Misty Fields is in alles baanbrekend. Sinds 2007 het eigenzinnigste festival in Nederland en de editie van 2024 weet nog meer glans te geven aan het met het jaar sterker opgepoetste blazoen. De pareltjes in het alternatievemuziekcircuit geven er steevast acte de présence. Zo ook dit jaar.
Tekst en foto’s: Pieter Visscher
NewDad, de ingetogen indierockband uit het sympathieke Galway in Ierland, laat in De Mist met de Cure-cover Just Like Heaven een van hun inspiratiebronnen horen. Prima uitvoering van het jonge kwartet, met twee vrouwen en twee jongemannen in de gelederen. Het zoetgevooisde stemgeluid van zangeres Julie Dawson verspreidt louter liefde. Op podium Het Bos zien we de uit Zweden afkomstige Sarah Klang met haar band. Prachtige stem heeft ze toch. Waarmee ze alle registers weet open te trekken. In de wat vlakkere songs, waarin wat meer country-elementen te bespeuren zijn, mag de toetsenist geregeld excelleren. Hij voegt ook een snufjes eighties toe aan de americana van het gezelschap.
Water From Your Eyes is op Het Veld te vinden. We zien alle clichés over “beautiful country” et cetera met alle liefde door de vingers vanwege het bijzondere, vaak dansbare geluid dat de band uit de Verenigde Staten ook live laat horen. Met hoofdrollen voor drums, elektronica en zangeres Rachel Brown. Ontwrichtende artpop.
We zien een stagediver bij het psychedelische rocktrio Meatbodies, dat met een wereldtournee bezig is die dus ook naar Misty Fields leidt. Er wordt ook flink gecrowdsurfd. Met wisselend succes. Je vraagt je af of het ooit een olympische discipline zal zijn. Teams van veertig personen. Wie is het snelst over twintig meter? Artisticiteit wordt dan ook beloond. Moet toch kans maken bij zo’n IOC. Terwijl Meatbodies stug doorspeelt en je geen moment het gevoel krijgt dat de Amerikanen géén grote band gaan worden. Alle ingrediënten zijn daar: sterke alternatieve rocksongs, een uitstapje naar de punk, een topdrummer (goeie tweede stem ook!) en een zanger die het allemaal heeft. Een van de hoogtepunten in Heusden.
Girl And Girl uit Australië kennen we natuurlijk van de heerlijke hit Call A Doctor van het eerder dit jaar verschenen, steengoeie gelijknamige debuut. Het is op Misty Fields een zegetocht vanjewelste. Zanger Kai James, zo artistiek en expressief als de pest, laat horen en zien overweldigd te zijn door alle enthousiasme. Er is eigenlijk niets dat niet klopt aan de band.
Mooie opwarmer voor Nation Of Language, het zo zwaar door Yazoo, Human League, OMD, (vroege) Depeche Mode en New Order beïnvloede trio, dat er geen gras over laat groeien in De Mist. We zijn weer helemaal terug in de eighties. Hypnotiserend, knallend, beukend en bomvol overtuigingskracht. Onweerstaanbaar. Als podiumact zichtbaar gegroeid de laatste jaren. Wat een hits! Schitterend ook die twee dansende technici achter de knoppen van hun werkgever. Meesterlijk. De hele tent swingt van voor naar achter overigens.
“This next song is an anti war song. Unfortunately we have a lot of reasons to sing this today “, aldus Merlyn Baartman, zanger/gitarist van de door new wave geïnspireerde Nederlandse postpunkformatie Thames, (foto) die nog geen album uit heeft maar al uitstekend aan de weg timmert in zowel binnen- als buitenland. Baartman (met flinke snor) praat alles in het Engels aan elkaar. Hij heeft veel Engelse familie en de meesten onder ons hebben ook geen moeite met die taal. Be honest. Baartman is een feminist in hart en nieren en laat dat weten ook. Hij gooit een T-shirt met de tekst FUCK TOXIC MASCULINITY in het publiek. Dat zijn teksten waar onze aardkloot behoefte aan heeft. Vrouwenonderdrukking is in veel te veel religieuze uithoeken nog aan de orde van de dag. Zichtbaar en onzichtbaar. Thames is een band die gelijkheid in alle vormen sowieso volop omarmt en ook uitdraagt. De band speelt gejaagd, overtuigend en als het even kan loeihard.
Alien Chicks (foto) een dynamisch postpunktrio uit Londen, vinden we ook op Het Veld. Mooi, die tweestemmigheid tussen zanger Joe Lindsay en drumster Martha Daniels, die benadrukt dat ze uit Zuid-Londen komen, mogelijk om de grootte van de Britse metropool (9 miljoen inwoners) wat sterker te duiden. Gedoseerd, melodieus schreeuwen is een hele kunst. Lindsay beheerst die techniek. Zoals hij net zo eenvoudig een falset op zet. Of gewoon mooi zingt. De explosieve sound van het hechte trio – dat proef je aan alles; op een bandfoto zitten ze zelfs met z’n drieën in bad – kent zelfs wat jazzy elementen. Soms wat Zappa-esque. Zuid-Londen mag in de handjes wrijven.
Postpunk, postrock en spoken word zijn de ingrediënten van de Rotterdamse formatie Library Card, waar de bij vlagen heerlijk woeste, fantastische zangeres en dichter Lot van Teylingen onomwonden bekendmaakt wat haar allemaal dwarszit. En dat is nogal wat. En natuurlijk gaat er ook genoeg goed. Kae Tempest en Sonic Youth zijn overduidelijke inspiratiebronnen. Met zang en spoken word is Van Teylingen ronduit subliem te noemen.
Meule is een bijzondere band. Een trio (foto) met twee drummers, vooraan gepositioneerd op het podium. Daarachter een van de twee zangers en gitarist met een enorme modulaire synthesizer voor zijn neus. King Gizzard and the Lizard Wizard lijkt een duidelijke inspiratiebron.
La Luz, de surfrockformatie (foto) die een hang heeft naar psychedelica, is een lust voor oor en oog in Het Bos. Een relaxte set spelen de dames uit Seattle. Met veel werk van het prachtige, deze zomer verschenen album News Of The Universe.
Houd die broekjes aan. Houd die broekjes aan. Houd die broekjes alsjeblieft aan! Is toch het eerste wat je denkt bij het zien van Getdown Services, het vrij absurde duo uit Engeland, dat min of meer uit hetzelfde vaatje tapt als Sleaford Mods en Big Special. Alleen hebben deze twee minder kleding aan. Te corpulente Engelsen, vrijwel naakt, mét pornosnor. Het draait bij Getdown Services, ja ook die bandnaam, net zo veel om de muziek als om de humor. Een tongue in cheek-act die het ook goed doet op kermissen en bruiloften. “Choreografie een 4,7”, zou Barry Stevens hebben gezegd. Geen enkele twijfel.
De Adidas-broekjes blijven aan bij de twee en er lijkt niemand te vinden in het publiek die op meer had gehoopt. Stukje verstrooiing op Misty Fields. En het dak dan? Ja, dat gaat eraf hoor. Vollédig! Een Beastie Boys-cover als toetje. Dat allemaal op het festival waar de hipste indieacts acte de présence geven, in een vertrouwde landbouwomgeving. Met de lucht van kippenstront op de parkeerplaatsen. Waar we de puurste muziekliefhebbers vinden voor de podia. De Pinguin Radio-luisteraars van deze wereld. Een eigenzinniger publiek dan we vinden op de grotere festivals. De bescheiden muziekelite. Misty Fields is een ware parel. Glinsterend. Drie dagen lang. Op de grens van Brabant en Limburg. Waar het leven zo goed is. Dat leven dat zo gek nog niet is. Het festivalleven het allermooist. Oh en waar de deejays van het Groningse poppodium Vera (foto) de allerlekkerste tracks draaien in de feest/danstent. Van vinyl! Van Amyl and the Sniffers tot Tramhaus.
Waar we overal asbakken vinden. Of peukpalen, om peuken in te gooien. Gefaciliteerd door Peukenzee, in 2018 ontstaan uit ergernis over de overvloed aan sigarettenfilters die overal op straat te vinden zijn. Of het nu in parken, op festivals, of waar dan ook was, overal leek het normaal te zijn om sigarettenpeuken achteloos op de grond te gooien. Gelukkig ligt die tijd achter ons. Bewustwording. Peuken (plastic) en vol kankerverwekkende rotzooi, vergaan nooit. De schadelijke impact van deze filters op het milieu, in combinatie met het gebrek aan bewustzijn bij rokers, is Peukenzees motivatie om dit probleem aan te pakken. Hulde!
Intussen zien we ook The 113, in De Mist. Het viertal uit Leeds dat een meer dan modale zanger heeft om de melodieuze, beklijvende postpunk van The 113 naar grote hoogtes te brengen. “You should all be proud of yourselves“, laat hij zijn publiek weten. En zo is het ook. En natuurlijk zijn we ook trots op The 113, een van de winnaars op Mistyy Fields 2024. Evenals Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs, de stoner/metalformatie uit Newcastle, waarin de beweeglijke zanger Matt Baty alle aandacht weet op te eisen. Het is bezwerend, snoeihard, emotioneel geladen en ook nog eens verdomd melodieus. De Mist is in no time een dampende tent. Misty Fields 2024 staat in vuur en vlam.