Het festival waar de Nederlandse muziekindustrie samen met liefhebbers en iedereen die er ook eens bij wil zijn de stand in het Nederlandse muzieklandschap opneemt. Een groot muzikaal feest in Groningen zo aan het begin van het jaar waarbij het heerlijk rond struinen is en waarbij je altijd weer verrassingen tegenkomt.
Remy van Kesteren bijvoorbeeld. Deze vriendelijke en enthousiaste harpist tovert zo aan het begin van het festival de Binnenzaal om tot een prachtige sprookjesachtige ambiance. Het geluid van zijn instrument heeft de hoofdrol in de mooie nummers. Sommige stukken zijn instrumentaal en in een aantal wordt gezongen door bevriende muzikanten Kim Janssen en Robin Kester. De sfeer die wordt neergezet doet me denken aan Massive Attack en Portishead en dat zorgt voor een fijn en rustig begin van de avond.
Aansluitend kunnen we kiezen uit twee bands die bestaan uit groepen muzikale vrienden. Ik begin even bij Hiigo uit Zwolle die in de entreehal de liedjes mogen laten horen van de later dit jaar te verschijnen debuutplaat. Lichte Nederlandstalige popliedjes in de stijl van BLØF en IsOokSchitterd. Zanger Hans van der Werff heeft een prettig stemgeluid maar voor mij is het allemaal lang niet spannend genoeg.
Gelijk dus maar door naar the Vices. Deze jonge Groningers richtten in 2019 dit bandje op en daarna ging het in sneltreinvaart vooruit. In het eerste jaar al optredens in Berlijn en Parijs en in de jaren die volgenden breidde zich dat uit tot de headline tour die ze afgelopen jaar in de VS deden. De mannen zijn Nederland inmiddels ontgroeid en ze richten zich vooral het buitenland wat resulteerde in een headline tour die ze afgelopen jaar in de VS deden. Fijn om ze weer eens in Groningen te zien en wat een fantastisch optreden zetten ze neer. De vaart zit er in en het optreden is een Rock & Roll explosie van hoog niveau.
De eerste echte verrassing voor mij deze avond zijn de Niemanders. Muzikanten Rocco Ostermann en Wout Kemkens van o.a. Shaking Godspeed hebben een bonte verzameling muzikanten uit Nederland om zich heen verzameld en samen met zangers en muzikanten die ze zochten in verschillende asielzoekerscentra geven ze een stem aan de nobodies, de verschoppelingen; mensen in moeilijke posities. Omar bijvoorbeeld, een fragiele jongen gevlucht uit Jemen staat met een grote grijs een prachtig emotioneel nummer te zingen. Of Awn Maarof uit Damascus. Samen met de toetsenist brengt hij een adembenemende versie van ‘O Sole Mio. De rest van de band, met daarin ook Rudeboy van o.a. the Urban Dance Squad, staat in de zaal voor het podium en zingt vol overgave met hem mee. Een ander hoogte punt is het door Rocco bezwerend gezongen Het Spel. Hij kruipt in de huid van de vluchteling die probeert Europa binnen te komen. Het is -20, het prikkeldraad is drie meter hoog en je hebt al een reis achter de rug waarin je met stokken bent geslagen en waarin je geld en je paspoort je zijn afgenomen. Doorgaan is het enige dat dan nog kan. Emotioneel en ontzettend doordringend en invoelbaar wordt dit nummer gezongen en gespeeld. Dit laat niemand onberoerd en alle emoties kwamen dan ook voorbij in dit fantastische optreden.
In de grote zaal staat even later Zoë Tauran. Deze jonge Molukse zangeres heeft een prachtig heldere stem en speelt een thuiswedstrijd net als eerder the Vices. Ze komt uit Roden en stond op een eerdere editie nog in de foyer. Nu is de grote zaal voor haar en dat doet ze ontzettend goed. Zeer zelfverzekerd brengt ze haar Nederlandstalige liedjes die vooral meegezongen worden door leeftijdgenoten die haar TikTok hits kennen. Er is genoeg muzikale afwisseling met mooie ballads, dance invloeden en zelfs een stuk gabber. Deze is voor de meiden roept ze als ze Alles Op Gevoel inzet.
Ik blijf nog even bij de lichte popmuziek als ik even later Bente in haar teddybeer trui zie optreden in de kleine zaal. De inmiddels blondine zweeft over het podium op haar liedjes waarin ze net als veel generatie genoten zingt over haar gevoelsleven en de tegenslagen en vreugde die horen bij het jonge leven.
Serieus goed, misschien wel het beste van de avond, is even later het optreden van Hiqpy. Het afgelopen jaar is de roem hen vooruitgesneld. De vergelijking van een soort Nirvana rockmonster met Ariana Grande op zang zegt het wel zo’n beetje. Dit is zo’n optreden waar je bij wilt zijn en er staat dan ook een grote massa mensen voor de veel te kleine binnenzaal. De band speelt de nummers met een intensiteit alsof hun leven er vanaf hangt en de uber stijlvolle zangeres Abir Hamam is het schitterende middelpunt. De drie kwartier vliegen voorbij en als ze afsluiten met onlangs verschenen debuutsingle Something zijn we nog lang niet klaar. Als je een kans krijgt ze te zien, sla deze niet over!
Stevie Bill is een jonge Nederlandse vrouw die haar muzikale heil al vroeg in het buitenland is gaan zoeken. Eerst in Berlijn en later New York waar ze vrienden en bandleden leerde kennen. Samen met hen speelt ze haar prettige indie liedjes niet onverdienstelijk en enigszins nonchalant in de foyer van de grote zaal. Leuk om eens te zien maar niet meer dan dat.
In de grote zaal mag S10 haar nieuwe plaat presenteren die pas over twee maanden uit zal komen. De plaat is opgenomen met haar held Jordan Fish van de band Bring Me The Horizon zo vertelt ze aan het begin van het optreden. Ze geeft toe behoorlijk zenuwachtig te zijn maar dat is nergens voor nodig. De show wordt verrijkt met prachtige visuals en in haar opvallend fleurige kleding is het een feest om naar te kijken en luisteren. We horen haar lekker rockende Doorweekt, Voldaan, haar favoriete nummer van de nieuwe plaat en een ander hoogtepunt is het mooie Huis In Mijn Hoofd. Natuurlijk mag haar beste vriendin niet ontbreken bij dit belangrijke optreden en samen met Froukje zingt ze ter afsluiting uitbundig hun grote hit Ik Haat Hem Voor Jou!
Inmiddels zijn we wat later op de avond aangekomen en de beleving van de optredens wordt enigszins gekleurd door de gezelligheid die gepaard gaat met wat biertjes. Nou heb ik het idee dat de organisatie van Noorderslag hier rekening mee houdt want later op de avond worden de optredens wat minder luister- en wat meer belevingsavonturen. Zo zie ik de Wodan Boys de kleine zaal afbreken met hun vette rock sound en even later gaat het dak er nog veel meer af bij de vette punkrock show van L.A. Sagne. Weinig subtiel maar met een flinke moshpit, een enkele crowdsurfer en de vuisten in de lucht. Heerlijk!
Voor wie op dit tijdstip lekker wil dansen kan terecht bij terecht bij de heerlijke clubsound van Housepainters, de techno van Eva Vrijdag en afwisselende en opzwepende dance van Jack Shore.
In de grote zaal wordt ondertussen de spanning opgebouwd, wie zal er dit jaar met de popprijs vandoor gaan? De buzz was dit jaar niet heel erg groot, de meeste mensen verwachtten dat Froukje hem zal pakken met haar hits, grote shows en de prachtige debuutplaat Noodzakelijk Verdriet. Maar de verrassing is er dan toch want niemand minder dan Roxy Dekker pakt de belangrijkste Nederlandse popprijs. Volgens de jury wist de jonge zangeres als geen ander de tijdsgeest te vangen in scherpe, humoristische teksten vol zelfspot over haar generatie. Artistiek inderdaad niet zo hoogstaand als Froukje of Eefje de Visser maar binnen haar generatie vele malen succesvoller en daarom kan ik me er wel in vinden.
Personal Trainer heeft de eer het festival af te sluiten in de bomvolle kleine zaal en dat doen Willem Smit en zijn band met verve. Hoewel ik met een vriend sta te bomen over het feit dat we liever nog meer compacte liedjes willen horen komen we gaandeweg het optreden tot de conclusie dat de band goed is zoals ze zijn. Meer dan goed! Willem zit vanaf de eerste seconden volledig in het optreden en geeft zich zoals altijd helemaal en de band speelt beter dan ooit. Het publiek springt, danst en schreeuwt mee met de overbekende nummers en we weten het zeker, dit is terecht een van de beste bands die we momenteel in Nederland hebben.
tekst: Jan Berends
foto: Hiqpy door Siese Veenstra