerste Yes-uur, Alan White vanwege rugproblemen, slechts 20 minuten achter de drumkit plaats te nemen; zijn honneurs worden waargenomen door Jay Schellen (Hurricane, World Trade en Asia).
De setlist is in ieder geval dik in orde, want er worden alleen maar nummers gespeeld uit de periode 1970-1978, maar ik mis dan wel weer klassieke Yes nummers zoals Close To The Edge, The Gates Of Delirium en Awaken… Opener Your’s Is No Disgrace van Fragile is nog altijd een genot om te horen en meteen wordt duidelijk dat Steve Howe en Billy Sherwood de sound van Yes anno 2018 dragen en dat doen ze met verve. Zanger Davison zingt mooi, maar hij is natuurlijk geen Anderson en vooral in nummers zoals het zeer oude Sweet Dreams (van het tweede Yes album Time And A Word) of het te veel gespeelde en kapotgedraaide Roundabout zit hij er wat mij betreft toch behoorlijk naast…
Na negen nummers, met als hoogtepunten Parallels (lekker swingend) en And You And I, nog altijd een van de beste Yes nummers ooit, is er een korte pauze, waarna de band terugkomt voor een fantastische set van mijn favoriete Yes album Tales From Topographic Oceans, met de nummers The Revealing Science Of God en Ritual (Nous sommes du soleil). Tussendoor komt nog even Leaves Of Green voorbij van het nummer Ritual, ook van het Tales album. Tijdens deze twee lange, epische stukken komt de band (lees: Howe, Sherwood en Davison) echt tot leven en toont aan dat dit nog steeds progressieve rockmuzikanten van de eerste orde zijn; de bas solo van Sherwood aan het einde van Ritual is fenomenaal!!
In het laatste gedeelte van Nous Sommes Du Soleil beklimt White de drumkit en speelt hij een lekkere drumsolo. Er volgen nog twee toegiften; Roundabout en het fantastische Starship Trooper.
Conclusie: een mooie prog rock avond met hoofdrollen voor Howe en Sherwood, maar hoe mooi zou het zijn geweest met Anderson als zanger en Wakeman als toetsenist.
