Charlotte Gainsbourg – Rest (Because/Warner)
Je hoort meteen dat er wat anders gebeurt als Paul McCartney zich er mee bemoeit. De Beatle speelt piano, drums en gitaar op Songbird In A Cage, een van de elf voltreffers op Nest, het vijfde studioalbum van Charlotte Gainsbourg. McCartney is niet alleen muzikaal verantwoordelijk voor de track, hij schreef ook de tekst van Songbird In A Cage, terwijl de andere tien nummers van lyriek zijn voorzien door Gainsbourg zelf, meestal in haar moedertaal Frans. Songbird In A Cage is het minst prikkelende nummer op het sensuele Nest.
Als Gainsbourg (46) zelf haar tekst schrijft, is ze op haar sterkst. Dan klinkt ze wulpser dan wulps en zelfs ronduit opgewonden. Net als haar ouders Jane Birkin en Serge Gainsbourg in, bijvoorbeeld, Je T’aime… Moi Non Plus – uit ’69. Het bloed kruipt waar het niet kan gaan, al is Charlotte natuurlijk altijd wel verlangend en hartstochtelijk geweest op haar albums. Maar zo verleidelijk als op Nest was ze nog nooit. Pa en ma kunnen er een punt aan zuigen.
Niet zozeer de aanwezigheid van McCartney, die maar één nummer meedoet, als wel de aanwezigheid van de Franse muzikant Sebastian (Sebastian Akchoté) – die vrijwel alle muziek schreef – drukt een zwaar stempel op Nest, dat werkelijk overloopt van de muzikale klasse. Sublieme melodieën, de juiste instrumentkeuze; alle ingrediënten zijn aanwezig op dit formidabele album, waar een hoofdrol is weggelegd voor elektronica.
Sebastian produceerde platen van Frank Ocean en werkte bovendien voor Bloc Party, Beastie Boys en Daft Punk. Guy-Manuel de Homem-Christo van laatstgenoemd Frans duo schreef het titelnummer, samen met Gainsbourg. Die nu niet alleen zingt, maar ook fluistert, zoals alleen zij dat kan. Het is gek genoeg het meest ingetogen nummer van de plaat. Het uitbundigst is Sylvia Says, wanneer Gainsbourg flirt met disco. Een vloervuller in wording.
Dat het zes jaar heeft geduurd na voorganger Stage Whisper dat Gainsbourg een nieuw album uitbrengt, staat allesbehalve los van haar drukke acteeragenda. Zo gaf ze sinds 2011 maar liefst veertien keer acte de présence in diverse films, waaronder Lars von Triers veelbesproken kaskraker Nymphomaniac (2014), waarin ze de hoofdrol vertolkt en waarmee ze een Bodil Award voor beste actrice in de wacht sleept.
Rest is een geestverruimend meesterwerk geworden, waarmee vader Serge muzikaal geregeld wordt overklast en waar je maar geen genoeg van krijgt. Pieter Visscher