Nog vier jaar te gaan en The Flaming Lips is veertig!
Sinds de oprichting in 1983 zijn Wayne Coyne en zijn kompanen zijn altijd hun eigen gang gegaan. Hun doel was nooit zo zeer om de fans te pleasen, maar om het voor de band interessant te houden. Regelmatig vielen de belangen samen wat resulteerde in klassieke albums als The Soft Bulletin en Yoshimi Battles, maar deze eeuw leek The Flaming Lips toch vooral voor eigen parochie te rocken.
Goed nieuws dus dat het nieuwe, 15e album weer eens een plaat is die niet, nou ja veel minder wordt gehinderd door onnavolgbare geluidsexperimenten, vage composities en concepten die alleen door lotuseters te volgen zijn. Recht toe recht aan rock zullen Coyne en co nooit maken, maar de meeste songs op King’s Mouth zijn goed te volgen ook voor nuchtere types.
How Can A Head is een mooi voorbeeld van de Lips op standje behapbaar. Kop, staart, brug en refrein alles is aanwezig plus een mooie melodie en een uitvoering die binnen de lijntjes blijft. Retro is How Can A Head ook. Het nummer doet wel aan E.L.O. denken. Waar de tekst over gaat mag Joost weten. Hoe toegankelijk het nieuwe album ook is, een normale band zal The Flaming Lips nooit worden.