Tweede lading namen voor London Calling Festival 26 en 27 oktober 2018

Amper een week na de eerste lichting namen voor de oktober-editie van London Calling volgt een nieuwe lading namen. Ook The Garden, The Chats, Honey Harper, Jess Williamson, ViVii, Crumb en A Giant Dog staan op vrijdag 26 en zaterdag 27 oktober in Paradiso. Weekendkaarten zijn verkrijgbaar in de vorm van Indiestadpassen.

THE GARDEN
Naar eigen zeggen heeft de Californische tweeling met The Garden hun eigen muziekgenre uitgevonden genaamd ‘Vada Vada’. Zou je het in bestaande genres moeten omschrijven dan neigen de nummers van het duo meer naar lo-fi garagepunk. Fletcher and Wyatt Shears zijn twee opvallende broers: soms gehuld in vrouwenkleren en make-up, soms gehuld in leren jacks en gescheurde jeans. Ze maken korte nummers met voornamelijk enkel drum en bas die er keihard op knallen. Afgelopen maart kwam het knotsgekke album Mirror Might Steal Your Charm uit en daarmee zetten ze al een ijzersterke show in Bitterzoet neer.

THE CHATS
“I’M ON SMOKO! SO LEAVE ME ALONE!” Het is dit nummer met de daarbij horende videoclip die The Chats in thuisland Australië direct een cultstatus geeft. Drie jongens die nog maar net droog achter de oren zijn maken onvervalste pubrock en hebben net hun tweede EP Get This In Ya op de wereld losgelaten. Na een uitverkochte tournee met de legendes van Cosmic Psychos weet iedereen ‘Down Under’ wie The Chats zijn. En nu komen ze voor het eerst naar Europa en gelukkig ook naar Nederland.

CRUMB
Het uit New York afkomstige Crumb bestaat uit Lila Ramani (gitaar), Brian Aronow (synths, sax), Jesse Brotter (bas) en Jonathan Gilad (drums). De eerste EP bestond uit nummers die Ramani in haar eentje had geschreven, maar bij de tweede EP Locket (2017) werd collectief geschreven. De band wordt geïnspireerd door psychedelische rock uit de jaren ’60, dream pop en jazz fusion, maar is naar eigen zeggen nog continu op zoek naar de eigen muzikale identiteit. Eerder dit jaar behoorde Crumb volgens alle muziekblogs tot een van de hoogtepunten van het SXSW Festival.

HONEY HARPER
William Fussel is een singer-songwriter uit Atlanta die tegenwoordig vanuit Londen opereert. In 2010 vormt hij een synthpop-groep genaamd Mood Rings, vorig jaar kwam hij onder de noemer Promise Keeper met avant-garde pop en met zijn laatste project Honey Harper laat hij zijn liefde voor klassieke country horen. Zijn liedjes zijn eerlijk, zuiver en universeel. Het geluid is licht, maar het gevoel is zwaar. Zelf omschrijft hij het als “Cosmic American Music”.

A GIANT DOG
A Giant Dog maakt garagerock. Na een korte carrière als coverband werd de band van de vriendengroep uit Austin in 2008 omgedoopt tot A Giant Dog en gingen ze aan de slag met eigen muziek. Classics als The Coasters, The Stooges and Velvet Underground zijn van grote invloed op het geluid van de Amerikanen, die er een moderne twist aan geven. Inmiddels is de band toe aan de vierde plaat Toy, waarop ze strakker dan ooit klinken. Het is het resultaat van eindeloos touren in de dezelfde samenstelling; Andrew Cashen en Andy Bauer op gitaar, Graham Low op bas, Daniel Blanchard op drums en de rauwe, uitdagende vocalen van zangeres Sabrina Ellis.

VIVII
Het leven van het Zweedse koppel Emil en Caroline Jonsson is een waar liefdessprookje. Ze leerden elkaar als kind kennen op een zomerkamp in Gothenburg, om tijdens hun tienerjaren verliefd te worden en vroeg in hun twintiger jaren al te trouwen en kinderen te krijgen. Het is pas op dat moment dat Emil zijn carrière als model aan de wilgen hangt en besluit om met zijn vrouw muziek te gaan maken. Daarvoor grijpt het duo terug naar alle muziek uit hun jeugd: oldies van vader en moeder’s platen, indiepop, klassieke muziek en gospel. Het resultaat is lome indiepop vol synthesizers en harmonieuze zang, die doet denk aan de muziek van landgenoot Lykke Li. De eerste single ‘Siv (You and I)’ (2018) is inmiddels al meer dan een half miljoen keer beluisterd.

JESS WILLIAMSON
Jess Williamson is in drie platen uitgegroeid van een voorzichtige folkzangeres op haar debuutalbum Native State (2014) tot een volwaardige singer-songwriter. Dat hoorde je al op het gewaagde tweede album ‘Heart Song’ en wordt nog eens bevestigd op het derde album ‘Cosmic Wink’. De liedjes van de Texaanse hebben een prettig vroegere-Neil Young-gevoel en zijn subtiel, melodieus en tekstueel gezien duister en diep.

Eerder werden al Ancient Shapes, Hookworms, Jo Passed, LAPS, Sink Ya Teeth en The Parlotones bevestigd voor London Calling.

Live Review: The Garden @ Bitterzoet, Amsterdam

Live Review: The Garden @ Bitterzoet, Amsterdam
22 maart 2018
Tekst Nadieh Bindels Foto’s Joyce Goverde

The Garden beukt lekker in Bitterzoet

Keihard beuken, een loop met blaffende honden, koprollend over het podium, niets is de tweeling uit Californië te gek. Zanger en bassist Wyatt en drummer Fletcher, samen de band The Garden, zijn op tour in Europa en sloegen Amsterdam daarbij niet over. Afgelopen donderdag stonden de twee op het podium in Bitterzoet.

Wie deze avond geen oordoppen bij zich heeft, is flink de lul, want het gaat er hard aan toe bij The Garden. Het duo maakt punk en garage met tussendoor elektronische, drum ’n bass en hiphopinvloeden. Om het benoemen van de sound makkelijker te maken, hebben ze het omgedoopt tot hun eigen genre VadaVada. Een vreemde combinatie wellicht? Niet voor deze eeneiige tweeling. Hun vader speelde in verschillende punkbands als Final Conflict en Shattered Faith, maar speelde ook voor onder andere The Prodigy. De combinatie van punk en harde genres met elektronische sound werd ze dus met de paplepel ingegoten en is ook waar ze de avond mee beginnen. Het duo start met het enige nummer waarin echt gerapt word deze avond. Beiden bespelen hun instrument niet. Vooraf opgenomen muziek begeleidt de twee, wat ruimte biedt voor Fletcher om tussen het rappen door koprollend het podium over te gaan.

Het volgende nummer is er één uit de categorie punk. Beide mannen gaan vanaf nu wel verder op hun instrument. Het veelal hip uitziende en jonge publiek stampt en beukt inmiddels door de zaal van Bitterzoet, terwijl Wyatt van het podium afvliegt om vervolgens liggend naast de bar zijn basspel voort te zetten. Iets wat hij trouwens strak doet, dat spelen op de bas.

De band combineert vanavond nummers van de eerste twee albums HaHa en Cloak met een aantal nummers van het nieuwe album Mirror Might Steal Your Charm, dat 30 maart uitkomt. Het zijn veelal korte songs van een minuut of twee, drie. Vooraan staan een hoop fans die de teksten kennen. Wyatt maakt daar regelmatig gebruik van door zijn microfoon het publiek in te steken en de fans te laten zingen. De twee broers beuken flink door de set heen, waardoor er weinig tijd is voor aankondigingen of gepraat tussendoor. Wat ook niet echt bij hun stijl zou passen: ze hebben een zeer nonchalante uitstraling, maar weten duidelijk goed wat ze doen op het podium.

Het eerste deel van de set is de afwisseling tussen de punk en de meer elektronische nummers goed en houdt het de aandacht er lekker bij. Al hadden ze de nummers met een elektronische sound misschien beter meer over de set kunnen verspreiden, want in het tweede deel wordt het wat veel van hetzelfde geluid. Gelukkig trakteert Fletcher regelmatig op lekkere, strakke drumsolo’s, die de aandacht er dan weer wel bij halen. Even als de rare geluidssamples die hij tussendoor aanslaat op zijn elektronische drumpads.

Het publiek lijkt het goed naar zijn zin te hebben en host de hele set lang door de zaal. Hier en daar vallen mensen over het podium en wordt er gecrowdsurft. In de laatste paar nummers geven de broers nog even wat diverser geluid weg. Wyatt brengt in één van de laatste nummers een zware, bijna ruisende, sound de zaal in. Ondertussen blaffen de gesamplede honden er doorheen. In het laatste nummer haalt hij met zijn geluid blues-rock sferen aan, voor hij er volop de beuk inzet. Ook Fletcher trakteert nog even op wat strakke drumsolo’s waarbij hij zijn ride bekken met ongelooflijke snelheid bespeelt. Na 24 nummers is het tijd om het podium te verlaten. Terwijl de tweeling van het podium verdwijnt, galmen de gesamplede space geluiden nog even door.

The Garden The Garden

The Garden The Garden The GardenThe Garden