Afgelopen winter en voorjaar nam de Belgische singer-songwriter Daan de tijd voor een heel andere aanpak van z’n repertoire. Niet de dansbare bombast van z’n festivaloptredens, maar een intieme en akoestische concertreeks langs een 70-tal (stuk voor stuk uitverkochte) theaters in België, waar hij een onverwachte keuze bracht van z’n eigen favoriete songs van de laatste 15 jaar, in uitgeklede en opnieuw gearrangeerde versies, en vooral ook met nadruk op de teksten. Een en ander is ook terug te vinden op de inmiddels verschenen cd Simple, die ondertussen ruimschoots de platinum status behaalde.
Daan speelt aan de vleugelpiano of op gitaar, en laat zich begeleiden door vaste waarde Isolde Lasoen op vibrafoon en percussie, en door de geniale Jean-Francois Assy, klassiek cellist-contrabassist, die de laatste jaren o.a. als vaste begeleider van Yann Tiersen en wijlen Alain Bashung indruk wist te maken.
Geboren op dezelfde dag als de eerste Concorde-vlucht kon het niet anders dan dat Daan voorbestemd was om geschiedenis te schrijven.
Aan het eind van de jaren zeventig raakte hij verslaafd aan de hitlijsten, waar hij naar luisterde op zijn transistorradio. Na het maken van backing vocals op enkele new-beat records midden jaren 80, publiceerde hij zijn eerste full-cd met Volt: Modern Times. Helaas was het publiek niet overtuigd, maar Daan bleef muziek maken naast zijn baan als grafisch designer.
MUZIKALE CARRIÈRE
In 1997 ontmoette hij Rudy Trouvé (dEUS) en zo ontstond Dead Man Ray. Hun geluid was nogal experimenteel, energiek en zeer melodisch, maar de echte doorbraak bleef helaas uit. Wederom bleef Daan niet stilzitten: Profools, zijn eerste solo-album, kwam uit in 1999 en bestond uit een complexe puzzel van orgels, gitaren en absurde teksten. Opvolger Bridge Burner was even divers, maar met een meer elektronisch en dansbaar geluid. Single Swedish Designer Drugs werd een grote hit. Ook derde album Victory bracht een paar knallers voort: clubclassic Housewife en Victory. De plaat werd goud en ook Daans live-band begon steeds meer vorm te krijgen. In 2005 kwam niet alleen Cinema uit, een compilatie-CD met filmmuziek, ook bracht Daan zijn eerste DVD Camera uit met daarop een concert gefilmd in de AB in Brussel. The Player (2006) met de succesvolle melancholische titeltrack en Manhay (2009) volgden. Daan won ook Music Industry Awards voor solo artiest, music video, auteur-componist en artwork. Album Simple uit 2010 bevatte voornamelijk herwerkte versies van oude nummers maar ook twee nieuwe composities, opgevolgd door Concert (2011), het symfonische Le Franc Belge (2013) en The Mess (2015).
BACK TO BASIC
En toen was de koek even op. Daan, even overspoeld door alle optredens en drukke agenda’s, besloot back to basic te gaan. Tijd om na te denken en het speelplezier en de zorgeloosheid van weleer terug te vinden. Hij besloot zichzelf terug te trekken in de anonieme vlaktes van Catalonië, samen met bevriende fotograaf Peter De Bruyne, op zoek naar plekken die zowel visueel als muzikaal inspirerend waren. Een ploeg van Canvas vergezelde hen op hun eerste reis met als resultaat de documentaire De Nada. Daarna reisden de heren nog twee keer terug. Eenmaal thuis was het afkicken van de mooie omgeving, maar door het luisteren naar alle instrumentale stukken die in Spanje waren opgenomen ontstonden als vanzelf teksten, thema’s en zanglijnen. Door ervaren audiomaniak Stef van Alsenoy werd Daan gecoacht om er volwaardige liedjes van te maken en zich niet te verschuilen achter effecten, tremelos en poppy franjes. Het zijn nummers over loslaten van controle (Nontrol), de liefde voor het gebrokene (Damaged Goods), het ongrijpbare (Blurred) of het besef dat je niet alles kunt vasthouden (King of Nothing). Nada is echt een heel bijzonder album geworden, dus dit optreden mag je niet missen!
Afgelopen winter en voorjaar nam de Belgische singer-songwriter Daan de tijd voor een heel andere aanpak van z’n repertoire. Niet de dansbare bombast van z’n festivaloptredens, maar een intieme en akoestische concertreeks langs een 70-tal (stuk voor stuk uitverkochte) theaters in België, waar hij een onverwachte keuze bracht van z’n eigen favoriete songs van de laatste 15 jaar, in uitgeklede en opnieuw gearrangeerde versies, en vooral ook met nadruk op de teksten. Een en ander is ook terug te vinden op de inmiddels verschenen cd Simple, die ondertussen ruimschoots de platinum status behaalde.
