Wat albumtitels betreft toont Mikal Cronin niet veel inspiratie. Na Mikal Cronin en MCII is er nu MC III, maar laat je daardoor niet in de luren leggen, want wat de man muzikaal te bieden heeft is van een uitzonderlijk hoog niveau. Er zit ook een duidelijke ontwikkeling in de albums. Cronin’s debuut was leuk en aardig en lo-fi. Album twee had al meer flair en zelfvertrouwen en in de vorm van Weight ook een echte (indie) hit. MCIII is weer een stap vooruit met songs die niet meer alleen door het gebruikelijk beat combo worden uitgevoerd, maar tot ons komen met blazerssecties en vioolpartijen. Cronin heeft de garage ingeruild voor de ontvangsthal. Denk echter niet dat hij is overgelopen naar het kamp van de vijand. Mikal is niet van stiel veranderd, hij heeft gewoon zijn arsenaal uitgebreid. De toeters en bellen tracks moge nieuw zijn, er zijn genoeg songs waarop de compagnon van Ty Segal als vanouds rockt. Het interessants is misschien wel kant 2 van het album (op vinyl of de nrs 6 t/11 online of op cd), dat een soort van geheel vormt. Denk rockopera. Dat beloofd wat voor MCIV.
