James Dean Bradfield – Even In Exile (The Orchard/ DGR Music)
James Dean Bradfield kennen we vooral als zanger van Manic Street Preachers, uit Wales. De band brak in 1992 door met Motorcycle Emptiness. Bradfield schreef mee aan de epische track. Manic Street Preachers is een band die songideeën in de groep gooit en tot composities komt. Geen unicum.
Bradfield bracht veertien jaar terug zijn eerste soloplaat uit, die niet geheel solitair tot stand kwam en dat geldt in sterkere mate voor zijn nieuwe soloalbum: Even In Exile. Het leven wordt gevierd op de plaat en zo horen we het graag. We rommelen immers gemiddeld een jaar of 80 wat aan op deze verwarde planeet en dan komt Magere Hein maar ‘ns kijken. Vier het leven! is daarom het credo van Bradfield en wij vieren het feest dolgraag met ‘m mee. Al is dat nog geen sinecure, zeker niet tijdens zo’n vervelende pandemie. Wees eerlijk.
Bradfield slingert met Even In Exile een elftal songs de wereld in die veelal uitnodigen tot meezingen. Het liefst alleen, in de auto, waar niemand anders er last van heeft. De nummers verwijzen, verre van onomwonden, maar welzeker, naar de dood en voorál het leven van de Chileense zanger, dichter en activist Victor Jara. Hij was geen fan van de bourgeoisie in het algemeen en die van Chili in het bijzonder. Jara evenwel omarmde de liefde met dezelfde geestdrift en hij zong daar graag over. Zoals velen in de muziekgeschiedenis graag zongen en zingen over het belangrijkste aspect dat het leven ons biedt. Die liefde inderdaad. Met de godvergeten anderhalve meter afstand wordt ook dat allemaal wat krampachtiger, maar enfin. Jara kwam op een verschrikkelijke manier aan zijn einde, zoals dat vaker gaat met verzetshelden. Hij werd gemarteld en ten slotte vermoord, tijdens het bewind van fucking Pinochet. Vlak voor zijn dood schreef Jara nog een lied tegen fascisme en dictatuur. Zwanenzang om in te lijsten.
Op Even In Exile zijn de teksten, over Jara, geschreven door dichter/toneelschrijver Patrick Jones. Voor de muziek is Bradfield zelf verantwoordelijk. Het is muzikaal een album geworden dat in het verlengde ligt van de muziek van Manic Street Preachers, zoals we vaker zien bij bandleden die op eigen benen eens wat gaan proberen. Niks mis mee. Alternatieve rock, met een boodschap. Met een vleugje bombast, her en der. Wat extra elektronica, soms. Het past er allemaal bij. Rustpunten genoeg, bovendien. Bradfield wil dolgraag dat geweldenaar Victor Jara doorleeft in ieders gedachten en heeft met Even In Exile een prachtig, bij vlagen (Thirty Thousand Milk Bottles en met name There’ll Come A War, waarin piano en elektronica elkaar omhelzen) indringend eerbetoon op plaat gezet. Victor Jara zou er beretrots op zijn geweest. Held! Pieter Visscher