Voor het eerst begint Noorderslag al om 16:00 en dat is een goeie ontwikkeling. Veel bezoekers hangen nog ergens in de stad rond of gaan eerst een hapje eten waardoor er meer spreiding is bij binnenkomst. Geen rijen bij de garderobe en dat is fijn.
Ik ben zelf ook iets later en loop gelijk door naar de binnenzaal waar The Indien staat. Het is bomvol en warm en samen met enkele bekenden zie ik zangeres Rianne Walther samen met haar vrienden de nette popsongs spelen waar we ze van kennen. De Haagse band bestaan al meer dan tien jaar en dat hoor je. Gedegen muzikanten en de zangeres heeft een fantastische stem. Vandaag krijgen we vooral nieuw werk te horen van de binnenkort te verschijnen debuutplaat. Her en der wat lichte ‘60s invloeden maar voor mij vooral te mooi en te netjes allemaal.
Bij Droom Dit ligt dit volledig anders. De band staat in de bovenzaal, een soort vergaderruimte met systeemplafond, maar zanger Sam de Laat is opgetogen dat ze hier mogen staan. Vorig jaar nog in café de Drie Gezusters op Pinguin Radio Showcases en nu op Noorderslag. Ze vinden het spannend en dat is precies wat hun muziek is. Afwijkend, spannend, intens.. Invloeden van King Krule, Joy Division maar ook Cees Noteboom, ik bedoel maar. De nummers worden afgewisseld met gedichten en de poëtische teksten gaan over de existentiële levensvragen waar mensen mee kunnen worstelen. Toch wordt het niet te zwaar want af en toe breekt de muziek open en wordt de stem van de Laat aangevuld door prachtige koortjes van de rest van de band. Heerlijk om live naar te kijken of thuis bij weg te dromen. Wat een fantastische band is dit!
Even later zien we in dezelfde zaal Sarah Julia. De twee zussen uit Amsterdam spelen prachtige tweestemmig gezongen folkpop liedjes over hun directe belevingswereld. Een lied over hun moeder, een lied dat Sisters heet. Uiterst sensitief, gevoelig en vrouwelijk komen ze over. Ik moet heel erg denken aan Boygenius en dat klopt want de zussen zijn populair op TikTok waar ze prachtige covers opnemen van onder andere Phoebe Bridgers. Vooral het nummer Cairngorns spreekt me aan. Het gaat over de herinnering aan vakanties in Schotland met hun vader. Mooi dicht bij zichzelf gehouden intieme liedjes maar gelukkig geeft de band net genoeg tegenwicht waardoor we af en toe ook kunnen dansen.
Dansen kunnen we ook bij Goldkimono in de grote zaal. Zomerse makkelijk in het gehoor liggende nummers met een fijne vibe. De soundtrack voor een lange zwoele zomeravond met je vrienden op het strand, de zon zakt langzaam in de zee en je wilt dat de avond nooit ophoudt. Beetje pop, beetje hiphop maar alles met een relaxte gevoel. In de bomvolle grote zaal smult het publiek er van en ik kan ze geen ongelijk geven.
Maar toch kan ik meer geniet van een band als Library Card. De Rotterdamse post-punk band werd al getipt door verschillende vrienden en inderdaad, lekker. Het is te makkelijk om ze een Dry Cleaning rip-off te noemen hoewel het niet te ontkennen valt dat er veel overeenkomsten zijn. Zangeres Lot draagt de nummers op de zelfde spoken word manier voor als Florence Shaw en de hechte band speelt de nummers vuil en intens. Toch zijn er verschillen. De gitaren galmen soms wat meer en af en toe doet het me denken aan Sonic Youth ten tijde van de LP Goo. Al met al een heerlijke intense band en een aanwinst voor het Nederlands muzieklandschap.
Bij Sophie Straat klinkt het allemaal een stuk lichter. Ze zet de grote zaal op zijn kop en dat gaat haar opvallend makkelijk af. Dat is ook niet zo gek want Groningen is de stad in Nederland waar ze het allerliefst speelt, want Groningen is een linkse stad. Op haar vraag of alles goed gaat in Groningen komt geen uitbundig antwoord maar dat mag de pret niet drukken. De teksten over abortus, politiek en ongelijkheid zijn prachtig en zitten goed in elkaar maar vanavond wil het publiek plezier maken. Lekker dansen op de klanken van Fleetwood Mac terwijl Sophie ook lekker ronddanst en zingt dat het kut is om agent te zijn. Bij Sophie Straat is het altijd een gezellige boel met een serieuze ondertoon, mooi!
In de kelder bouwt Reanny met haar vrienden en publiek haar eigen feestje. Ze spuugt de scherpe rapteksten de zaal in en dat doet ze goed. Ondanks de hitte in het kleine zaaltje ontstaat er een hossende en springende massa voor het podium. Fijn dat er ook voor dit soort raptalent plaats is op Noorderslag.
In de grote zaal mag Froukje even later laten zien dat voor haar geen zaal te groot is. Ze stond al op grote festivals als Lowlands en Best Kept Secret dus dan moet het hier ook lukken. Uiteraard speelt ze vooral nummers van haar plaat Noodzakelijk Verdriet maar ook nieuwe klassiekers als Ik Wil Dansen en Spijt passen moeiteloos in de mooi opgebouwde set. Muisstil is het in de bomvolle zaal als Froukje twee liedjes volledig akoestisch speelt. Deze twee zijn best wel zwaar zegt ze maar er is altijd weer een tijd dat het beter gaat. Laten we dat vieren! En los gaat ze weer. De jonge zangeres geniet duidelijk zelf van het optreden, haar ogen stralen, een glimlach op haar gezicht. Zonder gene danst ze stoer over het podium. Een mooie afwisselende show met plaats voor kwetsbaarheid en uitbundigheid. En het jaar is nog maar net begonnen!
En dan is het tijd voor de uitreiking van de Popprijs. We hoeven er niet om heen te draaien, er was maar één echte kandidaat dit jaar en dat is Joost Klein. Een shout-out naar Acda en de Munnik. Joost Klein, denk groot! Hij heeft de tijdsgeest weten te vangen met een duidelijke eigen signatuur. Een grote steun voor jongeren in een jaar dat gekenmerkt werd door polarisatie, politieke crises, klimaatproblemen, oorlogen, woningtekorten en prestatiedruk. De constante stroom van prikkels, een korte aandacht spanne en zelfspot worden verwerkt in aanstekelijke liedjes. Joost vertelt in zijn dankwoord dat hij muziek gevonden heeft om dingen bespreekbaar te maken. Anders dan Froukje en toch ook hetzelfde. Kwetsbaarheid en mentale problemen. Het zijn onderwerpen die we de laatste dagen in veel muziek tegenkomen en het is precies wat Joost zegt. Wat kan muziek dan een belangrijke rol spelen. Verbindend, hoop gevend, een houvast. Een goede vriend van me begreep het ineens. Het maakt niet uit of het om gabber deuntjes, rock&roll of punk gaat. Het gaat om de boodschap en de verbinding. Ook anno 2024 verbroedert muziek en dat is fantastisch om te zien.
Bij harcore punkband Ploegendienst zien we even later het zelfde. Zanger Ray Fuego, met indrukwekkend getatoeëerd bovenlijf toont in alle eerlijkheid zijn kwetsbaarheid. Ik ben een onstabiel projectiel schreeuwt hij al tijdens het eerste nummer! De band dendert en ragt zich door een fantastische keiharde set maar ook hier tussen de nummers door ineens af en toe een gedicht. De band is anti-alles en laat dat altijd zo blijven. Wat een vette punkshow!
En dan is het alweer tijd voor de afsluiter Yin Yin in de bloedhete en bomvolle kleine zaal. Het is heerlijk swingen op de Oosterse klanken van deze coole band uit Limburg. Japanse surfrock, Thaise funk, alles komt voorbij. Een vergelijking met Khruangbin is snel gemaakt en iedereen wil er bij zijn zo aan het einde van deze fantastisch afwisselende Noorderslag avond.
Tekst: Jan Berends
Foto: Hiqpy door Denise Jans