Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – editie april 2018

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant. Deze editie hebben we overigens de beste albums van het afgelopen jaar voor je geselecteerd.

 

De kroniek van de nieuwe muziek

Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.

—

Ronnie Flex – Nori (Top Notch)
Hij had het vorig jaar na het verschijnen van zijn album Rémi al aangekondigd. Zijn volgende release zou een zogeheten trap-mixtape worden. Verwijzend naar de harde, rauwe productiestijl uit het zuiden van de Verenigde Staten, bedoelde de populairste rapper van Nederland dat hij met een meer op de dansvloer gerichte, harde feestplaat zou komen.

Door: Gijsbert Kamer 29 maart 2018 lees meer

Young Fathers – Cocoa Sugar (Ninja Tune/PIAS)
Toen het Schotse Young Fathers in 2014 de prestigieuze Mercury Music Award won voor zijn album DEAD, werd het trio nogal eens weggezet als hiphopcrew. Maar daarmee werden Alloysious Massaquoi, Graham ‘G’ Hastings and Kayus Bankole toch een beetje tekortgedaan. Hun raps gingen toen al verscholen achter curieuze ritmische constructies, door elkaar fladderende samples en melodische synths die niet zelden bijna leken te ontsporen.

Nu, twee platen verder, is alles zo mogelijk nog moeilijker onder een noemer te brengen.

Door: Gijsbert Kamer 15 maart 2018 lees meer

Jonathan Wilson – Rare Birds (Bella Union/PIAS)
De mooie arrangementen op Rare Birds geven dat gevoel van weidse, Californische breeziness

Door: Menno Pot 2 maart 2018 lees meer

Naive Set – Naive Set (Subroutine)
Om met droevig indienieuws te beginnen: het fijne gitaarbandje Ultimate Painting uit Londen is er op 12 februari zomaar mee gestopt.

Het goede nieuws dan: de helft van Ultimate Painting, James Hoare, nam voor de breuk, in zijn thuisstudio in Londen, het titelloze derde album van Amsterdamse collega’s Naive Set op, dat donderdag werd gepresenteerd en nog mooier is dan voorganger Dragon (2015).

Naive Set is een multinationaal gezelschap (Nederlands-Duits met een Amerikaanse spil, Mikey Casalaina) dat ontdekt en aanbeden zou moeten worden door iedereen die houdt van The Clean, Real Estate, The Feelies en Ultimate Painting dus.

Naive Set klinkt alsof de band zachtjes aan doet voor de buren: drummer, bassist, gitaristen, zangers, iedereen houdt zich in, iedereen is lief, maar in al die beheerste onnadrukkelijkheid ontvouwen zich de mooiste liedjes die de band schreef: So Far So Gone, Easy Jesus, Feminine Ending, maar proef de overige acht vooral ook.

Yo La Tengo – There’s a Riot Going On (Matador/Beggars)
Nee, het betreft hier geen herschepping van het electrosoul-meesterwerk van Sly & The Family Stone uit 1971. Yo La Tengo, het al sinds de jaren tachtig actieve indie-trio uit Newark, heeft zich net als Sly Stone destijds wel degelijk door de donkere tijden laten inspireren, maar alles klinkt zo ingetogen, verstild zelfs, dat de titel There’s A Riot Going On de ironie voorbij lijkt.

Door: Gijsbert Kamer 29 maart 2018 lees meer

Lucy Dacus – Historian (Matador/Beggars)
Al een paar weken uit, maar te mooi om te negeren: Historian, tweede album van de 23-jarige singer-songwriter Lucy Dacus uit Richmond, Virginia. Ze schrijft bloedmooie, wat gedragen liedjes, met een zangstem zo achteloos warm en soepel als die van Aimee Mann, ooit.

Door: Menno Pot 22 maart 2018

Je zou ze daardoor bijna als ingetogen omschrijven, de tien liedjes op Historian, maar veel ervan zijn dat helemaal niet: erachter verrijst vaak een aardige muur van indierock, maar die wordt geneutraliseerd door de warme, wollen deken van melancholie die ze eroverheen drapeert.

Lucy Dacus hoort tot een generatie jonge, belangwekkende Amerikaanse vrouwen waartoe ook Courtney Marie Andrews, Anna Burch, Phoebe Bridgers en Dacus’ goede vriendin Julien Baker horen. ‘Down under’ staan ze ook op: Julia Jacklin, Nadia Reid en meer. In de gaten houden. Lucy Dacus komt op 4 mei naar de Sugar Factory, in Amsterdam.

Claw Boys Claw – It’s Not Me, The Horse Is Not Me Part 1 (Butler/Bertus)
Wie 35 jaar geleden bij het verschijnen van hun debuutalbum Shocking Shades Of…. niet alleen had voorspeld dat Claw Boys Claw nu nog actief zou zijn, maar ook dat de Amsterdamse gitaarband in 2018 een van zijn beste platen zou uitbrengen, zou vooral door voorman Peter te Bos hard zijn uitgelachen.

Door: Gijsbert Kamer 15 maart 2018

Toch is het wonderlijk getitelde album It’s Not Me,The Horse Is Not Me/Part 1 een van de beste platen van de ooit als Nederlandse garage-goden onthaalde band. De schreeuwerige garagerock heeft Claw Boys Claw nooit helemaal achter zich gelaten, maar zanger Peter te Bos kan – zo weten we zeker sinds de hit Rosie (1992) – ook gewoon mooi zingen.

En het is die combinatie van absurdistisch kabaal en puntige pop die Claw Boys Claw nu ook weer zo bijzonder maakt. Samen met het enige andere originele bandlid, gitarist John Cameron, heeft Te Bos een dertiental nummers gecomponeerd die een muzikale tocht maken van klein en lieflijk (Waiting For The Sun) via pubrock (Suck Up The Mountain) en psychedelisch dreinen (In A While) naar een slepende Nick Cave-blues (Fade) tot slot.

Heel fijne rock-‘n-rollplaat van een band die nog net zo vitaal klinkt als ruim drie decennnia geleden.

The Ex – 27 Passports (Records/Konkurrent)
Een week geleden kreeg Claw Boys Claw op deze plek terechte lof: 35 jaar bezig en nog altijd vitaal. Maar dan The Ex, al 39 jaar het even eerbiedwaardige als ontembare geweten van de Nederlandse underground.

Door: Menno Pot 22 maart 2018

Ze maakten de laatste jaren platen met Getatchew Mekurya en improvisatievrienden Brass Unbound, maar het nieuwe 27 Passports is toch vooral de opvolger van Catch My Shoe (2011): een ‘echte’ Ex-plaat, met z’n vieren, geen vrienden over de vloer, tien gierende en stuiptrekkende Ex-granaten, voortgejaagd door de drilboorgitaar van Terrie Hessels. Die van Andy Moor en Arnold de Boer (frontman sedert 2009) cirkelen er als straaljagers omheen.

De Boer kneedde een gedicht van de Friese dichter Tsjêbbe Hettinga tot het ongrijpbare Piecemeal. Zodra drumster Kat zingt, is er prompt iets van een folksensatie (Birth). Het regent intrigerende zinnen (‘Soon all cities will have the same roundabouts/ Soon all cities will have the same accidents’), deinend op rondtollende drumpatronen en tektonische lagen van gitaar, hypnotiserend in hun repetitieve waanzin.

The Ex heeft met 27 Passports een van zijn beste platen gemaakt, een album zinderend van avontuur en zeggingskracht.

A.A.L. (Against All Logic) – 2012-2017 (Other People)
Nicolas Jaar was in zijn laatste platen niet bepaald het zonnetje in huis. De Chileens-Amerikaanse producer maakte twee jaar geleden een bedachtzame en wat duistere plaat genaamd Sirens, en ook uit zijn project Darkside waaide erg introspectieve en een beetje sombere, cinematografische elektronische muziek.

Door: Robert van Gijssel 8 maart 2018 lees meer

Death Alley – Superbia (Century Media/Sony)
De Amsterdamse band Death Alley trekt al een paar jaar een spoor van brandend rubber door het clubcircuit, binnen én buiten Nederland. Live is Death Alley een niet te missen rock-act, zo’n band waarbij je jezelf weer eens in een ouderwetse ‘mosh pit’ wilt storten.

Door: Robert van Gijssel 29 maart 2018

Op plaat doet Death Alley geen kansloze poging om die rauwe podiumenergie te benaderen. De band grijpt in de studio eerder de kans wat verdieping te zoeken, in uitgesponnen rockliedjes die op de nieuwe plaat Superbia vooral ook de muzikaliteit van de mannen onderstrepen.

We kunnen de komende clubtour hier weer hard met het hoofd tegenaan bonken
Ze tappen wel uit hetzelfde vaatje. Death Alley rockt retro, in rauwe en spetterende riffs uit de protopunk van The Stooges. Maar daar doorheen gieren ook de kettingzagen van Hawkwind en Motörhead, en natuurlijk de mystieke gitaartjes van de Eindhovense band The Devil’s Blood, die gitarist Oeds Beydals van die band naar Death Alley heeft getransporteerd. Het openingsnummer Daemon heeft zo’n schitterend occult sfeertje, dat ook schemert in die andere mooie Nederlandse rockband Dool.

In de langwerpige nummers mag Beydals uitwijden, en zijn spel verveelt geen seconde. De riffs in bijvoorbeeld het slotnummer The Sewage zijn acrobatisch en opwindend, en vooral avontuurlijk: knap hoe je een diep in de traditie gravend rocknummer toch zo vrij van rock-clichés kunt houden. En daar draagt ook de ritmesectie aan bij, de nieuwe bassist Sander Bus lijkt al als een sticker op drummer Uno Bruniusson geplakt te zitten: ze spelen strak en compact.

In de wat kortere, scheurende rockliedjes als Headlights in the Dark schittert zanger Douwe Truijens, met zijn lekker ijle, raspende rockstem die je rechtstreeks de psychedelische hemel van de jaren zeventig binnenzingt. Wat een topnummer, en wat kunnen we daar bij de komende clubtour weer hard met het hoofd tegenaan bonken.

 

Luister hier naar de vorige editie!
Volkskrant Radio – februari 2018