Public Practice – Gentle Grip (Wharf Cat/Konkurrent)
Postpunkbands die hun stijl vermengen met disco en funk treffen we niet zoveel aan in het muzieklandschap. Public Practice is dan ook wel een beetje een vreemde eend in de bijt.
De New Yorkse formatie kwam in 2018 met een smaakvolle ep op de markt en toen wist je eigenlijk al dat het een act was om in de gaten te blijven houden. Gentle Grip is het debuutalbum van het kwartet en wie goed luistert hoort dat de geest van Talking Heads nog altijd rondwaart. Ook horen we sporen van Blondie en zijn de B-52’s van invloed geweest. Die eerste twee acts zijn niet geheel toevallig ook afkomstig uit New York.
Gentle Grip is een plaat die we kunnen plaatsen in het gebied tussen dansbare funkpunk en de wat modernere kunstpunk. En dat met niet al te gek veel instrumentatie. Dat zorgt ervoor dat het nergens héél erg uitgelaten wordt. Maar dat geeft niks. Want er staan prettige liedjes op het album, dat, en dan noemen we nog een inspiratiebron, ook schatplichtig is aan het werk van Magazine.
We hebben te maken met een speels, leuk en levendig debuutalbum. Ook wel wat recalcitrant. Met Sam York heeft Public Practice een indrukwekkende en veelzijdige frontvrouw binnen de gelederen. Elke lettergreep vraagt om aandacht. Wanneer ze bijvoorbeeld half gesproken passages uitspreekt. Ook de ingewikkelde riffs van gitarist Vince McClelland verdienen een vermelding.
Het is niet zo dat Public Practice met Gentle Grip een grensverleggende plaat heeft gemaakt, maar wel een waarmee je van je barbecuevisite deze zomer geheid de vraag krijgt: “Hé, wat lekker! Wat draai je momenteel joh?” Pieter Visscher