Het is natuurlijk ook allemaal nogal wat. Die voorspellingen van weerexpert Gerrit Hiemstra liegen er namelijk niet om een paar dagen voor aanvang van Lowlands 2019. De 27ste editie. We gaan wegspoelen. Mínstens. Lowlands moet een soort openluchtzwembad worden met alle verwachte neerslag. En dan ook nog die wind hè. Ja, ook nog die wind. Gaat de massa het überhaupt overleven? Lowlandskaartjes worden plots massaal aangeboden op verkoopsites. Het armageddon van Biddinghuizen, je kunt er nog aan ontsnappen.
Tekst: Pieter Visscher / Foto’s: Serge Hasperhoven
De praktijk is anders. Want we weten het: geen festivalterrein met meer schuilplaatsen voor die enkele bui die valt dan dat van Lowlands. De hele vrijdag is het schitterend festivalweer. Zaterdag buiig en over de zondag mogen we niet eens klagen. De enige keer dat je misschien echt een poncho nodig hebt, is wanneer Billie Eilish in de Alpha optreedt. Een ongekend grote massa heeft zich verzameld in en buiten de tent. Afgekomen op de hype die is ontstaan rondom het 17-jarige kindsterretje, dat met Bad Guy als eerste nummer meteen haar enige troefkaart op tafel legt. Niet overdreven schrander. Een heerlijk elektrohitje, zonder meer, maar daarna verzuip je in het magere repertoire. De nieuwe Madonna? Een regelrechte gotspe. Doe ons technomaestro Paul Kalkbrenner maar, op hetzelfde podium. Wat maken die paar spetters nou uit?
The Streets doet het ook goed, in de Heineken. De Britse hiphopper heeft er meer zin in dan de laatste keer dat we hem op Lowlands zagen. The Growlers hebben de Heineken warm gemaakt voor Mike Skinner, met een portie vrolijke psychedelische rock. Niet te moeilijk, altijd gezellig. Fijn, zo halverwege de vrijdagmiddag. In diezelfde Heineken vinden we ook Ziggy Marley, die er duidelijk zin in heeft met zijn band. Vooral het repertoire van vader Bob wordt hartstochtelijk meegezongen. Onverslijtbare, tijdloze reggae. We worden er warm van.
Eerste hoogtepunt van de vrijdag is meteen een enorm hoogtepunt, met Royal Blood in de Alpha. Het blijft ongekend knap hoe Mike Kerr (zang, bas) en Ben Thatcher (drums) een compleet bandgeluid neerzetten. Vaak nog voller zelfs. En zoveel goeie liedjes ook. Zo’n Figure It Out is inmiddels een klassieker op de festivalweides. De massa springt en blèrt ook mee met het opwindende Little Monster. Het is een zegetocht van een uur in de Alpha. De avond is begonnen.
Nadat The Good, The Bad & The Queen een niet al te volle Bravo verwennen met het repertoire van de ‘superband’ rond Damon Albarn mag ons bloedeigen De Staat de vrijdag afsluiten in de Alpha. Ze zijn de vervanger van The Prodigy dat dit jaar helaas verder moest zonder Keith Flint. De Staat opent met Prodigy’s Firestarter en dan weet je meteen weer dat je te maken hebt met de beste band van Nederland. Er komen podia uit de lucht vallen, visueel gebeuren er dingen die geen andere band voor elkaar krijgt op deze planeet en de set is een mooie greep uit het inmiddels behoorlijke repertoire van de Nijmegenaren. Er wordt door Torre Florim en consorten een nieuwe standaard neergezet. Zo dynamisch is het misschien nog nooit geweest op Lowlands. Alle klappen raak.
The Howl & The Hum opent de India aan het begin van de zaterdagmiddag. Oorstrelende, edoch niet al te spannende indiepop van de formatie uit York die goed in de smaak valt met het eerste drankje van de dag in je hand. Écht leuk wordt het met My Baby in de Bravo. De psychedelische rock van het trio is inmiddels bijzonder opwindend. Er wordt in de songs gezocht naar climaxen die geregeld leiden tot Faithlessachtige taferelen. De Bravo barst uit z’n voegen. Cato van Dijck, haar broer Joost en Daniel de Vries hebben ook de tijd van hun leven. Heerlijke interactie tussen band en publiek. My Baby is een van de grote hoogtepunten van Lowlands 2019.
Nadat de in no time groot geworden, retefunky Anderson .Paak de Alpha voor zich heeft gewonnen en The National pathetiek en weemoed in rockliedjes heeft gepropt in de Bravo is het tijd voor de absolute winnaar van Lowlands 2019: Giorgio Moroder, in de Heineken. De Italiaan, 79 inmiddels (!), heeft een band meegenomen om van te watertanden, vocalisten van het allerhoogste niveau. Want ga dat maar aanstaan, dat repertoire zingen van bijvoorbeeld discokoningin Donna Summer. Moroder schreef een ongekend aantal hits voor anderen en flink wat komen er voorbij. We noteren Flashdance… What A Feeling
van Irene Cara, evenals Take My Breath Away van Berlin en de krakers van Donna Summer (Hot Stuff, On The Radio en het meesterlijke I Feel Love). Voordat dat laatste nummer wordt ingezet krijgen we een masterclass van de Italiaan, die haarfijn uitlegt hoe de sublieme discohit is ontstaan, hoe hij speelde met bas en synthesizers. Moroder noemt het publiek in de Heineken, dat geheel uitzinnig is, het beste wat hij ooit heeft meegemaakt en je gelooft ‘m. Hij is niet van het podium te branden en geeft aan volgend jaar weer graag van de partij te willen zijn. An offer you can’t refuse!
Nog maar net bijgekomen van Moroder is het rennen naar de India, waar Johnny Marr het publiek verblijdt met solowerk, maar toch vooral met de nummers die hij schreef met Morrissey, in The Smiths. Bigmouth Strikes Again, How Soon Is Now, There Is A Light That Never Goes Out en The Headmaster Ritual zijn werkelijk niet te versmaden. Natuurlijk zijn de songs anders dan wanneer ze worden gezongen door Morrissey, maar Marr heeft een prima stem en zijn band loopt over van de klasse. Zijn eigen gitaartalent staat sowieso buiten kijf. Geweldig ook die cover van Depeche Modes I Feel You. Marr is een jongen met smaak.
Wie op tijd op het terrein is te vinden en trek heeft om mee te zingen met nummers van de groten der aarde die ons op 27-jarige leeftijd zijn ontvallen, valt met z’n neus in de boter in de Alpha, waar tijdens de 27ste editie die muzikale helden worden geëerd. The Club 27 Sing-along is het spektakel gedoopt. Zangers en zangeressen doen enkele weken van tevoren auditie om op het heilige podium van de Alpha hun kunstje te vertonen, begeleid door een geweldige band. Zo’n 10.000 bezoekers zien werk van The Rolling Stones, Amy Winehouse, Nirvana en Janis Joplin voorbij komen. De nummers worden hartstochtelijk meegezongen.
Het is een mooie opwarmer voor de shows van James Blake en Jungle By Night op de zondag en wat te denken van Franz Ferdinand, kind aan huis inmiddels in de Alpha. Alex Kapranos en zijn Schotse vrienden spelen een set die ons verdomd bekend voorkomt en toch is er geen haan die ernaar kraait. Het is inmiddels schitterend weer. Er wordt gedanst in T-shirt en korte broek. Take me out! En dan te bedenken dat het echte hoogtepunt van de zondag nog moet komen: New Order in de Bravo. Die zit van voor tot achter vol wanneer Bernard Sumner cum suis aftrappen. Het nieuwere repertoire van de legendarische band uit Manchester is voor velen nog even wennen. Het publiek wordt uiteraard warmer van de hits, zoals de briljante klassiekers True Faith en Blue Monday. Ook werk van Joy Division blijft niet liggen. Bij Transmission slaat de vlam al in de pan en met uitsmijter Love Will Tear Us Apart is het definitief één groot feest. Her en der zie je mensen de laatste restjes energie uit het brakke lijf persen. Lowlands 2019 kan de boeken in als een van de betere festivals van de laatste 27 jaar. Dat hebben al die weergoden niet kunnen voorkomen.