Twintig jaar geleden waaide er plotseling een extreem creatieve wind uit Frankrijk, met name uit de hoek van Versailles bereikte ons mooie dingen. Dat was opvallend, want tot dusver was de bijdrage van Frankrijk aan de mondiale muziekcultuur min of meer beperkt gebleven tot het chanson.Nou ja beperkt. Plots bleek La Douce France ook een levendige popscene te herbergen, die een brug sloeg tussen dance en rockmuziek. Air, Daft Punk en Phoenix kwamen rond 2000 met albums, die nu onderdeel zijn van de internationale rockcanon. Air is helaas niet in staat gebleken om hun klassieke debuut te overtreffen, Daft Punk is enig in zijn soort gebleken en nog steeds immens succesvol, als ze iets doen.
Phoenix zit er een beetje tussen in. De band heeft meerdere succesalbums, geniet mondiaal respect, maar moet wel iedere keer hard werken om hun succes te prolongeren. Nieuw album, Ti Amo heeft zijn zwakke plekken, maar telt ook een aantal songs die akelig dicht in de buurt van het niveau van If I Ever Feel Beter en 1901 komen. Het verschil zit hem eerder in de afwezigheid van de verassing, dan in het gebrek aan kwaliteit. Toen Phoenix debuteerde in 2000 was er gewoon geen andere band die klonk zoals zij. Nu is hoog zingen de norm en een lichte discobeat in een rocksong bijna een cliché. Goodbye Soleil heeft alles wat Phoenix zo bijzonder maakt, een perfecte balans tussen synths en gitaren, een zonnige beat en een watervaste riff.