Het Amerikaanse Culture Abuse speelt leentjebuur bij zo’n beetje elke band van de laatste 40 jaar, die gitaar als hoofdwapen heeft en niet kijkt op een decibelletje meer of minder. Eclectisch kan je ook nomen. Omdat de band platen maakt voor Epitaph worden ze vaak als punk weggezet, maar zoals nieuwe single Dip duidelijk maakt, heeft Culture Abuse wel wat meer te bieden dan drie akkoorden en een boze zanger.
Er is nog een hardnekkig misverstand over Culture Abuse. Veel mensen die de band live zien , denken dat zanger David Kelling heeft overdreven met drank en drugs. Hij beweegt namelijk nogal ongecoördineerd. Helaas is het geen act of misbruik, maar heeft hij bij zijn geboorte een hersenbeschadiging (cerebrale parese) opgelopen waardoor zijn motoriek is aangetast. Aan Kelling’s spraakvermogen mankeert gelukkig weinig en zingen doet hij als de beste. Zijn leven als een minder valide is een van de onderwerpen waarover Kelling zingt (the cripple never gets the girl), maar tegelijkertijd is hij een trots rolmodel voor een bevolkingsgroep die meestal buiten beeld wordt gehouden.
David Kelling schrijft de songs van Culture Abuse, dat je het beste kunt plaatsen in de driehoek Ramones, Clash en Nirvana, zijn grote voorbeelden en voorgangers. Dip is onderdeel van Bay Dream, het tweede album van het vijftal uit San Francisco. Dip klinkt duidelijk Amerikaans, maar is met zijn hoor en wederhoor zang en zonnige melodie beslist geen doorsnee rawk.
LIVEDATA: 22/6 Graspop Dessel, België. 29/6 Summer Gloom, Antwerpen.