Party Time, Post-Rock en het Eurovisie songfestival
Froukje heeft een druk weekend zegt ze. Deze maand is haar debuutplaat Noodzakelijk Verdriet uitgekomen, ze heeft de rol als gastredacteur in de OOR en op Noorderslag is de grote zaal van de Oosterpoort prime time voor haar. Maar eerst speelt ze vanavond een akoestische set in platenzaak Plato Groningen. Een rij van meer dan 100 meter heeft zich gevormd terwijl de winkel al bomvol staat. Niet alleen meiden en jongens in de leeftijd van de jonge ster maar ook de oudere serieuze muziekliefhebber herkent haar talent en probeert een glimp van haar op te vangen door de ramen van de mooie zaak. Zittend op een stoeltje begroet ze het publiek, ze vindt het wat spannend met al dat licht. Maar als ze eenmaal begint valt de spanning weg. Ze keuvelt de liedjes aan elkaar, het publiek buiten denkt even dat ze naar hen zwaait en het muisstille publiek binnen vindt alles prachtig. We hebben de tijd, Licht en donker, Kwijt, prachtige liedjes en haar licht hese stem komt in deze setting nog mooier uit. Na 20 minuten is het al weer voorbij maar na het optreden neemt de sympathieke zangeres voor iedereen de tijd voor een praatje, een selfie of een handtekening.
Maar ik ben op weg naar English Teacher. Ook zij gaven vanmiddag een prachtig kort optreden in de platenzaak en nu staan ze in de grote zaal van MAAS. De EP Polyawkward deed bij iedere muziekliefhebber de oren al spitsen maar de singles, van de later dit jaar te verschijnen plaat This Could Be Texas, doen dit nog veel meer. En ook live maken ze het waar. Lily Fontaine is de blikvanger met haar afrokapsel en haar mooie soulvolle stem. De liedjes lijken soms iets minder strak gespeeld te worden dan op de plaat maar dat zal vanavond de sfeer niet verpesten. Heerlijk melodieën, verrassende tempowisselingen en die stem die alles met elkaar verbindt. Wat een fijne nieuwe band. Eind februari nogmaals te zien, in Vera Groningen, mis dat niet want daarna is die zaal waarschijnlijk te klein!
In de kleine zaal speelt daarna Iva Lorens uit Servië. De zangeres heeft een aangename stem en de popliedjes hebben een losse, wat zwoele feel. Het publiek swingt zo aan het begin van de avond al losjes met haar mee maar mij kan het niet zo boeien dus ik ga weer een deur verder.
Daar speelt Viji en dat kan me wél boeien. De indierockband uit Oostenrijk (en nu Londen) speelt heerlijk jaren ’90 muziek die soms wat aan the Breeders en nog meer aan Liz Phair en Juliana Hatfield doet denken. Ze brachten hun plaat So Vanilla uit op Speedy Wunderground en de producer werkte met Wet Leg en Kae Tempest. De ene aanbeveling na de andere dus. Heerlijke uptempo indierock waarbij zangeres Vanilla Jenner heerlijk verveeld zingt en waarbij de gitaren altijd sneren. De hoofden in het publiek deinen heerlijk mee en ik blijf tot het einde hangen en dat is altijd een goed teken. Meer dan een leuk bandje!
We zijn nieuwsgierig naar Slowshift. De band met oud leden van Motorpsycho, Of Monsters and Men en Trontheim Jazz Orchestra. De band is een soort supergroep en ze staan dan ook midden op de Grote Markt in de openlucht tent die ESNS daar heeft neergezet voor het gratis side programma. Ik ben zeer benieuwd naar de plaat die later deze maand uit gaat komen. Helaas komt het optreden niet echt van de grond. De vele sferische stukken gespeeld door het begeleidende orkest halen de vaart er uit. Pas op momenten dat het begint te rocken en de verschillende gastzangers meedoen pakt de band onze aandacht. Ik denk dat deze show in een theater fantastisch is maar op deze locatie valt het wat in het water, mede doordat de ruimte inmiddels is volgestroomd met fans van Joost Klein die hierna zijn opwachting komt maken.
Er is iets mis gegaan met het crowdmanagement want er zijn te veel mensen toegelaten rond de tent op de Grote Markt. Het gratis optreden van Joost heeft natuurlijk jongeren van heinde en ver naar de Grote Markt getrokken en die maakt het niks uit dat ze een kwartiertje langer moeten wachten. Als de omgeving weer veilig genoeg is verschijnt het logo van het Eurovision Song Contest Malmö 2024 op het scherm en springt Joost het podium op. And the 12 point go to the Netherlands! Joost is los en een mooie set met bekende nummers komt voorbij. Joost speelt de hele set of hij een Duitse artiest is die ons hier in Nederland komt vermaken en het publiek maakt het allemaal niet uit, Joost is er en iedereen heeft lol! Toch vind ik zijn optreden een stuk minder geïnspireerd dan vorig jaar op Noorderslag. Het manische, de gekte, ontbrak vandaag. Hij liep regelmatig even naar zijn dj om mee te kijken op het scherm en dat haalde de vaart er wat uit. Maar goed, iedereen heeft wel eens een mindere dag en Joost is echt en puur en bij hem mag je dat dan gewoon zien.
Wie ook een feestje kan bouwen is Master Peace. En dat is een understatement. Het Londense feestbeest Peace Okezie zet de zaal volledig op zijn kop met zijn sleazy party knallers. Een vrouwelijke DJ, een gitarist, en zijn eigen ADHD, meer is er niet nodig voor een feestje extra ordinaire! Maar vergis je niet, het zijn steengoeie liedjes met invloeden van Daft Punk, Basement Jaxx en vooral ook de gitaren van Bloc Party. Retestrak, de ene na de ander.. Soo Long, Start You Up, Veronica en I Might be Fake, success guaranteed. Heerlijk om op door de kamer te dansen maar nog lekkerder om samen te ondergaan in een zweterige club of deze zomer op een festivalweide!
Na deze geweldige explosie van plezier is het rustig bijkomen bij Aggrasoppar. Ook een band die een feestje kan bouwen maar hier zit het hem vooral in de afwisseling. Verschillende rappers, een soulfulle zangeres, de jonge band van de Faeröereilanden houd het wat kleiner en bouwt zijn eigen feestje op het podium en de zaal doet gezellig mee.
Eigenlijk is dit bij Heave Blood and Die precies het zelfde. Het zijn post-rockers uit Tromso in Noorwegen. Geen vrolijke of relaxte dansmuziek maar de zwaar aangezette gitaarmuziek dendert heerlijk door en het spelplezier spat van de bandleden af. Muzikanten die de muziek in eerste instantie voor zichzelf maken, gewoon omdat dit het mooiste is wat ze kunnen bedenken. Vooral zangeres Marie Sofie Mikkelsen kan haar glimlach niet onderdrukken terwijl de band in hoog tempo doorbeukt. Dit is nou een optreden waar ik geen genoeg van kan krijgen en ik ben niet de enige. Het publiek schreeuwt of ze er nog ééntje willen doen en als ook die allerlaatste voorbij is zit het er op voor de band en stappen ze moe maar nog vol energie het podium af om een biertje te gaan pakken aan de bar. Voor liefhebbers van zwaar aangezette Noorse gitaarmuziek en eigenlijk ieder ander, gaat deze band zien!
Als afsluiter van de avond ga ik nog kijken bij Wax Museum die spelen in de mooie ruime concertzaal in het Forum. Het disco/funk gezelschap uit Berlijn weet hoe ze een feest moeten bouwen! Hier geen zware gitaren maar een gezellige uitgelaten sfeer. Glitterkleding en meerstemmige zang die we kennen uit de Philly Soul van de jaren 60 en 70. Ieder nummer heeft een vette groove en het publiek klapt en danst zich een weg de avond in. Een vrolijke afsluiter van weer een heerlijke avond Eurosonic.
Tekst: Jan Berends
Foto: English Teacher door Stef van Oosterhout