Het is die stem die het hem doet. De songs zijn ook prima en meer dan competent geproduceerd en gespeeld en het genre is ook dik in orde, maar de magie van de Screaming Females zit hem in het fijne timbre en de prettige vibrato van de stem van Marissa Paternoster. Als een jonge Janis Joplin klinkt ze, maar dan zonder knobbeltjes op haar stembanden. Screaming Females viert haar 2e lustrum met verreweg het beste album van het trio tot nu toe. Dat is bijzonder, want Rose Mountain wordt hun zesde. Grote kans dat producer Matt Bayles daar mede verantwoordelijk is voor het welslagen van het album. Met acts als Alice In Chains, Pearl Jam en Mastodon op zijn cv mag hij wel een rot in het vak worden genoemd. Gezien de staat van dienst van de producer zou je denken dat Screaming Females het hardere marktsegment bedient. Ook de bandnaam wijst in die richting. Maar nee dus de band van Marissa maakt wat in de jaren 90 college rock heette, vrij subtiele gitaarmuziek, niet te soft, niet te hard, wel erg goed.
