Valerie June is de vooralsnog laatste artieste in een lange lijn, die zo’n honderd jaar geleden begon in de delta van de Mississippi en zich razend snel voortplantte in de kroegen van New Orleans en de krochten van Chicago. We hebben het over de blues en dan met name over de ladies of the Blues. Valerie is dus een verre nazaat van Memphis Minnie en Bessie Smith, een erfgename ook van Tina Turner en Etta James. Typisch voor de blues is dat het een redelijk afgebakende stijl is die uiteindelijk wordt bepaald door de persoonlijkheid van de artiest. En personality heeft Valerie June in overvloed. Haar stem is herkenbaar uit duizenden, haar gitaarstijl is om het met een moeilijk woord te zeggen idiosyncratisch, maar haar songs sluiten aan bij een tientallen zo niet honderden jaren oude traditie van het zingen levenslust, levenservaring en levenshouding. Het is een misverstand te denken dat blues altijd blue is, dat misverstand is in het leven geroepen door blanke fans die een voorkeur hadden voor langzame nummers. Het gros van de bluesartiesten is levensgenieter en dat uit zich in hun muziek. Valerie viert haar bestaan met Shakedown, een uptempo track met zware gitaren, een opzwepende beat, handclaps gospelkoortje en een happy end. Weer heel anders dus dan het mooie melancholieke Astral Plane,waarmee de diva haar nieuwe (4e) album, The Order of Time al eerder aankondigde.
