De ontbrekende e geeft al aan dat de Jo van The Districts een andere is dan die van Jimi Hendrix. Om verwarring definitief te voorkomen. De Jo van The Districts is een meisje en heeft geen gun in haar hand. De titel verwijst ook niet naar de klassieker van Hendrix, maar naar Hey Joe van de onlangs overleden ‘naïeve ‘ singer-songwriter Daniel Johnson, een belangrijke inspiratiebron van de band uit Pennsylvania.
Zanger Rob Grote zegt over de tweede single van het nieuwe album van zijn band dat Hey Jo gaat over een nieuwe liefde in een wereld waarin de problemen zich opstapelen. Dit thema illustreert de periode van onrust en onzekerheid waarin Grote tot voor kort verkeerde. Hij heeft zich zelfs afgevraagd of hij nog wel moest doorgaan met muziek maken. Dat Hey Jo toch is uitgekomen en dat er een releasedatum is voor het nieuwe album (I’m Not Going Anywhere, 13/3) van The Districts geeft aan dat hij zijn twijfels voorlopig heeft overwonnen.
In plaats van zijn muze de rug toe te keren, bleek muziek maken juist deel van de oplossing. Niet eerder drukte Grote zo nadrukkelijk stempel op het schrijf en opnameproces, maar niemand die daar moeite mee had. Met zijn statige tempo, galmende gitaren en ver klinkende zang klinkt Hey Jo anders dan we van The Districts zijn gewend, maar niet minder boeiend of overtuigend. The Districts is en blijft een van de betere bands van de jaren 10 en zo te horen ook van de jaren 20.
Concert: 7 mei Ekko, Utrecht.