Het bijzondere van popmuziek is de onvoorspelbaarheid. Wie had durven dromen dat de Pixies anno 2016, toch 30 jaar na hun debuut nog een goede plaat zouden maken? Toen Frank Black ook al weer 13 jaar geleden de wederopstanding van zijn band aankondigde en als motief liet doorschemeren dat hij geld nodig had om zijn kinderen te laten studeren, verscheen er een single die niemand opviel. De optredens daarentegen waren wel top. In Europa werd Pixies altijd al gezien als een belangrijke en invloedrijke band, in de VS viel het kwartje pas na de comeback. Het vertrek van Kim Deal in 2013 was wel even slikken, zeker toen Black met een look-a-like kwam aanzetten. De twee EP’s, die in 2014 uitkwamen brachten net als het redelijk rampzalige Indie Cindy album zelfs de grootste fans aan het wankelen. Het is dan ook een understatement om te zeggen dat de verwachtingen voor een nieuw album niet hoog gespannen waren. Misschien vallen de songs, die de release van het Head Carrier album voorbereiden juist daarom wel in zulke goede aarde. Laten we wel wezen Um Chagga Laga is geen Gigantic en Tenement Song is geen Monkey’s Gone To Heaven , maar beide songs hebben pit, zijn met duidelijk plezier gemaakt en laten horen hoe invloedrijk Black en de zijnen wel niet waren en nog steeds zijn, vraag maar aan Bombay. Kortom niet verwacht toch gekomen, welkom terug Pixies.
