Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.
Deafheaven – New Bermuda
Elementen uit de van oorsprong vooral Scandinavische black metal, zoals de krijsende vocalen en de moordende rateldrums, waren door Deafheaven gearrangeerd naast melodieuze en weemoedige shoegaze-gitaren en daarmee was de band uit San Francisco ineens superhip – en dus uiterst verdacht in conservatieve metalkringen. Op New Bermuda perfectioneert Deafheaven de wonderlijke mix van droompop en occulte herrie, in zes monumentale en in alle terneergeslagen zwartgalligheid toch nog verheffende muziekstukken.
Door: Robert van Gijssel – 7 oktober 2015
Brought To The Water begint als een striemend satansritueel, maar buigt al snel om naar toegankelijke rock, vol melancholieke gitaarlagen. Mooi, hoe in Luna een langgerekte, zinderende gitaarlijn troost tracht te bieden bij panisch roffelende, dubbele bassdrums en dat vervreemdende, knerpende stemgeluid van George Clarke. En hoe Deafheaven de gitaarorkaan in Come Back langzaam temt en terugbrengt tot een zachte lente-adem.
Sef – In Kleur
Bijna vier jaar liggen tussen De Leven, het debuutalbum van Sef, en het vorige week verschenen In Kleur.
De Amsterdamse rapper-mc Yousef Gnaoui zag geen reden tot haastwerk. Meteen valt de prachtige, warme elektronische sound op. Joris Titawano (SIROJ) en Franklin Groen (FS Green) leverden de muzikale omlijsting van de nummers: niet slechts beats als wel complete aan clubhouse ontleende danstracks. Jarennegentigclubmuziek, maar ook dubstep en een snipper reggae (Repeat) komen voorbij op In Kleur. Een opgewekte plaat, waarop Sef het risico zelf ook niet schuwt. In Toch houdt ze van mij zet hij in het refrein zijn beste smartlapstem op. Even schrikken zoals hij tegen het valse aanschurkt. Maar na een paar keer kun je niet anders dan hard met Sef meebrullen.
Een nieuw genre: smartlaprap. Smaakt naar meer. Net als de manier waarop stokoude samples, beats en baslijnen kakelfris worden ‘gedropt’. Hiphop, dance? In Kleur is een fijne, breed uitwaaierende popplaat.
Lees hier het interview van 08 oktober uit de Volkskrant met Sef.
Elvis Perkins – I Aubade
Elvis Perkins vat bezorgdheid over mensheid samen in poëtische liedjes
Geobsedeerd door fluiten en geluidjes, maar ook bezorgd over de toekomst van de mensheid: Elvis Perkins vat het allemaal in prachtig poëtische liedjes. De komende week is hij live in Nederland te beluisteren.
De geschiedenis van Elvis Perkins (39) ‘beladen’ noemen? Dat zou een understatement zijn. Zijn vader, acteur Anthony Perkins, een grootheid dankzij bijvoorbeeld de rol van Norman Bates in Hitchcocks Psycho, noemde zijn tweede zoon Elvis. Jawel, naar die andere Elvis. Daar was hij mooi klaar mee.
Het grote drama begon voor Elvis Perkins halverwege zijn tienerjaren. Anthony Perkins overleed in 1992, aan de gevolgen van aids.
Lees hier het interview van 15 oktober uit de Volkskrant met Elvis Perkins.
Deerhunter – Fading Frontier
De duistere lyriek ten spijt is dit het meest lichtvoetige en toegankelijke album van Deerhunter.
Bradford Cox had dood kunnen zijn. In december 2014 was de frontman van Deerhunter uit Atlanta, Georgia, betrokken bij een ernstig auto-ongeluk. Hij kon geruime tijd niets anders dan nadenken – en zelfs dat was een bonus.
Toen hij er bovenop was, schreef Cox Fading Frontier, het zevende Deerhunter-album. Opmerkelijk: de duistere lyriek ten spijt is het het meest lichtvoetige en toegankelijke album van de groep, heel anders dan shoegaze-meesterstuk Halcyon Digest (2010) of het tegenvallende Monomania (2013). Lichtjes sprankelen de gitaren, soms haast zoals Real Estate dat kan. In Take Care neigt het synthesizersubstraat naar Beach House, terwijl Deerhunter in All the Same zelfs flirt met de Tom Petty-achtige kant van The War on Drugs.
Uiteraard is Fading Frontier tóch een sombere plaat, maar de muziek wrijft dat er minder in dan voorheen. Zo boetseerde Bradford Cox van zijn ellende toch weer een prachtige plaat.
Joanna Newsom – Divers
Alles aan de muziek van de als folkzangeres begonnen Joanna Newsom is excentriek. Op haar albumdebuut The Milk-Eyed Mender uit 2004 waren het vooral haar hoge, wat geëxalteerde stem en de in pop en folk niet heel gebruikelijke harp die opvielen. Op Ys (2006) bouwde ze haar liedjes uit tot mini-symfonieën van een dik kwartier. Haar voorlaatste wapenfeit, van vijf jaar geleden, het album Have One on Me, bleek een driedubbelaar met een speellengte van ruim drie uur.
28 oktober 2015
Divers is in lengte beter te behappen, maar niet minder ambitieus van opzet. Openingsnummer Anecdotes begint vertrouwd met zang, piano en harp. Newsom laat haar stem elastisch wenden op een manier die we kennen van Kate Bush in haar jonge jaren. Maar na een paar liedjes vallen de meeste referenties weg. Newsom heeft een vollere stem gekregen en laat het klankbeeld behalve door piano en harp bepalen door mellotron, klavecimbel en wurlitzerpiano. Bombastisch wordt het nooit, de toon blijft vederlicht en elk liedje heeft een wonderschone melodie, waarvan flarden steeds weer terugkeren in de nummers die erop volgen.
De nummers lopen harmonisch in elkaar over, terwijl de thematiek op Divers zich langzaam ontvouwt. De angst voor verlies van liefde, herinneringen en het verstrijken van de tijd overheerst in de met namen en plaatsen volgestouwde teksten van Newsom.
Het is veel wat de 33-jarige zangeres en componiste hier overhoop haalt, zowel muzikaal als tekstueel. Wie op zoek gaat naar diepere lagen wordt niet teleurgesteld. Nodig is het niet. De unieke schoonheid van Newsoms muziek openbaart zich zelfs tijdens een oppervlakkige beluistering. Ook dat is het knappe aan Divers: hoeveel inspanning je er ook voor over hebt: de schoonheid van dit meesterwerk openbaart zich op alle niveaus.
De Jeugd van Tegenwoordig – Manon
Wat is er gebeurd met De Jeugd Van Tegenwoordig? Zijn ze ineens verworden tot een stel serieuze dertigers, de gein en ongein ontgroeid? Het lijkt erop. In elk geval is hun vijfde album het meest ingetogen klinkende tot nu toe. Manon is het resultaat van een maand lang schrijven en componeren in Brussel, zonder aanwezigheid van hun partners. Zo lang op elkaar aangewezen kwam het viertal uiteindelijk tot de thematiek: een ode aan de vrouw of de liefde in het algemeen.
28 oktober 2015
Niet dat Willie Wartaal, Faberyayo, Vjèze Fur en Bas Bron ineens sentimentele ouwe zakken zijn geworden, maar de toon is wel behoorlijk anders. Muzikaal brein Bas Bron greep terug naar disco en een lekker ranzig klinkende r&b sound uit de jaren negentig. R.Kelly op z’n kwijlerigst hoor je terug in Lente in be en BPM69, al had er aan de vocalen wel wat meer zorg besteed mogen worden.
Manon was krachtiger geweest als de zang overtuigender zou zijn. Uitzondering is het prijsnummer Ik was een klootzak, waarin de heren ook de liefde voor elkaar betuigen. Aandoenlijk wel.
Yorick van Norden – Happy Hunting Ground
Liedjes vol bravoure, rijk aan mooie details en fraaie melodische wendingen zijn te vinden op het sterke debuut van Yorick van Norden. Begeleid door diverse muzikanten uit de Excelsior-stal zet Van Norden een mooi verzorgd bandgeluid neer. Hij begint een beetje eenvoudig rockend, maar sluipt dan knap richting het soort elegant wiegende liedjes waarop Harry Nilsson ooit patent had.
Ook de late Beatles en vroege Neil Young (Divide and Rule, met adembenemende gitaar) maken deel uit van het referentiekader, maar Van Norden geeft er steeds een knappe eigen wending aan. Hij is goed thuis in de barokpop en psychedelica van, zeg, 1968-1972. En hij heeft er ook precies de juiste stem met ingebouwde Lennon-sneer voor.
Je moet van goeden huize komen om vandaag de dag met de referenties van Yorick van Norden (ook op de platenhoes) nog echt te boeien. Maar Happy Hunting Ground klinkt blijmoedig, speels en ook dwingend genoeg om geregeld naar terug te keren.
Majical Cloudz – Are You Alone?
Het machtigste wapen van het duo Majical Cloudz uit het Canadese Montreal is de desolate bariton van frontman Devon Welsh, geobsedeerd door dood en menselijk onvermogen. Zo was het op de eerste albums, zo is het nog steeds op het derde Are You Alone?.
21 oktober 2015
Het verschil met eerder werk zit hem in het elektronische klankbed, verzorgd door synthesizerman Matthew Otto, waarop Welsh zijn mistroostige gedachten neervlijt: dat is wat donziger dan op de prachtige, maar ook wat gure voorganger Impersonator (2013). Niet dat Majical Cloudz plotseling kleurrijke pop maakt. Het is onverminderd biechtpop in grijstinten, tegen een decor van muziek die dienstbaar wil zijn, nooit uitbundig. ‘You have to learn to love me / cause I am what I am’, zingt Welsh. Geldt niet alleen voor geliefden, maar ook voor zijn luisteraars.
Veel Concentratie
Jammer dat de plaat weinig afwisseling in tempo kent. De Majical Cloudz-sound is iets rijker geworden, maar daar staat tegenover dat Are You Alone? qua composities iets eenvormiger is dan zijn succesvolle voorganger en vrij veel concentratie vraagt.
De schoonheid van de muziek staat buiten kijf. Devon Welsh na ruim veertig minuten hartverscheurende eerlijkheid horen zingen: ‘I am your friend ’til the end of your life’ – dat ontroert.
Beach House – Thank Your Lucky Stars
Nog geen twee maanden na hun nieuwe, sterke plaat Depression Cherry, komt Beach House met nog een album. Niet handig, zou iedere marketeer zeggen.
Zeker niet omdat Thank Your Lucky Stars geen heel ander geluid laat horen. De liedjes van het duo uit Baltimore zijn in dezelfde tijd opgenomen en klinken hooguit iets robuuster en donkerder. De dromerige stem van Victoria Legrand domineert nog steeds even fraai. Eigenlijk krijgen we er gewoon negen mooie Beach House-liedjes bij. Het totaal hadden ze natuurlijk ook als dubbelalbum kunnen uitbrengen. Al zou dan toch opvallen dat behalve Elegy to the Void, met een prachtig vervaarlijk klinkende elektrische gitaar, de meerwaarde niet zo heel groot is.
Volgende week – maandag 2 november / uitverkocht – valt in Paradiso vast te stellen bij welke plaat Beach House live nu de prioriteit legt.
C
hristian Scott – Stretch Music
De 32-jarige Amerikaanse trompettist Christian Scott wil jazzmuziek graag oprekken, zoals hij dat noemt. Als muzikanten meer hun oren te luisteren leggen bij andere genres (hiphop) en in andere windstreken (West-Afrika) levert dat originelere muziek op.
28 oktober 2015
Stretch Music is het gevolg van deze niet bijster originele gedachtegang. Gelukkig levert het toch een geweldige plaat op. De muziek van deze negenmansformatie schiet muzikaal alle kanten op, zonder dat het geforceerd klinkt. En Scott geeft anderen, zoals fluitiste Elena Pinderhughes, graag de ruimte. De door haar gespeelde melodie draagt Sunrise in Beijing. Hoewel hij vaak genoegen neemt met een rol aan de zijlijn is het Scott zelf die het Miles Davis-geluid ten tijde van Tutu (1985) knap herschept.
Anders dan veel van zijn tijdgenoten grijpt hij niet terug naar akoestische jazz, maar implementeert hij elektronica, samples en hiphopbeats in zijn muziek. Het blazersspel is vurig en de twee slagwerkers zorgen ervoor dat het ritmisch ook steeds spannend blijft. Op 7 en 8 november speelt Scott in Nederland.