Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.
De kroniek van de nieuwe muziek
Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.
—
Yola – Walk Through Fire (Easy Eye Sound/ Nonesuch)
De Britse zangeres Yola presenteerde zichzelf afgelopen jaarwisseling in de tv-show van Jools Holland op de BBC. Haar krachtig gezongen soulballad Faraway Look was zo’n liedje dat je meteen nog een keer wilde horen en zien.
Tekst Gijsbert Kamer, 28 februari 2019
Wie was deze zangeres en wat had ze nog meer gedaan? Yola bleek te zijn opgegroeid in Bristol. Ze had al een behoorlijk turbulent leven achter de rug, waarin ze vergeefs had geprobeerd in eigen land een poot aan de grond te krijgen als zangeres. Het meest succesvol was ze tot dan toe met de Britse americanaband Phantom Limb, die begin dit decennium een paar albums uitbracht.
Het succes kwam pas toen de inmiddels 35-jarige zangeres naar de Verenigde Staten trok en in Nashville onder de hoede kwam van producer Dan Auerbach. De zanger-gitarist van de Black Keys hoorde in haar een zangeres die een stevige brug kon slaan tussen country en soul, zoals Dusty Springfield dat een halve eeuw geleden deed. En nu ligt er een op Auerbachs label Easy Eye Sound verschenen album. lees meer
Julia Jacklin – Crushing (Liberation Records)
Een stem om te koesteren, die van de Australische Julia Jacklin. Fluweelzacht en toch indringend. Haar tweede album Crushing klinkt uitgesprokener dan het beloftevolle Don’t Let the Kids Win uit 2016. De liedjes voelen als een donzen deken. Sober geproduceerd.
Tekst Gijsbert Kamer, 28 februari 2019
Soms niet meer dan een paar gitaarnoten en een zachtjes beroerd drumstel. Alles op Crushing staat in dienst van de stem. Een stem die ook nog eens bijzondere teksten loslaat, want het mag op Crushing dan kommer en kwel zijn, je schiet in de teksten over haar liefdesverdriet regelmatig in de lach. Zoals in het sterke openingsnummer Body, waarin ze verhaalt over haar vriendje dat door de politie uit een vliegtuig wordt gehaald omdat hij op de wc een sigaret had opgestoken. lees meer
Modeselektor – Who Else (Monkeytown Records)
Het carrièrebepalende strijdplan van de Duitsers Gernot Bronsert en Sebastian Szary, volgens henzelf: altijd de saaiheid te lijf gaan. En wie luistert naar de nieuwe plaat van Modeselektor, de opvolger van Monkeytown uit 2011, weet dat dit geen loze woorden zijn.
Tekst Robert van Gijssel, 21
De Berlijners werden groot in de ondergrondse technocultuur van Berlijn in de jaren negentig en kunnen nog altijd tot de Europese dance-adel worden gerekend. Who Else is een klapper van een dance-album, waar de adrenaline vanaf de eerste track uit spuit en de verveling geen schijn van kans krijgt, want de plaat staat vol met club bangers. lees meer
Sleaford Mods – Eton Alive (Cargo Records)
De een knauwt in harde straattaal half rappend half kwetterend de teksten, de ander zet er stuiterende, schurende en ontregelende beats onder. Zo verdelen de Engelse Jason Williamson en Andrew Fearn de taken al sinds ze in 2013 debuteerden met Austerity Dogs.
Tekst Gijsbert Kamer, 21 februari 2019
Inmiddels zijn ze toe aan hun vijfde plaat en wordt hun muziek in het Verenigd Koninkrijk gerekend tot het beste, meest relevante anti-establishmentgeluid van de laatste jaren. Een status die er mogelijk voor heeft gezorgd dat ze een jaartje extra de tijd hebben genomen voor Eton Alive, de opvolger van English Tapas uit 2017.
Eton Alive is niet het ferme, definitieve anti-Brexitstatement geworden dat toch een beetje van het duo verwacht werd. Het is eerder een plaat waarop het duo wat meer in de spiegel kijkt. Hoe is het ze zelf vergaan nu ze tegen de vijftig lopen? lees meer
Cass McCombs – Tip of the Sphere (ANTI-)
Hoewel Tip of the Sphere al het negende album in zestien jaar is van de Californische zanger en componist Cass McCombs, kwam hij pas echt in de belangstelling te staan met zijn vorige plaat Mangy Love (2016). Hierop ontsteeg hij al met wervelende producties het ambachtelijke singer-songwritergenre.
Tekst Gijsbert Kamer, 21 februari 2019
Die lijn zet hij verder voort op het minstens zo fraaie Tip of the Sphere. De zowel tekstueel als muzikaal complexe liedjes worden transparant door de warme, donkere stem van McCombs. Hij lijkt soms zoekende, op de meeslepende manier die we kennen uit de liedjes van Kurt Vile. Zijn arrangementen worden per plaat grootser en psychedelischer , zo lijkt het. Maar hij kan alle grandeur ook loslaten voor een klein ingetogen liedje als Estrella.
Hexvessel – All Three (Century Media)
Hexvessel, de band die eigenlijk helemaal niet heavy is, komt prima weg met het fijnbesnaarde, folk-fetisjistische album All Tree, een ode aan de boom.
Tekst Robert van Gijssel, 14 februari 2019
De Britse zanger Mat McNerney verkaste jaren geleden naar Noorwegen, om zich daar in de woeste natuur én het heavy Scandinavische bandjesleven te storten. Inmiddels zit hij twee landen verderop en daar, in Finland, vormde hij de fraaie, heidense folkband Hexvessel, een band die helemaal niet heavy is. De vorige plaat, When We Are Death, was een mysterieuze en zingevende plaat over het bittere einde. Op het nieuwe album All Tree predikt Hexvessel daar eigenlijk ook over. Want het is een ode aan de boom, die oude en wijze knoesten van de aarde, die net als wij tot aarde wederkeren. lees meer
Ariana Grande – thank u, next (Republic/Universal)
Voorop Thank U, Next staat Ariana Grande ondersteboven afgebeeld, een foefje dat ze ook al uithaalde op de hoes van de immens succesvolle voorganger Sweetener (2018).
Tekst Menno Pot, 14 februari 2019
De boodschap is duidelijk: het leven van de grootste popster van het moment staat onverminderd op zijn kop. Over Sweetener hing de rouwsluier van de bloedige aanslag op haar fans (23 doden) na een concert in Manchester. Op Thank U, Next zingt ze liefdesverdriet van zich af, over haar stukgelopen relatie en de plotselinge dood van een eerdere ex, de rapper Mac Miller.
Mainstreampop wil nog weleens van een ondraaglijke lichtheid zijn, maar daar stak het noodlot bij Grande een stokje voor: wat Thank U, Next zo goed maakt is juist die gepeperde combinatie van bitter (de liedjes) en zoet (de muziek). lees meer
Jessica Pratt – Quiet Signs (Mexican Summer)
De Amerikaanse folkzangeres Jessica Pratt had op haar vorige twee platen nog de neiging haar intense stemgeluid te begeleiden door een wat krakend instrumentarium. Alsof ze zich schaamde voor de pracht van haar liedjes en die eigenlijk niet in een echte studio wilde vastleggen.
Tekst Gijsbert Kamer, 7 februari 2019
De lo-fi aanpak van voorheen heeft ze op Quiet Signs laten varen, wat haar ongetwijfeld wat indie-puristen onder haar steeds groter geworden schare bewonderaars zal kosten. Maar de keuze voor een uitgebalanceerder geluid doet hier wonderen.
Nog altijd dringt Pratts beverige maar intrigerende stem zich naar voren, maar alleen die fluit al in Fare Thee Well klinkt prachtig. Hier horen we niet langer een muzikant die schattige, door folk geïnspireerde lo-fi-pop, maakt: Quiet Signs is een troostrijk folk-kleinood van een zangeres die definitief haar eigen geluid heeft gevonden.
Mercy John – Let It Go Easy (Butler Records)
Met zijn plaat This Ain’t New York uit 2017 was John Verhoeven alias Mercy John een leuke nieuwkomer in het toch al zo florissante Nederlandse rootswereldje. De opvolger Let It Go Easy zet de zanger en liedschrijver nog grondiger met zijn laarzen in de klei. De nummers zijn steviger en degelijker gecomponeerd én afgewerkt met een fijne band en feilloze vocalen, van de hoofdrolspeler zelf en bijvoorbeeld zijn toetseniste Kirsten Boersma, die de liedjes van zoemende orgels en warme meerstemmigheid voorziet.
Tekst Robert van Gijssel, 28 februari 2019
We horen nog meer toegankelijke en aanstekelijke americana, al direct in het tweede nummer Trains. Mercy John klinkt hier een beetje als Ryan Adams, en later komen ook de onvermijdelijke grootheden Tom Petty en Bruce Springsteen voorbij. Maar de songs klinken authentiek en geven je het gevoel dat Mercy John echt iets te vertellen heeft. lees meer
Rustin Man – Drift Code (Domino)
Tekst Gijsbert Kamer, 7 februari 2019
Paul Webb was in de jaren tachtig bassist in het illustere Talk Talk en maakte als Rustin Man in 2002 met zangeres Beth Gibbons van Portishead een plaat, Out of Season. Ruim zestien jaar na dit album komt hij nu met wat zijn solodebuut mag heten: Drift Code. Hij schijnt er daadwerkelijk een jaar of veertien aan gewerkt te hebben. En net als het latere werk van Talk Talk (Spirit of Eden, 1988; Laughing Stock, 1991) is ook dit album met weinig andere platen vergelijkbaar. lees meer
Luister hier naar de vorige editie!
Volkskrant Radio – januari 2019
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!