Postmen, de vaandeldrager van de Nederlandse hiphop en reggae cultuur, gaat op tour! Door veertien podia in Nederland en België speelt Postmen het nieuwe repertoire én de klassiekers. Een vet feest gegarandeerd!
Als artiest, songwriter en producer is frontman The Anonymous Mis (Remon Stotijn) is de drijvende kracht achter de groep. In 2018 bestaat de Postmen sound 20 jaar. Dat wordt gevierd met de release van Stotijn’s eerste muziek project sinds 7 jaar, genaamd Love Me or Love Me Not. Het is een verhaal over the dark side en balans van “love in life, family and business”.
POSTMEN
Postmen kwam aan het eind van de jaren negentig uit met de succesvolle plaat Documents, waar een golf van grote hits uit voort kwamen. Documents was de eerste hiphop/reggae plaat die een platina status in Nederland wist te behalen op basis van de singles ‘Cocktail’, ‘Crisis’ en ‘U Wait’. De Postmen sound domineerde de hitlijsten en Documents werd een cultureel fenomeen.
Remon Stotijn staat bekend om zijn karakteristieke sound, met aanstekelijke melodieën, originele baslijnen en positieve energie. Sinds 1998 heeft Stotijn zeven studio albums gemaakt. Met de Postmen-sound, die dit jaar twee decennia bestaat, heeft hij vele prijzen gewonnen in de Nederlandse muziekindustrie waaronder de Grote Popprijs en een Zilveren Harp.
Postmen, de vaandeldrager van de Nederlandse hiphop en reggae cultuur, gaat op tour! Door veertien podia in Nederland en België speelt Postmen het nieuwe repertoire én de klassiekers. Een vet feest gegarandeerd!
Als artiest, songwriter en producer is frontman The Anonymous Mis (Remon Stotijn) is de drijvende kracht achter de groep. In 2018 bestaat de Postmen sound 20 jaar. Dat wordt gevierd met de release van Stotijn’s eerste muziek project sinds 7 jaar, genaamd Love Me or Love Me Not. Het is een verhaal over the dark side en balans van “love in life, family and business”.
POSTMEN
Postmen kwam aan het eind van de jaren negentig uit met de succesvolle plaat Documents, waar een golf van grote hits uit voort kwamen. Documents was de eerste hiphop/reggae plaat die een platina status in Nederland wist te behalen op basis van de singles ‘Cocktail’, ‘Crisis’ en ‘U Wait’. De Postmen sound domineerde de hitlijsten en Documents werd een cultureel fenomeen.
Remon Stotijn staat bekend om zijn karakteristieke sound, met aanstekelijke melodieën, originele baslijnen en positieve energie. Sinds 1998 heeft Stotijn zeven studio albums gemaakt. Met de Postmen-sound, die dit jaar twee decennia bestaat, heeft hij vele prijzen gewonnen in de Nederlandse muziekindustrie waaronder de Grote Popprijs en een Zilveren Harp.
Nieuwe band van The Gathering-gitarist René Rutten speelt eerste tour na release One Self
De Nijmeegse shoegazeband Habitants, opgericht door The Gathering-gitarist René Rutten, doet in de eerste maanden van 2019 een Nederlandse clubtour. De band bracht in oktober 2018 het zeer goed ontvangen debuutalbum One Self uit.
De internationale release van het eerste nummer Meraki was begin 2016 het startschot van een crowdfunding voor de financiering van het debuutalbum. Fans uit meer dan 40 landen brachten vervolgens binnen enkele dagen het bedrag bij elkaar. Het publiek was er, het album moest er komen en kwam er. Na alle lovende recensies heeft de band besloten het album ook live te gaan spelen.
Habitants laat een mix van alternatieve dreampop, shoegaze en dark wave horen. Gekenmerkt door een donkere, dromerig speelse 80’s sound, vergelijkbaar met de bands uit de 4AD-stal in die tijd zoals Cocteau Twins en Slowdive. Zangeres Anne van den Hoogen (Rosemary & Garlic) werkte eenmaal eerder samen met The Gathering en laat bij Habitants horen dat haar dromerige, heldere vocalen verrassend goed passen bij de donkere en melancholische sfeer van de band. Met gitaargedreven soundscapes laat Habitants je ronddwalen in nieuwe werelden, kwetsbaar en krachtig, overweldigend als het sublieme.
Habitants bestaat verder uit gitariste/pianiste Gema Pérez, bassiste Mirte Heutmekers en drummer Jérôme Miedendorp De Bie (Drive by Wire).
LIVEDATA 11 januari Oss – Groene Engel 25 januari Eupen – Alter Schlachthof (B) 26 januari Zeist – De Peppel 01 februari Groningen – Vera 15 februari Hengelo – Metropool 07 april Eindhoven – Effenaar 19 april Dordrecht – Bibelot 02 mei Heerlen – De Nieuwe Nor 17 mei Zwolle – Hedon 30 mei Amsterdam – Paradiso
LUWTEN keert terug naar de Nederlandse poppodia. De groep rondom liedschrijver Tessa Douwstra doet in december een kleine clubtour door Nederland.
LUWTEN veroverde afgelopen zomer de podia van o.a. Down The Rabbit Hole en Lowlands met fijnzinnige en tedere shows, die opvallen door de uitgelaten en magische sfeer in het publiek. Juist het subtiele en intieme LUWTEN zorgde bij veel festivalgangers voor hét uitzinnige moment van deze festivalzomer.
De eigenzinnige folkliedjes met gevoel voor klank en ruimte voor elektronica van het debuutalbum veranderen op de bühne in dansbare popsongs. Tijdens de shows komen echter ook nieuwe, onuitgebrachte songs voorbij. Kenmerkend voor LUWTEN is hierin de detailverliefdheid die alle nummers kenmerkt. Een uit de verte opdoemend ruisje, een vocoder, een catchy refrein, een uitgesponnen piano-intro en dat alles rondom Douwstra’s kenmerkende stem.
Bekend om de goeie live reputatie en met een ongekend tourschema deed de band bijna 2000 optredens in Nederland, Europa en de V.S.. Nog een paar shows te gaan en dan eindigt het avontuur van Birth of Joy na ruim tien jaar en vijf studioalbums in Paradiso. Op 3 januari bouwt de band samen met Death Alley, die ook stopt, een laatste feestje. Na zo lang samen in de bandbus en op het podium moeten er wel veel toffe dingen zijn gebeurd. We spraken met Kevin, Bob en Gertjan af in hun Leidse stamkroeg de WW om te praten over het rock ’n roll-avontuur dat Birth of Joy voor ze is geweest.
Tekst Nadieh Bindels Foto Jorah Terwisscha van Scheltinga
De stamkroeg is de plek waar de drie vanaf het begin van de band samenkomen om bier te drinken, plannen te smeden en bij te komen van optredens. Binnenin de bruine kroeg komen de scheurende gitaren uit de boxen. Voor de deur is de steeg waar Birth of Joy één van haar eerste optredens deed. Op een 2,5 meter hoog podium speelde ze tijdens Leidens Ontzet in 2008 de steeg helemaal ramvol. Gertjan: “Dat was zo vet. Er kon letterlijk niemand meer bij in de steeg en iedereen ging los. Het is misschien wel één van de vetste optredens die ik me kan herinneren.” Na bijna 2000 shows is het lastig te zeggen welk optreden het tofst was, maar er zijn zeker nog wel wat pareltjes blijven hangen bij de drie muzikanten. Bob: “Ik vond de eerste keer Zwarte Cross heel tof. Volgens mij was dat in 2010. We speelden meteen al in de grootste tent en stonden daar met onze kleine spulletjes op het podium. Dat was zeker een hoogtepunt.” Kevin: “We stonden in 2012 op Transmusicales in Frankrijk. Dat was ook echt een speciaal moment. We stonden voor het eerst in het buitenland en speelden meteen voor 3000 man. Het was echt waanzinnig.”
Met hoge toeren de grens over Na het optreden tijdens Transmusicales stroomden de aanvragen voor optredens binnen. Birth of Joy reisde stad en land af om te spelen. In het begin deden ze Frankrijk, Duitsland en Engeland nog in één weekend, niet veel later deden ze zo een week over één land. En ook de V.S. sloegen ze niet over. Ze mochten er op verschillende showcasefestivals spelen. Bob: “Ja het was wel heel vet dat we daar heen mochten en konden zeggen dat we in ‘het grote Amerika’ hadden gespeeld. Het was alleen onmogelijk om daar op te vallen. Zo stonden we in 2013 op CMJ in New York. Dat is een soort ESNS maar dan twintig keer groter met twintig keer zoveel bands.” Kevin: “Ja, weet je nog dat we daar met onze spullen door de stad zeulden? We hadden geen auto en moesten met al onze bandspullen door de stad en in de metro. Wat een gedoe.” Gertjan: “Dan hebben we dat in L.A. beter gedaan. Toen hebben we ergens een winkelwagentje vandaan getoverd om onze spullen de stad door te krijgen.”
Bandbus capriolen & feestelijke streken De bandspullen van A naar B krijgen is in de geschiedenis van Birth of Joy wel vaker een avontuur geweest. Zo had de band in het begin een brandweerbusje uit 1963. Super romantisch en veel mooie herinneringen, maar.. Gertjan: “Ja het was een heel mooi ding, maar handig was het zeker niet. We hebben zo vaak pech gehad met dat ding. Bob: “Er zat een gat in het dak boven de bestuurdersstoel. Dus als het regende, deed Gert-Jan een pet op om niet helemaal zeiknat te worden.” Gertjan: “En de accu ging heel snel leeg. Dus altijd als we bij een plek aankwamen om te spelen, moest ik hem daar opladen. Niet echt handig, maar we hebben er toch twee jaar in gereden, er de clip van ‘Make Things Happen’ mee opgenomen en er Popronde mee overleefd.”
Popronde was de eerste echte tourervaring voor Birth of Joy. Het was voor de band een aanloop naar meer succes, dé periode waarin ze hun goede live reputatie neerzette, maar het was ook zeker een feestelijke ervaring. De drie deden mee in 2010, toen het rondreizende showcasefestival nog een stuk kleiner was dan nu. Bob: “Het duurde destijds zes weken en er waren iets van vijfentwintig steden die meededen. We hebben er toen zo’n tweeëntwintig gedaan, bijna allemaal dus.” Kevin: “Ik kan me herinneren dat het altijd chaos was. Een half uur voor de show was er nog niemand op zo’n locatie en als de show begon, was het stampvol. Het was altijd feest. En weet je nog dat leipe eindfeestje toen in Eindhoven? Dat was in een kraakpand ergens. Super tof!” Gertjan: “Ja, of toen in Middelburg. Dat we met de hele Popronde-crew en allemaal bands in dat huis belandde om nog even een feestje te bouwen tot de zon weer opkwam. Dat was ook een mooie!”
Een feestje bouwen, dat kunnen de drie muzikanten van Birth of Joy zeker wel. Ze hebben dan ook goed van de gelegenheid gebruik gemaakt in de afgelopen tien jaar. Gertjan: “Weet je wat het is. Overal waar je dan komt als band, ben je zelf het feestje. Je treedt op, dus er is feest. Of het nou voor het optreden is, tijdens of erna, er is altijd feest.” Kevin: “Ja dat betekent niet dat we altijd naar de tering zijn gegaan. Met zware tours houd je daar natuurlijk ook wel rekening mee, maar ik kan niet zeggen dat ik altijd een brave gast ben geweest.” Gertjan: “Weet je nog met oud en nieuw toen we in Pacific Parc speelden? We moesten om vier uur ’s nachts spelen. Ja, wat denk je dat er dan gebeurt? Haha! Ik weet nog dat we heel snel door de nummers heen waren.”
Einde in zicht Momenteel tourt Birth of Joy samen met Death Alley door Nederland, om 3 januari voor beiden bands de avonturen af te sluiten in Paradiso. Het kan bijna niet anders dan dat het een bijzondere avond wordt. Bob: “Ik kijk er wel naar uit, samen met Death Alley. Het wordt sowieso gezellig en heel tof.” Kevin: “Er komen zelfs Franse fans naar Amsterdam om die laatste show mee te maken. Dat is echt goeie support! Maar ik heb ook wel in m’n achterhoofd dat het voor het laatst gaat zijn en dat het nu aftellen wordt. Van die kleine momentjes op het podium, de drumsolo’s van Bob bijvoorbeeld”. Toch zijn alle drie de muzikanten blij dat ze dit besluit hebben genomen en ruimte gaan krijgen voor andere projecten en nieuwe kansen. Al blijven ze elkaar wel regelmatig zien.
Als eerste lichting Herman Brood Academie studenten vonden ze elkaar op dag twee van de introductieweek in de oefenruimte. Destijds een jaar of 16, nu bijna 30, is er zoveel gebeurd en beleefd. Gertjan: “Het voelt bijna alsof we een soort broers van elkaar zijn. In goede en in slechte tijden en alles ertussenin. En ik zeg nooit, nooit. Niemand weet wat de toekomst zal brengen, maar voorlopig is het mooi geweest.” Kevin: “Precies dat. Het was een gigantisch avontuur!”
LIVEDATA 15 december Gebr de Nobel, Leiden 20 december Neushoorn, Leeuwarden, 21 december Gebouw-T, Bergen Op Zoom (+Death Alley) 22 december Bibelot, Dordrecht 27 decemberGrenswerk, Venlo(+Death Alley) 28 december LuxorLive, Arnhem 29 december De Pul, Uden 03 januari Paradiso, Amsterdam (+Death Alley)
Om het perfecte geluid te krijgen, nam Angelo De Augustine zijn album ‘Swim Inside The Moon’ op in zijn badkuip. Dit stuurde hij vervolgens naar het Asthmatic Kitty label van Sufjan Stevens, die eigenlijk alleen nog maar eigen werk op zijn label wil uitbrengen. Voor Angelo De Augustine maakt Sufjan Stevens graag een uitzondering.
Het Vlaamse duo Black Box Revelation maken doorgewinterde rockmuziek: een combinatie van 60’s British Invasion-geïnspireerde popmuziek en garage blues-rock.
De mannen hebben al heel wat op hun naam staan: vier waanzinnige albums, tours met onder andere Iggy Pop, dEUS, Jane’s Addiction en Seasick Steve en een samenwerking met Queens of the Stone Age gitarist en producer Alain Johannes. Hun nieuwste album ‘Tattoed Smiles’ is een heel persoonlijke. Ze slaan een nieuwe weg in en samenwerkingen met onder andere Roméo Elvis en Seasick Steve maken het plaatje compleet, maar ondertussen verliezen ze nooit hun originele garage-rock geluid uit het oog.
Na een succesvolle aftrap in Het Paard Den Haag trekt het circus op 8/12 naar Grounds Rotterdam en op 16/12 naar Paradiso Amsterdam. Trek je meest kleurrijke outfit aan, put on your dancin’ shoes en dompel je onder in de love riots en folky grooves van dit swingende gypsy gezelschap!
The Cosmic Carnaval en The Magic Mumble Jumble halen hun inspiratie uit de sixties en seventies en staan bekend om hun tomeloze energie op het podium. Beide bands trekken al jaren door Europa om hun evangelie van de liefde te verspreiden. Ook troubadour Charl Delemarre, die eerder al op Pinkpop stond en de Grote Prijs van Nederland won, laat zich inspireren door de sixties en vult het spektakel naadloos aan.
Ik heb een beetje gekeken naar hoe het bij jou in sneltreinvaart is gegaan. 2016 de uitnodiging om samen te spelen met Het Zesde Metaal bij Radio1, in 2017 won je De Nieuwe Lichting en nu heb je getekend op Communion Records. Hoe is dit voor jou? ‘Een sneltrein. Een waanzinnige rollercoaster. Een droom die uitkomt ook, natuurlijk. Ik kijk met veel dankbaarheid terug op de afgelopen twee jaar. Met heel veel motivatie en zin om te werken kijk ik naar de toekomst.’
In een interview met Radio1 noemde je je ep uit 2017 een visitekaartje, de ep had geen titel. Nu is er dit debuutalbum met een naam. Je hebt het je tweede naam gegeven; AMIR. ‘Ik had het gevoel dat we veel elementen gebruikt hebben die dicht bij mij staan. We hebben niks gebruikt dat niet niets met mij te maken had. Het was dan ook heel vanzelfsprekend om een naam te kiezen die ook dichtbij me staat. Mijn eigen naam. Maar niet alleen daarom. Ik vind het een heel mooi woord en niemand noemt mij Amir. Dus op die manier ook nog een beetje afstandelijk. Het is een Arabisch woord, het betekent prins en ik vond de symboliek ook mooi. Een prins wordt geboren als prins, die kiest daar niet voor maar heeft wel nog veel te leren want is nog geen koning. Ik zie een parallel met hoe ik het gevoel heb geboren te zijn als muzikant, dat er geen andere optie was voor mij.’
Als ik naar jouw album luister, dan neem je de luisteraar heel erg mee. Je vertelt als het ware een verhaal, een robuust rijk verhaal. ‘Als ik schrijf dan denk ik niet, dan voel ik. Op den duur had ik een hoop nummers en keek naar welke elementen erin zitten en op welke wil ik een nadruk leggen? En zo begon ik wat meer te denken en bewust te worden van dat wat ik had geschreven. Voor de productie hebben we vanuit een concept gewerkt waarin we hebben gekozen om de nadruk te leggen op dat grootse, dat majestueuze. Die open klanken, een groot gevoel. Een combinatie van bepaalde traditionele aspecten uit de Arabische muziek en elektronische muziek en het contrast daartussen. Mijn ep was een visitekaartje en dit album is mijn identiteitskaart. Voorlopig althans. Het is een samenkomst van al die invloeden, van alles wat ik tot nu heb meegemaakt.’
Als we wat meer kijken naar de content op jouw identiteitskaart, dan komen je roots zowel Egypte als België naar boven. Zo is er bijvoorbeeld So It Goes, hierin komt het Egyptische sterk naar voren. In hoeverre was het belangrijk om ook die roots te laten klinken? ‘Het was iets dat ik niet echt kon controleren. Je weet niet wat er gebeurd tijdens het schrijven. Tijdens So It Goes had ik kunnen kiezen om dit niet op de piano te schrijven, alleen had je dan niet dit grootse gevoel gehad dat ik zo belangrijk vond. Ik vond het daarom ook belangrijk om hiervoor een Arabisch orkest hun arrangementen te laten spelen, ik wilde die Golden Age sound. Alle focus gaat hierin naar het ritme en de melodie waarin iedereen dezelfde melodie speelt als de zanger. Dat geeft dat grootse gevoel terwijl het maar twaalf mensen zijn.’
Je sluit het album af met een track die de naam draagt van de Griekse godin van de onderwereld. In hoeverre maken wij als buitenwereld, kennis met jouw onderwereld? ‘In dat nummer zie ik de onderwereld als het onderbewuste waarin ik mezelf heb verscholen achter een karakter, ik leg paralellen met die mythe. Het is een ander nummer dan bijvoorbeeld Habibi dat meer to the point is. Persephone is open voor interpretatie waarin het meer een nummer is van iedereen in plaats van alleen van mij. Het liefste schrijf ik nummers met een grijze zone in de tekst zodat die door iedereen anders ingevuld kan worden.’
Om het perfecte geluid te krijgen, nam Angelo De Augustine zijn album ‘Swim Inside The Moon’ op in zijn badkuip. Dit stuurde hij vervolgens naar het Asthmatic Kitty label van Sufjan Stevens, die eigenlijk alleen nog maar eigen werk op zijn label wil uitbrengen. Voor Angelo De Augustine maakt Sufjan Stevens graag een uitzondering.
Het zegt veel over de uitzonderlijke kwaliteit van de Californische troubadour, die opvalt met breekbare, ingetogen en dromerige folkliedjes. Het nieuwe album ‘Tomb’ wordt wederom uitgebracht door het label van Sufjan Stevens en verschijnt begin 2019.
Geuren van markten in Egypte, creativiteit uit Antwerpen. Kan dit samengaan? Zeker.