Tekst: Walter van Pijkeren
New Model Army maakt al vijfenveertig jaar bewogen folkpunk. Het punkgehalte zit hem hierbij voornamelijk in de teksten; die zijn doordrenkt van maatschappijkritiek. Op hun in 1984 verschenen debuutalbum Vengeance reageerden ze op het Engeland van Thatcher. Sindsdien zijn er voor frontman Justin Sullivan genoeg aanleidingen geweest om geagiteerde albums te maken. Met 18 studioalbums beschikt de band over een rijk oeuvre. In januari verscheen het meest recente album Unbroken. De band is dit voorjaar bezig met een uitgebreide Europese tour. Vanavond doen ze de Hedon in Zwolle aan. Zal het engagement na veertig jaar nog steeds even urgent zijn?
Wat meteen opvalt is dat de band niet alleen gekomen is vanavond. New Model Army staat bekend om hun trouwe fanschare, The Following. Die zijn vanavond ook in ruime getale aanwezig. Wanneer Sullivan halverwege de show aan het publiek vraagt hoeveel mensen er daadwerkelijk uit Zwolle komen (het is de eerste keer dat ze in Zwolle spelen, en hij had nog nooit van de plaats gehoord), steekt een handjevol mensen hun hand op. Vijftien man, telt Sullivan.
Het eerste deel van de set bestaat uit voornamelijk nieuw materiaal. De band speelt acht nummers van Unbroken. De nummers die voorbijkomen zijn ook meer uitgewerkt dan het oude materiaal. Daarbij valt vooral het mooie If I Am Still Me op. Sullivans toon lijkt ook wat gematigder; hij kondigt het nummer aan met het verhaal van de twijfel die toeslaat wanneer je toegeeft aan het compromis. Indrukwekkend is het daaropvolgende Stormclouds. De bassist zet zijn bas weg en gaat achter twee enorme trommels staan. De al behoorlijk stevige drums worden overdonderd door zijn flink rake slagen.
Bij Do You Really Want To Go There? begint het toch wat te smeulen. In het het tweede deel van de set speelt de band meer oude songs. Wanneer de klassiekers 225 en Green and Grey achterelkaar worden gespeeld wordt ook The Following opgewarmd. Vriendinnen worden op de schouders genomen en er wordt volop meegezongen. Met de oude tracks Angry Birds, Purity en Wonderful Way To Go pakt Sullivan door. En je ziet het vuur in zijn starende blik oplaaien.
De toegift telt drie krakers uit de begindagen: No Rest, Fate en Get Me Out. Het publiek danst en zingt stevig mee. Sullivan verwijst tijdens de set een aantal keren naar zijn lange staat van dienst, maar de sleet zit er zeker nog niet op. Hij maakt zich nog druk over de staat van de wereld en brengt dat met gretigheid naar zijn Following.