Na jaren aan de rand van de afgrond te hebben geleefd, lijkt het erop dat Pete Doherty tot rust is gekomen. Zijn naam duikt nog maar zelden op in de bladen en als het over hem gaat is dat meestal naar aanleiding van zijn muziek. De vrees van veel junkies, die succes hebben is dat hun talenten hen verlaten zodra ze nuchter zijn. Hoe droog Peter precies staat weten we niet, maar zijn muziek heeft er zeker niet onder te lijden. Opvallend is wel dat de leider van rammelrock bands, The Libertines en Babyshambles tegenwoordig vooral ballads uitbrengt, introverte, introspectieve songs, die vrijwel gespeend zijn van de bravoure, die Pete’s oude werk typeert. Om te laten zien dat er sprake is van een nieuw begin, een nieuw hoofdstuk in de Pete Doherty Sage laat hij zich tegenwoordig Peter noemen, een subtiel maar belangrijk verschil. Eindelijk volwassen. Begin december verschijnt Doherty’s tweede soloalbum, Hamburg Demonstration, van dat album is I Don’t Love Anyone (But You’re Not Anyone) de officiële single.
