Da Vinci’s Mona Lisa is beroemd vanwege haar ondoorgrondelijke glimlach. Maar als er achter die mysterieuze glimlach nou helemaal niks zit? Als schijn bedriegt? Daar heeft Sands een liedje overgeschreven. Over een relatie met een iemand die nep blijkt te zijn. Als ware het een Baby Mona Lisa.
Sands is de artiestennaam van Dylan Spitler, een muzikant uit L.A., maker van één mini-album en een handvol losse tracks. Sand‘s songs klinken alsof hij ze in zijn eentje opneemt op een oude bandrecorder, een beetje krakkemikkig dus. Ondanks de primitieve productie is goed te horen dat Sands zeer muzikaal is aan gelegd en breed van smaak.
Baby Mona Lisa heeft een Joy Division intro, Cure gitaren en een elektronische grondtoon. Nogal 80’s dus. De duistere new wave sfeer contrasteert met het vrolijke whoo whoo refrein, dat lijkt op dat van Sympathy For The Devil van de Stones. Het klinkt wat ruw allemaal en een hit gaat Baby Mona Lisa waarschijnlijk niet worden, maar als introductie tot een potentieel interessant artiest is Baby Mona prima geschikt.