Het gros van de artiesten verschiet hun kruit op hun eerste, soms tweede album. Al wat volgt is een herhaling van zetten, om niet te zeggen minder van het zelfde. Het zijn alleen de ‘echte’ acts die zich blijven overtreffen. Zoals Polly Jean Harvey, maakster van niet de makkelijkste, maar immer boeiende rockmuziek van Britse origine. PJ debuteerde als soliste in 1992 met het album Dry (daarvoor zat ze in een band). Er zouden er nog negen volgen, waarvan de meest recente, Let England Shake haar beste en misschien ook wel succesvolste album is. Inmiddels is ook album # 10 in zicht, The Hope Six Demolition Project. PJ nam het album op in een kelderstudio in Londen in vol zicht van het passerende publiek. PJ maakt serieuze muziek over serieuze thema’s. Haar nieuwe album biedt een muzikale weerslag van haar reizen naar oorlogsgebieden in Kosovo en Afghanistan. Een van de redenen van PJ’s artistieke uithoudingsvermogen is dat ze gelijke aandacht schenkt aan vorm en inhoud, aan tekst en muziek. Zo is The Wheel wederom een sfeervolle post-punk track met een waardevolle tekst, waarvoor je geen woord Engels hoeft te spreken om hem toch te waarderen. Als je het Engels wel beheerst is de bevrediging dubbel zo groot. PJ staat dit jaar op Down The Rabbit Hole en op Rock Werchter.
