Wat valt er nog te zeggen over Nick Cave?
Dat hij zich heeft ontwikkeld van recalcitrante rocker tot rock royalty? Dat hij helden en grote voorbeelden als Cash en Cohen heeft ingehaald en op momenten voorbij gestreefd? Dat hij de auteur en uitvoerder is van een zeer omvangrijk en imposant oeuvre? Dat hij als geen ander een brug heeft weten te slaan tussen de anarchistische en avant-gardistische punkscenes van Europa, Amerika en Australië? Dat hij zijn eerste slechte plaat nog moet maken? Dat er nog nooit iemand teleurgesteld een concert van hem heeft verlaten? Dat hij bijna 40 jaar in het vak zit en beter is dan ooit? Dat hij naast rasrocker ook een succesvol schrijver is? Dat de nieuwe documentaire, One More Time With Feeling over de dood van zijn 15 jarige zoon niemand onberoerd laat? Dat hij met Skeleton Tree een nieuw meesterwerk heeft afgeleverd? Dat Rings Of Saturn een van zijn mooiste songs ooit is?
Voor wie de muziek een beetje volgt is dit allemaal geen nieuws, maar bijzonder blijft het en het kan niet genoeg vaak genoeg worden gezegd hoe uniek Nick Cave wel niet is.