Een kleine 10 jaar geleden bracht Ty Segall zijn eerste album uit, op cassette. Er zouden er nog velen volgen. Als we Ty’s werk als gastmuzikant en bandlid voor het gemak even vergeten, (niet echt verstandig gezien zijn werk met Fuzz en Mikal Cronin) dan verschijnt binnen kort zijn 9e solo-album. Natuurlijk zijn niet alle albums even goed, maar ze zijn wel allemaal interessant en sommigen zijn mijlpalen en ijkpunten van de Californische punk/garage/psychedelic rockscene van de jaren 10 van deze eeuw. Break A Guitar is Ty op zijn best, stem en gitaarsound hebben wel iets weg van John Lennon ten tijde van The Plastic Ono Band (Cold Turkey), terwijl de toon lekker laconiek is en aan Dinosaur jr doet denken. Maar Ty Segall staat vooral zijn eigen mannetje en rijgt 50 jaar rockhistorie aaneen tot een puntig werkje met de klassieke popsonglengte van 3 en halve minuut. Nieuwe album, Ty Segall (de 2e die naar hem is vernoemd), opgenomen met de legendarische Steve Albini is fysiek te koop bij de betere platenzaken en digitaal via iTunes, maar schittert vooralsnog door afwezigheid op de steamingssdiensten.
