Überal dort, wo sich geduldig vertrauen kann, entsteht wunderbares. Daarmee opent de lijvige programmagids van Haldern Pop 2017. Dat soort teksten zijn tekenend voor het gemoedelijke festival in Haldern. Be true, not better is er ook een. Haldern Pop 2017 betekent de 34ste editie in Haldern, het dorpje in Noordrijn-Westfalen met zijn vijfduizend inwoners. Tijdens Haldern Pop zijn dat er een stuk meer. Het festival verkocht ook dit jaar alle zevenduizend tickets in no time.
Tekst en foto’s Pieter Visscher
Prima aftrap van de donderdag van Haldern Pop 2017 in de Spiegeltent is Nothing uit de Verenigde Staten. Jongens die nog weleens een tatoeageshop willen binnenwippen, als die toevallig op de route ligt. Qua gitaargeweld zo nu en dan meedogenloos en dat contrasteert zo mooi met de vocalen van zowel Dominic Palermo als Brandon Setta. Zo stoer als ze ogen, zo teder klinkt beider stem. Nothings shoegaze heeft raakvlakken met de sound van Slowdive en wie goed luistert hoort vlagen The Cure voorbij waaien. Aan het eind van de set krijgt een jochie van een jaar of tien een gitaar om zijn nek gehangen en hij speelt moeiteloos een moppie mee. Het vermoeden bestaat dat het om de zoon van Palermo gaat. Het is een ontroerend tafereel. Lang niet alles wat Nothing aanraakt beklijft, maar de strofe Promise I could make it alone blijft bij een enkeling zo maar een weekend in de kop zitten.
Get Well Soon-zanger en liedjesschrijver Konstantin Gropper heeft dat Morrissey-achtige timbre in zijn stemgeluid en dat geeft altijd wat extra cachet aan de songs van de Duitse band. De jaren 80 zijn altijd in de buurt bij het gezelschap en het oog krijgt ook wat, met de fraaie violiste. Het publiek voor het hoofdpodium heeft het duidelijk naar zijn zin op de vroege donderdagavond. Morrissey had ongetwijfeld een voldoende gegeven.
Giant Rooks, in de Spiegeltent, is zo’n verrassing die Haldern Pop elke editie wel weer in petto heeft. Opzwepende, zonnige, folky indierock, met de gitaar in de hoofdrol. Uit Duitsland.
Vrijdag
Nadat het in de Haldern Pop Bar al vroeg is losgegaan met de woestijnreggae van het uit Syrië afkomstige TootArd (Arabisch voor aardbeien), mag in de Spiegeltent het Britse Mammal Hands (foto) het spits afbijten. Dat betekent drie kwartier hogeschooljazz van een formatie die raakt aan GoGo Penguin en The Bad Plus. Met name saxofonist Jordan Smart heeft een glansrol in het trio met ook drums en piano. De heren schuwen het grote gebaar geenszins, maar blinken vooral uit als de nummers klein worden gehouden en ze de tent subiet muisstil krijgen. Prachtig om te zien hoe de muzikanten opgaan in hun muziek en nauwelijks de indruk wekken dat er een paar honderd man voor hun neus zit en staat. De interactie is minimaal en geen haan die er naar kraait. Mammal Hands is een van de hoogtepunten van Haldern Pop 2017.
De Nieuw Zeelandse Aldous Harding, verplaatst van de Haldern Pop Bar naar de Spiegeltent, weet als geen ander gestalte te geven aan het begrip ‘luisterliedje’. Ze heeft een spierwitte gitaar over een schouder hangen en draagt een spierwit bloesje, waar haar beha voorzichtig doorheen schijnt. Zo uitdagend zien we het graag. Hardings toetsenist ziet eruit als een kruisbestuiving van de wederopstanding van zowel Elvis Presley als John Lennon. Daar is werk van gemaakt. Harding maakt muziek die geschikt is voor elke willekeurige Franse softpornofilm en dat terwijl ze net zo Engelstalig is als Sherlock Holmes. Het is fluistermuziek om klotsende oksels van te krijgen, in een stikhete Spiegeltent.
Dat de bekendste bands op deze planeet vrijwel stuk voor stuk op Haldern Pop hebben gespeeld aan het begin van hun carrière is een gegeven. De programmeurs van het kleinschalige festival in Duitsland verdienen dan ook een veer in de reet. De Britse indierockformatie The Amazons zou ook zomaar weer zo’n naam van betekenis kunnen gaan worden de komende jaren. Een band die de wereld gaat veroveren? Het opzwepende materiaal van The Amazons leent zich ervoor. Indierock die meteen beklijft en live ook zonder problemen overeind blijft. Zanger Matt Thompson is daar vooral verantwoordelijk voor. Qua uiterlijk zou hij het jongere broertje van Sonic Youths Thurston Moore kunnen zijn, muzikaal gaat elke vergelijking mank.
Retejong nog is het uit Canada afkomstige Badbadnotgood (foto) dat op het hoofdpodium van Haldern Pop 2017 mag plaatsnemen. Het kwartet zorgt voor een heerlijke versmelting van rock en jazz en de klasse druipt ervanaf. Zien we volgend jaar terug? Zo veel kwaliteit willen we graag nog een keer op dezelfde locatie. Badbadnotgood is een band die met zwemmende bewegingen over het podium beweegt en zijn publiek uitnodigt datzelfde te doen. Zagen we zoiets al eerder? Nee. Zo jong en zó goed de spanning weten vast te houden in de songs. Badbadnotgood is een verademing.
Zaterdag
Sløtface (foto) is de openingsact in de Haldern Pop Bar op de vroege zaterdagmiddag. Het Noorse kwartet zet de leek op het verkeerde been door te openen met een door de drummer gezongen banjoliedje. Hij klinkt als de snotverkouden zanger van The Darkness die zich zojuist ook nog eens lelijk heeft verslikt in een pindarotsje. Bij song twee weten we weer wat voor boter we in de kuip hebben, wanneer zangeres Haley Shea de microfoon overneemt. Sløtface is een jong, ontwapenend punkrockbandje, waar muzikaal nog wel wat rek inzit.
Radical Face neemt plaats op het hoofdpodium en de zon breekt door. Het Amerikaanse vijftal heeft het folkhart nog immer op de juiste plaats en is muzikaal nog altijd niet ver verwijderd van Simon and Garfunkel. De prachthit Welcome Home zorgt voor een mooi stuk herkenning op de wei. Radical Face wint behoorlijk wat zieltjes in Duitsland.
Wildes doet dat ook. In de Spiegeltent. Het jonge gezelschap uit Engeland heeft muzikaal raakvlakken met London Grammar, terwijl de band beïnvloed is door onder meer Fleetwood Mac en The Cure. Zangeres/gitariste Ella Walker eist alle aandacht op. Wildes brengt enigszins filmische indierock, die gemaakt lijkt voor de Spiegeltent.
The Afghan Whigs (foto) is de absolute headliner van Haldern Pop 2017. De onverslijtbare gitaarmachine rond Greg Dulli staat voor een volle wei voor het hoofdpodium en ondanks dat Dulli er voor de zevende keer speelt, oogt hij geenszins blasé. Het is fris, to the point en knallend als rond de hoogtijdagen, ten tijde van het meesterlijke Gentlemen (1993) – dat vrijwel geheel wordt genegeerd overigens. Dulli oogt kerngezond, af van de drugs, hoewel hij zijn abonnement op diverse fastfoodrestaurants nog wel steeds lijkt te hebben verlengd. Hij moet dat, zou je denken, dan toch compenseren met elke ochtend een bord yoghurt met muesli, verse bramen en een flinke hand açaibessen. Dit jaar verscheen het prima In Spades. Een urgent album, waarvan veel tracks voorbij komen.
Kate Tempest staat ook op het hoofdpodium, waar ze al eerder stond in Haldern. Ze is furieuzer dan ooit en geëngageerd als altijd. Let Them Eat Chaos, haar album uit 2016, wordt integraal uitgevoerd. Tempest heeft de hedendaagse hiphop opnieuw gedefinieerd en dat is live nog altijd een genot om naar te luisteren. Kan het gros van haar mannelijke collega’s nog een behoorlijk puntje aan zuigen, terwijl ze als spokenwordartiest ook op eenzame hoogte staat. Tempest kruipt als geen ander onder de huid. Ze komt binnen en stevig ook.
Haldern Pop 2017 krijgt met Idles de afsluiter die het festival verdient. De furieuze punk van de Amerikanen is de kers op een toch weer behoorlijk smaakvol belegde taart.