Met Divinize laat Rosalía opnieuw horen waarom ze tot de spannendste artiesten van het moment behoort. Het nummer is tegelijk zelfverzekerd én kwetsbaar: ze bezingt haar eigen kracht (“bruise me, I’ll eat my pride”) terwijl ze moeiteloos Engels met Catalaans laat rijmen — iets wat haar alleen al een standbeeld oplevert. Over galopperende percussie en strijkers klinkt ze als een geest die weigert te verdwijnen: levendiger dan ooit, vuriger dan ooit.
Rosalía trekt haar genregrenzen verder open, met subtiele orkestratie, mysterieuze Japanse invloeden en een flow die flirt met rap en flamenco. Divinize is groot, brutaal en toch verfijnd — een typisch Motomami-moment. Kortom: een gedurfd anthem waarmee Rosalía zichzelf opnieuw heilig verklaart.