The Pixies is een van de belangrijkste bands uit de popgeschiedenis. De band van Frank Black introduceerde de hard-zacht afwisseling binnen een song, waar bands als Nirvana en Smashing Pumpkins hun hele sound op bouwden. The Pixies zijn ook nog op een andere manier een voorbeeld geweest, dat veel navolging heeft gekregen. De band is na een stilte van 10 jaar weer bij elkaar gekomen en heeft toen eindelijk de vruchten kunnen plukken van hun pionierswerk. In Europa en zeker in ons land waren de Pixies van meet af aan al vrij heilig. In de V.S. is er een decennium over heen gegaan voordat het besef begon in te zinken dat Frank, Kim, David en Joey muziekgeschiedenis hebben geschreven. De comeback tour was dan ook een gigantisch succes. Boze tongen beweerden dat Frank Black zijn band alleen maar weer bij elkaar had geroepen omdat hij zijn kinderen wilde laten studeren. Voor het geld dus. Het gedoe met Kim Deal wel of niet in de band was koren op de molen van de cynici. Maar wie de Pixies op het podium bezig zag, wist dat er nog genoeg over was van de oude magie om verder niet te zeuren. Dat laatste wil nog wel eens een probleem zijn bij bands die net als The Pixies na een breuk de draad weer oppikken (looking at you Stone Roses ;). Het maken van nieuwe opnamen ging de band minder goed af. Er verschenen een aantal EP’s, die uiteindelijk op het album Indie City belandden. Een succes was het niet, artistiek noch commercieel. Het is dan ook met enig lood in de oren dat we Um Chagga Lagga opzetten. De vrees voor teleurstelling blijkt gelukkig ongegrond. Wat compositie betreft is de nieuwe Pixies single geen match voor Where Is My Mind of Debaser, maar qua energie valt er helemaal niks te klagen. Um Chagga Lagga racet met succes naar de eindstreep en zorgt voor extra pret met de (Bombay achtige) call en response vocalen van mr Black en de nieuwe Kim Deal, bassiste Paz Lenchantin. Een album, Head Carrier volgt later dit jaar.
