Onlangs heeft JJ Shurbet, die muziek opneemt als Scruffpuppie, het debuutalbum “letters to nobody” aangekondigd, op 28 januari 2022 via Saddest Factory Records. Samen met het albumnieuws heeft de 20-jarige ook een nieuw nummer van het album uitgebracht, “wondering how”.
Over het nieuwe nummer zegt JJ: “‘wondering how’ heeft een combinatie van beide elementen van alle nummers op deze plaat, waarbij wordt overgeschakeld van zacht en mooi, zoals ‘paint’, om dan meer naar een rockballad gaan, zoals “assignment song.” Dit nummer vertelt veel over de nasleep van mijn verslaving, en de ontzagwekkende toestand waarin ik terechtkwam toen ik clean werd. Hoe ben ik zo ver gekomen? Een jaar geleden zat ik in slaap te vallen terwijl ik achter mijn gitaar zat en probeerde hem correct te stemmen, en nu ben ik in Los Angeles en neem ik een aantal van de meest verbazingwekkende kunst op die ik ooit heb gemaakt. “wondering how” is een perfect voorbeeld van de hoop die ik in mijn schrijven ben begonnen op te nemen.” “wondering how” volgt op de eerste twee singles, “assignment song” en “paint”, die eerder dit jaar werden uitgebracht.
letters to nobody begint bij het einde. JJ Shurbet’s debuutstudio-album als Scruffpuppie – en eerst voor Phoebe Bridgers’ Saddest Factory Records – is een album van terugwinning, recreatie, herdefinitie, heropleving, wedergeboorte, rehabilitatie, totale revitalisatie – maar er moet iets gebeuren om al die re- woorden. “I don’t have time to just give up,” zingt JJ op “the morning where I woke and rode again”, de caleidoscopische, dromerige opener van “letters to nobody” “Ik ging zoveel stappen terug.” Het is een lied over een breekpunt in het leven van JJ: de dag dat ze, na jaren van drugsgebruik, wakker werd en besefte dat er iets in haar leven moest veranderen. “Ik kwam huilend bij mijn ouders, gewoon in de war waarom ik niet kon stoppen [met gebruiken], omdat mensen me erom hadden gevraagd”, herinnert ze zich. Haar leven zat op dat moment gevangen tussen zoveel werelden – verbonden door verslaving, op de drempel van een soort ondergrondse roem – en de ene dreigde de andere geheel te verteren. “Ik was op dat moment gewoon moe: moe van mezelf en mijn relaties met mensen om wie ik gaf te vernietigen.”
Zo is “letters to nobody” begonnen: een verslag van vastberadenheid en zelfbeschikking, van zwaarbevochten vertrouwen en berouw, van een heldere geest en een overvloedige geest. Het album, geproduceerd door welbekent Phoebe Bridgers-samenwerker Marshall Vore, is net zo veel gebaseerd op emo uit het middenwesten als Elliott Smith, klassieke indie en hyperpop. wiens enige leidende licht haar eigen waarheid is. Scruffpuppie zoekt houvast, “letters to nobody” is dan ook iets om aan vast te houden: een bijgesneden, gedetailleerd portret van een turbulente adolescentie, dat zeker, maar ook een reddingsboei – een boei in hoog water en een broodnodig icoon van helderheid.