Drake – More Life (Cash Money Entertainment/Universal)
Terwijl Drake het geduld en respect van zijn Nederlandse fans tot het uiterste tart door concerten te verschuiven en af te zeggen, gaat hij doodleuk door met het uitbrengen van nieuwe muziek. En blijft hij (streaming) records verbreken.

Door: Gijsbert Kamer 31 maart 2017

Nu weer met More Life, dat zijn vorig jaar verschenen Views overtreft. Dat heette overigens nog gewoon een album, More Life is volgens de Canadese rapper een playlist. Het verschil: tussen zijn eigen nummers duiken ook tracks van Skepta en Sampha op, maar bovenal is het toch gewoon een nieuw Drake-album, een heel goed Drake-album.

Veel beter en afwisselender dan het wat tamme en eenvormige Views. Drake permitteert zich ook meer uitstapjes naar andere muziekstijlen. Zoals house in het voortreffelijke Passionfruit en het bijna net zo aanstekelijke Get it Together. Fraai is eveneens het huppelende, door een blokfluitsample gedragen Portland waaraan rappers Quavo (Migos) en Travis Scott een sterke bijdrage leveren. Ook Kanye West draagt met Glow een nummer aan. Zo wordt langzaam duidelijk wat Drake bedoelt met zijn ‘playlist’: een verzameling nieuwe tracks van hem én zijn muzikale vrienden. Hij geeft zijn gasten meer ruimte dan hij op een gewoon ‘album’ zou doen en probeert eens wat anders.

Verstandig, want More Life ontpopt zich gaandeweg als een van Drakes genotvolste platen. En ook eentje waarop hij nadrukkelijk zoekt naar nieuwe mengvormen van muziekstijlen. Grauwe grime van Giggs en de als vanouds diepe funky raps van Young Thug worden verbonden met Drake’s eigen zalvende stem. Zijn typerende rapstijl, die regelmatig overgaat in zwoele al dan niet met Auto-Tune bewerkte stem, werkt in combinatie met al zijn gasten beter dan ooit. Dat er wat mindere broeders tussen de 22 nummers staan, ach, je kunt er makkelijk een eigen playlist uit samenstellen. Zo heeft Drake het ook bedoeld.

Kim Janssen – Cousins (Snowstar Records)
De gedragen, pastorale folkmuziek heeft op het nieuwe album van Kim Janssen moeten plaatsmaken voor grootser gearrangeerde, bijna symfonische pop. Zo extravert klonk de muziek van Janssen (die internationaal naam maakte met The Black Atlantic) nog nooit, maar echt vrolijk wordt het nergens.

Door: Gijsbert Kamer 31 maart 2017

De plaat blijft melancholiek zoals we van Janssen gewend zijn. Hij kan liedjes als Dynasty versieren met strijkers, blazers en koortjes: jubelend zal hij nooit gaan klinken. En dan is er dat contrast tussen soms euforische arrangementen en die toch wat in mineur gestemde zang van Janssen. De muzikale aanpak doet denken aan die van Sufjan Stevens, terwijl tijdens de wat stevigere rockmomenten The National een duidelijke referentie is.

Daarmee kun je voor de dag komen, zeker als je je muziek toch zo duidelijk van een eigen, fraaie signatuur voorziet als Janssen dat doet.

Spoon – Hot Thoughts (Matador/Beggars)
Met de bescheiden onnadrukkelijkheid die veel gitaarbands uit de indiehoek nu eenmaal eigen is, is Spoon uit Austin, Texas, bezig een oeuvre te scheppen dat steeds indrukwekkender wordt. Elke plaat klinkt weer anders, nooit blijven de bandleden als songschrijvers lang steken in hetzelfde stramien. In de VS zijn ze onderhand groot, hier een gestage groeier.

Door: Menno Pot 24 maart 2017

De constanten? Een neus voor intelligente popsongs en de passievolle voordracht van Britt Daniel, met een ruw braampje op de stembanden. Hot Thoughts, het negende album, drukt bij de luisteraar weer op heel andere knoppen dan het poppy Ga Ga Ga Ga Ga (2010) of het soulvol rockende They Want My Soul (2014). De titelsong en Can I Sit Next To You zijn rauwe, transparante funk. De eerste maten van Shotgun dansen de disco als Kiss in I Was Made For Lovin’ You. Tussendoor vergeet je in Pink Up totaal dat je hier eigenlijk met een gitaarband van doen hebt.

En tóch blijft het altijd Spoon, een zeldzaam avontuurlijk collectief dat altijd weer de clichés omzeilt. Eind juni komen ze naar festival Down The Rabbit Hole in Ewijk.

The Homesick – Youth Hunt (Subroutine)
Volgens een oude popmythe maken bands uit afgelegen oorden vaak de eigenzinnigste muziek, bij gebrek aan voorbeelden of een dwingende scene. Of die vlieger nog opgaat in de tijd van Spotify en YouTube kun je je afvragen, maar The Homesick uit Dokkum toont zich op het album Youth Hunt in elk geval een verrukkelijk ongrijpbaar stel.

Door: Menno Pot 24 maart 2017

De bandnaam gonst al jaren rond in het live-circuit en er zijn al wat ep’s verschenen, maar pas nu ontbolsteren de jonge Friezen. Flitsend schakelen ze tussen sprankelende gitaarpop (Gucci Gucci), shoegaze, postpunk (lekker huppelende baslijnen van Jaap van der Velde in bijvoorbeeld het sterke Half Aryan en schurende uitbarstingen van gitaarnoise (Eater Of Meat).

Het is een palet dat aan het Rotterdamse Rats On Rafts doet denken, met wie The Homesick ook de in galm gedrenkte zang gemeen heeft. Maar die band maakte dan weer geen nummer over de bij Dokkum gelynchte Bonifatius (St. Boniface).

The Charm The Fury – The Sick, Dumb & Happy (Nuclear Blast/PIAS)
De Amsterdamse hardcore- en metalband The Charm The Fury probeert al een jaar of zeven boven te komen drijven in het internationale hardheidscircus, vooral met een onvermoeibaar tourschema. Maar het wilde tot op heden niet zo lukken. Alles moet nu anders worden, want de band tekende bij het grote label Nuclear Blast en dat is direct te horen aan de vette productie van The Sick, Dumb & Happy.

Door: Robert van Gijssel 24 maart 2017

De grauwende schreeuwzang van frontvrouw Caroline Westendorp klinkt vol en minder geforceerd dan voorheen (al krijg je al luisterend nog steeds last van plaatsvervangende keelpijn), en ook haar ‘schone’ vocalen in de poprefreintjes van bijvoorbeeld Echoes komen fijn binnen, al loopt de mooizingerij in het overdreven sentimentele Silent War enigszins uit de hand.

De gitaren zagen kortaangebonden en dus lekker strak in bijvoorbeeld No End In Sight, waarin de riffs mooi van links naar rechts stuiteren. De band durft het goede liedje (Blood And Salt) te laten prevaleren boven het technische maar weinig memorabele stuntwerk van vele genregenoten. Dat maakt van het tweede volwaardige album van The Charm The Fury gewoon een leuke Nederlandse metalcoreplaat.

ADULT. – Detroit House Guests (Mute Records/PIAS)
Wie dacht dat de ‘electronic body music’ (EBM) uit de jaren tachtig was verworden tot een muzikaal relikwie, vergist zich. In de handen van het Amerikaanse man-vrouwduo Adult wordt de ‘protodance’ uit die periode ineens weer opwindende kunstmuziek, waarvan de huidige generatie danceproducers wellicht nog wat kan leren.

Door: Robert van Gijssel 17 maart 2017

Op de plaat Detroit House Guests werkt het echtpaar Adam Lee Miller (drumcomputers, synths) en Nicola Kuperus (vocalen) samen met een paar iconen van de avant-garde uit de glorietijd; van EBM-pioniers Nitzer Ebb tot Michael Gira van de band Swans. In de tracks Breathe On en het spookachtige As You Dream geeft Gira’s stem donkere randjes aan de ook al zo mysterieus voorgedragen tekstregels van Kuperus, bij tergend spannende baslijnen en kille drumcomputers. Waar gaat dit heen, vraag je je af?

Dat blijkt halverwege de plaat. De langwerpige sfeerstukken, waarin vooral wordt geëxperimenteerd met de textuur van het geluid en natuurlijk die heerlijk verwarrende maar gelukkig nooit pretentieuze poëzie van Kuperus, maken plaats voor dansvloerknallers als We Chase The Sound, waarin de militaire beats van Deutsch Amerikanische Freundschaft en Front 242 zijn te herkennen. Die afwisseling tussen zweverige mijmeringen en bonkende techno avant la lettre en electropunk maakt Detroit House Guests een onweerstaanbare plaat.

Wie de euforie van de EBM in de jaren tachtig niet heeft meegemaakt, zal bij de sinistere maar erg dansbare beats van We Chase the Sound en bijvoorbeeld Stop (and Start Again) echt achteroverslaan. Vooral omdat Adult met dit eerbetoon aan vervlogen tijden toch heel erg klinkt als een band van het hier en nu. Het is tijd voor een totale EBM-revival.

The Shins – Heartworms (Sony Music)
Met drie producties in tien jaar kun je wel stellen dat The Shins voor hun platen rustig de tijd nemen. Maar eigenlijk is de Amerikaanse band vanaf zijn derde album Wincing The Night Away (2007) steeds meer een soloproject van zanger-componist James Mercer geworden. Was het op het vorige, vierde en misschien ook minste album Port Of Morrow (2012) nog even zoeken naar de juiste nieuwe muzikale structuren, op het nu verschenen Heartworms horen we Mercer weer net zo bevlogen als in zijn beginjaren.

Door: Gijsbert Kamer 17 maart 2017

Zijn wat hoge, volle stem gaat op de beste momenten nog steeds door merg en been: Mercer kan tegelijk melancholisch en blijmoedig klinken, al word je bij de eerste keer luisteren naar Heartworms wel behoorlijk afgeleid door de volle arrangementen. Fluitjes, orgeltjes, ritmeboxen, vibrafoons, windmachines en koortjes: in mindere handen zouden de liedjes bombastisch worden, maar Mercer houdt alles knap bij elkaar. En langzaam gaan steeds meer mooie details opvallen, zoals die tegendraadse gitaarlijnen in Fantasy Island. Of die regen aan het begin van Mildenhall, een van de weinige klein gehouden liedjes waarin Mercer terugblikt op zijn jeugd in Engeland.

Melancholie en jubel: ze gaan op Heartworms hand in hand. Mercer maakt het zichzelf bepaald niet gemakkelijk. De liedjes zitten complex, soms bijna hermetisch in elkaar, vergelijkbaar met het latere werk van de Britse band XTC. Maar de muziek ademt, bruist en betovert, op een even raadselachtige en welkome manier.

Nouveau Vélo – Reflections (Excelsior)
Wie houdt van die fraai vervlochten dunne gitaarlijnen in de muziek van The Feelies en Real Estate kan behalve bij hun nieuwe platen ook te rade gaan bij Nouveau Vélo. Deze Brabantse gitaarband is duidelijk door voornoemde bands uit New Jersey beïnvloed en komt tegelijkertijd met zijn tweede album.

Door: Gijsbert Kamer 17 maart 2017

Grootste verbetering ten opzichte van het debuut uit 2014 is de productie. Jan Schenk heeft in zijn Amsterdamse studio precies de juiste tinteling aan de gitaarsound gegeven en de galm in de zang van Rolf Hupkes laten verdwijnen. Het geluid is transparanter geworden, wat vooral het samenspel van de twee gitaristen (Hupkes en Niek Leenders) ten goede komt.

Reflections is een bezwerende gitaarplaat geworden, minder bedompt klinkend dan het compositorisch ook al sterke debuut. Fijn dat Nouveau Vélo ook niet terugdeinst voor pakkende popliedjes als Day At Work. Een dansbaar indie-popnummer zoals je nog zelden hoort.

Blaudzun – Jupiter Part II (V2)
Blaudzun heeft woord gehouden. Vijf maanden na het eerste deel van zijn beoogde trilogie Jupiter verschijnt nu het tweede deel. Jupiter Part II telt eveneens negen liedjes in iets meer dan een half uur. Het lijkt wel alsof Blaudzun (de artiestennaam van Johannes Sigmond) en zijn band hier zelfverzekerder klinken. De liedjes zijn afwisselender en vooral het ritmische fundament van bas en drums is steviger dan ooit.

Door: Gijsbert Kamer 10 maart 2017

Het soort gejaagde, wat geëxalteerde rock dat hij sinds zijn doorbraak-album Heavy Flowers (2012) speelt, is met toevoeging van een baritonsax sensueler geworden. Blaudzun rockt nog altijd, maar durft ook meer te swingen. Alles komt het mooist samen in Tear Gun, een liedje waarmee hij naar eigen zeggen zeven jaar heeft geworsteld. Nooit lukte het er naar tevredenheid een versie van op te nemen, nu wel. Prachtig gezongen, met de van hem bekende volle, hoog naar boven uithalende stem blijft het liedje een aangenaam soort rust ademen, zoals we die van Blaudzun niet kennen.

Bijna even goed is het uptempo Outside the Lights of the City. Funky gitaartje, zwoele sax: zo dicht bij de dansvloer kwam hij niet eerder. Als Jupiter Part III, waarvoor Blaudzun iets meer tijd zegt te nemen, nog een paar van dit soort sterke rocksongs bevat, dan heeft hij met zijn ambitieuze trilogie echt iets heel bijzonders gemaakt.

Death Alley – Live At Roadburn (Tee Pee Records/ Suburban)
Het meest intens rockende bandje van Nederland? Death Alley uit Amsterdam natuurlijk, dat weten we na een uitputtende tour en debuutplaat Black Magick Boogieland (2015) wel zo’n beetje. De Eurosonicshow in januari in de Groningse Vera was onvergetelijk.

Door: Robert van Gijssel 10 maart 2017

En dat was ook het concert van de band op het Tilburgse festival Roadburn vorig jaar. Hier viel de muziek van Death Alley in vruchtbare aarde: protopunk en klassieke hardrock, maar zonder ironie en heavy in alle vezels, en dus voor een publiek van kleerkasten in de 013 een muzikale droom van leer en spijkerstof. Vooral omdat de vier mannen speelden met de gitaristen Ron van Herpen van The Devil’s Blood en Jevin de Groot van Mühr, twee ter ziele gegane rockbands met eeuwigheidswaarde.

De emoties lopen hoog op in de Devil’s Blood-cover It’s On, die op Live at Roadburn net zo vies en dus ontroerend klinkt als destijds in de 013. Hypnotiserende gitaren, langdurige solo-estafettes, de overslaande metalgilstem van Douwe Truijens; ja, het is bijna net zo orgastisch als destijds in Tilburg. Een dankzij de onaangepaste, rauw spetterende opname onmisbare (en tegenwoordig zeldzame) liveplaat.

Luister hieronder de vorige editie!
Volkskrant Radio #18 – 6 maart 2017

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

Ryan Adams – Prisoner, Moss – Strike, The Mysterons – Meandering, Nikki Lane – Highway Queen, Rhiannon Giddens – Freedom Highway, Dool – Here Now, There Then, Sleaford Mods – English Tapas, Stormzy – Gang Signs & Prayer, Thievery Corporation – The Temple of I & I en Sampha – Process.